Του π. Ηλία Μάκου
Ο π. Ηλίας Γ. Διακουμάκος, ένας λόγιος κληρικός στην Αίγινα, με πολλές περγαμηνές και συγγραφέας δεκάδων βιβλίων ψυχωφέλιμου περιεχομένου, είχε τη γενική επιμέλεια (σε συνεργασία με τον πρωτοπρεσβύτερο π. Κων/νο Παπαθανασίου) των δύο συλλογικών τόμων του βιβλίου “Ζωή ή Θάνατος-Το πρόβλημα των εκτρώσεων”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Καθ’ Οδόν” και αποτελεί, κατά την κρίση μας, την αρτιότερη εργασία επί του θέματος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις επιστημονικές κρίσεις, αλλά και τις απόψεις, που διατυπώνονται.
Πάνω από 100 άτομα, επιστήμονες (ιατροί, νομικοί, θεολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίου, διδάκτορες, παιδαγωγοί), κληρικοί, αλλά και πρόσωπα των γραμμάτων και απλοί άνθρωποι, προσεγγίζουν το θέμα από ιατρική, νομική, θεολογική, ψυχολογική και βιωματική θεώρηση.
Σε 2200 και πλέον σελίδες γίνεται συνολική θεώρηση του προβλήματος και διατυπώνεται το συμπέρασμα ότι, όπως γράφει η χειρουργός οδοντίατρος Σταυρούλα Κυριακουλέα, “η κάθε γυναίκα έχει ασφαλώς δικαίωμα ν’ αποφασίζει τι θα κάνει στη ζωή της, πως θα πορευτεί και κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να της το στερήσει αυτό. Εκείνο, που πρέπει να γίνει νομίζω, είναι να φύγει ο προβολέας από τα δικαιώματα της μητέρας και να φωτίσει τα δικαιώματα του παιδιού. Πρόκειται για έναν ζωντανό άνθρωπο, με καρδιά, που χτυπά και μας δείχνει ότι συνειδητοποιεί απόλυτα την εξόντωση του, τη στιγμή, που συμβαίνει”.
Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι υπάρχουν και υποστηρικτές της έκτρωσης, που έχουν και αυτοί τη δική τους επιστημονική προσέγγιση, όπως ότι ” το έμβρυο δεν είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, αλλά μια μάζα κυττάρων”, ωστόσο στο υπό κρίσιν έργο δημοσιεύονται μελέτες, που την απορρίπτουν και μιλούν για ζωντανό οργανισμό από την πρώτη στιγμή της σύλληψης.
Σαφώς και είναι ένα θέμα, που μπορεί κάποιος να το δει με διαφορετική οπτική, ωστόσο θεωρούμε ότι οι δύο τόμοι ” Ζωή ή θάνατος” είναι πλήρως διαφωτιστικοί, για όσους, τουλάχιστον, αποδέχονται τις αρνητικές επιπτώσεις των εκτρώσεων, αλλά και πηγή προβληματισμού, για όσους λαμβάνουν θέση υπέρ των εκτρώσεων.
Αυτό το δίτομο έργο μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα κατόρθωμα, αφού, πέρα από την επιμελημένη έκδοση, πολλές προσωπικότητες ενώνουν, μέσα από τα γραπτά τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριολογικά τους στοιχεία και σημεία, τη φωνή τους, για να υπηρετήσουν ένα κοινό σκοπό: Την υπεράσπιση του αγέννητου παιδιού.
Το ζητούμενο, κάτι, που αναδεικνύεται μέσα από τα γραφόμενα στους τόμους, είναι να μη σπάσει η σχέση ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ουσία του ανθρώπινου όντος, ώστε να μην περιορίζεται το ανθρώπινο στο απλώς ζωικό.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να μπουν στο νου του ανθρώπου, μέσα από την ελευθερία της συνείδησης, προβλήματα, που του ξεφεύγουν, με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε σωστά την εικόνα του ίδιου του εαυτού μας, να μην τη βλέπουμε, δηλαδή, πιο ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού μας από εκείνη, που βλέπουμε κάθε μέρα στον καθρέφτη μας.
Οποιαδήποτε θεώρηση των πραγμάτων, δεν μπορεί να θεμελιωθεί πάνω σε μηδενιστικές θέσεις. Ποια είναι η διέξοδος; Αυτή, που επιχειρείται στους δύο συλλογικούς τόμους, που παρουσιάζουμε: Να εξερευνηθεί θαρραλέα ολόκληρη η επιφάνεια. Και αν ακόμη το τόλμημα δεν είναι απαλλαγμένο από αδυναμίες και συναισθηματισμούς, δεν σημαίνει καθόλου πως αυτή η επιφάνεια είναι ακαταμέτρητη.
Οποιοσδήποτε ριψοκινδυνέψει, όπως γίνεται εδώ, με απόλυτη πνευματική εντιμότητα και καθαρή καρδιά, θα πλησιάσει στο έσχατο όριό της. Εκεί πια θα ανακαλύψει στερεό αίσθημα ανθρωπιάς.
Καταλήγοντας ας μας επιτραπεί μια σύντομη αναφορά στον ιερέα π. Ηλία Γ. Διακουμάκο, του οποίου η προσφορά στα θεολογικά (και όχι μόνο γράμματα) είναι σημαντική και οι παρεμβάσεις του θαρραλέες, χωρίς να υπολογίζει προσωπικό κόστος.
Στα βιβλία του αφετηρία του πνευματικού του δρομολογίου δεν είναι μόνο η επιστημονική πειθώ, δεν είναι μόνο ο φιλοσοφικός στοχασμός, δεν είναι μόνο ο θεολογικός λόγος, αλλά και μια αυθόρμητη έκφραση, “ανταρσία” της ψυχής του. Με αυτή σε βοηθάει να κατανοήσεις ότι η επιβολή των μέσων πάνω στους σκοπούς είναι ο φυσικός θάνατος των πιο ευγενικών στόχων. Και ότι η μετατροπή του ανθρώπου σε όργανο και πρώτη ύλη, δίνει ένα χαρακτήρα παραπλανητικό σ’ οποιονδήποτε έχει την αξίωση να θέλει να διασφαλίσει την επιτυχία του ανθρώπου. Βλέπει τον άνθρωπο σαν αληθινό άνθρωπο και όχι σαν κοσμοείδωλο. Γι’ αυτό η αξία του δεν λογαριάζεται από την επιτυχία των συγγραφών του, που είναι μεγάλη, αλλά από την αγάπη του, που στηρίζεται στη βεβαιότητα πως ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη να κατανοήσει την αλήθεια των άλλων, καθώς και στη βεβαιότητα της επικοινωνίας των ψυχών. Η δυνατότητα της ψυχικής επαφής, που διαθέτει ο π. Ηλίας Γ. Διακουμάκος, είναι το αδιάσειστο τεκμήριο της πίστης και της ανθρωπιάς του.
