Και μας κυκλώνει. Και μας θυμίζει πως οι Σουλιώτες και οι Σουλιώτισσες, όταν η θύελλα μένονταν στη σκλαβιά και τα χρόνια κήδευαν τα ιδανικά, τα όνειρα και τους πόθους – και ήταν μακροί αυτοί οι χρόνοι- διεξήγαγαν ηρωικούς, επικούς, απελπισμένους αγώνες για τη Λευτεριά.

Και έδωσαν το αίμα τους, γιατί η Λευτεριά θέλει αίμα.

Και τα άνυδρα, σκυθρωπά και κακοτράχαλα βράχια του Σουλιού, διασώζουν τη φαιά απόχρωση από το αίμα, που χύθηκε πάνω τους, και το μπαρούτι, που τα καψούλισε.

Η οικία των Τζαβελλαίων, που αναστηλώθηκε, σημαίνει των ζωντανών το εγερτήριο για το θεμέλιωμα της νέας εποχής με Ειρήνη και Ανθρωπιά, Αξιοπρέπεια και Δικαιοσύνη, όπου η φωτεινότητα όλο και θα πληθαίνει και άνθη, χρώματα κι ευωδιές τον ελεύθερο  Άνθρωπο στα ύψη θα ανεβάζουν, στην αρμονία, στο αθάνατο πνεύμα.