Του π. Ηλία Μάκου
Μια ιστορική Μονή, της Παναγίας (Γενεθλίων της Θεοτόκου), κοντά στα γνωστά θειούχα λουτρά των Καβασίλων Κόνιτσας, χρειάζεται αναστήλωση, γιατί ό χρόνος έχει προκαλέσει αρκετές φθορές και εξωτερικά και εσωτερικά.
Στο ίδιο σημείο, υπήρχε παλιό Μοναστήρι, και το τωρινό χτίστηκε στη θέση του το 1816.
Αυτό, που σώζεται σήμερα από τη Μονή είναι το καθολικό, όπου δεσπόζουν οι αγιογραφίες ονομαστών Χιονάδων αγιογράφων, οι οποίες εικονογραφήθηκαν το 1864, ενώ το τέμπλο είναι κτιστό.
Εδώ αναζητά κανείς, μέσα από μια ψυχική περιπλάνηση, την πνευματική κληρονομιά των περασμένων, με τον πόθο να αποκαλυφθεί το παρόν, που θα ξυπνήσει καθήκοντα και θα αναστήσει συνειδήσεις.
Το κάθε Μοναστήρι είναι μια ψυχική διάθεση. Δημιουργεί μια διάθεση, μια προθυμία στην αρμονία και μια υποταγή στη γαλήνη.
Όλα εδώ είναι ήσυχα και ειρηνικά. Και ανεβαίνει η μεθυστική ανάσα και η ευωδιά της πίστης.
Και σ’ αυτή τη Μονή, μέσα στη σιωπή της φύσης, η σκέψη μάς οδηγεί στην προσέγγιση ότι είμαστε αμαρτωλοί και έχουμε την ανάγκη του θείου ελέους.
Και ότι με τους άλλους ανθρώπους θα πρέπει να μας συνδέει σύνδεσμος αδελφικός στ’ όνομα του Χριστού.
Σε τέτοιους απέριττους χώρους στοχάζεσαι ότι είναι αχρείαστο, αλλά και επιζήμιο, να κατακρίνουμε και να κατηγορούμε τους άλλους για τα ελαττώματα και αμαρτήματά τους. Κανείς δεν μας έκρινε κριτές των άλλων. Ο καθένας ας κοιτάει το δικό του φορτίο αμαρτιών.
