Σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, την οποία δεν συναντά κανείς ως συνήθως στον κυρίως ναό, αλλά στο Ιερό Βήμα (μεταξύ της Πρόθεσης και της Αγίας Τράπεζας), η ανέγερση της εκκλησίας τοποθετείται το 1738.

Και το 1773 η αγιογράφηση από το Σουδενιώτη αγιογράφο ιερέα Ιωάννη και τους γιους του, που ακολουθούν τις “λαϊκές” πτυχές ζωγραφικής, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη στην Ήπειρο.

Υπάρχουν τρεις ζώνες εικονογράφησης: Στην πρώτη απεικονίζονται σκηνές από το Χριστολογικό κύκλο, στη δεύτερη ο άγιοι σε μετάλλια (όχι ολόκληρο το σώμα τους) και στην τρίτη άγιοι ολόσωμοι.

Το ξυλόγλυπτο τέμπλο, εξαιρετικής κατασκευής, δημιουργήθηκε το  1761 (υπάρχει σχετική επιγραφή).

Να σημειωθεί ότι διασώθηκε μία φορητή εικόνα του Χριστού Παντοκράτορα, εικονογραφημένη, όπως αναφέρεται στην επιγραφή το 1694.

Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, φυσικό και εκκλησιαστικό, ποιος είναι ο σωστότερος δρόμος της ζωής.

Η απάντηση αναπηδάει από μόνη της. Να μην χάσουμε την Αληθινή Ζωή, την Όντως Ζωή.

Η στοργική φύση τριγύρω οργιάζει… Δεν μπορεί, όμως να ξεσπάζει την πορεία προς τον ουρανό, που αποκαλύπτει το ταπεινό εκκλησάκι.

Το καθάριο φως της ημέρας , όπως χύνεται άφθονο πάνω στο ναό, χαράζει το πνεύμα μας.

Από τον ιερό χώρο έρχεται ο καθαρμός, να μας ετοιμάσει για να αντικρίσουμε τα αιώνια.

Έτσι νιώθουμε το νόημα της παρουσίας μας στον κόσμο, με τα βήματα να δρασκελίζουν στη γη και την ψυχή μας να φτερουργίζει ψηλά.

Επειδή ξέρουμε ποιος είναι ο κόσμος και ξέρουμε ποιοι είμαστε οι άνθρωποι του κόσμου και ξέρουμε πως είναι τα γήινα πράγματα, ας προσέχουμε να μη χτίζουμε τη “φωλιά” μας σε αναιμικά κλαδιά, γιατί θα φυσήξει δυνατά και θα κοπούν και τότε θα καταλάβουμε πως δεν είχαμε τίποτα.