Ἐπισκόπου Γρηγορίου Μητροπολίτου Καμερούν
Σεβασμιώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κύριε Εὐγένιε,
Σεβασμιώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πάπα & Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, Γέρον Μητροπολῖτα Λεοντουπόλεως κύριε Γαβριήλ,
Σεβασμιώτατε Ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, Μητροπολῖτα Δωδώνης κύριε Χρυσόστομε,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστή ὁμήγυρις τῶν Πρεσβυτέρων καί τῶν Διακόνων,
Ἐξοχωτάτη Πρέσβυς τῆς Νιγηρίας στήν Ἑλλάδα -( σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν τιμή νά παρευρίσκεσθε μαζί μας σήμερα),
Ὁσιολογιωτάτη Καθηγουμένη, Ὁσιώτατες Μοναχές,
Συγγενεῖς τε καί φίλοι τοῦ Ἐκλιπόντος Ἀδελφοῦ ἡμῶν,
Ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Κυρίῳ πενθηφόροι,
Τοῦ Ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἀλεξάνδρου τοῦ Ἀγγέλου τῆς κατά Νιγηρίαν, Νίγηραν, Μπενίν & Τόνγκο ἐκλεκτῆς Ἐκλογάδος, ἐκ τῶν ἀμπελῶνων τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἐκμετρήσαντος τό ζῆν καί ὥσπερ χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ, δοκιμασθέντος 26 ἔτη εἰς τήν Σταυροφορίαν καί ἔτη δύο εἰς τήν Σταύρωσιν, καί «λογχισθέντος πολλάκις τήν πλευράν αὐτοῦ» ἀγογγύστως ταῦτα καί μύρια ἄλλα παθῶν, γαληνιῶδες μειδίαμα ἀντιτάξας τῇ κακίᾳ τοῦ κόσμου τοῦτου, ἤτοι τήν φθοράν καί τόν θάνατον, τάς χεῖρας συμπτύξας τῷ στήθει παρέδωκεν ἑαυτόν καί τούς ὑπ᾽ αὐτόν ἀδελφούς εἰς χεῖρας Θεοῦ Καρδιογνώστου, ὠς ἀριστόμαχος μάρτυς.
Τόν συνάντησα πρώτη φορά στίς 9 Νοεμβρίου τοῦ 1988, λίγες ἡμέρες μετά τήν χειροτονία του καί λίγο πρίν τήν ἀναχώρησίν του διά τήν Ἱωαννούπολιν, ἕνας νέος ἄνθρωπος πού ξεχώριζε ἀπό τήν κορμοστασιά του ἀνάμεσα στό ἱερατεῖο, σάν μπασκετμπολίστας κατά την ἐπιτυχῆ ἔκφρασιν τοῦ κοινοῦ φίλου, τοῦ καθηγητοῦ κου Ἰωσήφ Βιβιλάκη.
Τόν ξανασυνάντησα τήν ἡμέρα τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας μου στήν ὁποία μέ ἐτίμησε μέ τήν παρουσία του.
Ἔκτοτε μέ ἐτίμησε με τήν φιλία του μέσα ἀπό τήν ὁποία «διήνοιξε τούς ὁφθαλμούς μου τοῦ συνιέναι τάς γραφάς τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου», νά κατανοήσω «τό διά ταῦτα» τῆς Ἀποστολῆς μας στήν Μαῦρη Ἥπειρο.
Δέν ἔδειχνε τίς γνῶσεις του ἤ τόν ὄγκο τῶν ἐμπειριῶν του, παρά μόνον παρηγορητικά γιά νά παραμυθήσει τά λάθη καί τίς ἀβλεψίες μου.
Πάντα ἀξιοπρεπής μέ ἕνα Βρετανικό φλέγμα πού τόν ἔκανε νά ἔχει μιά ἀμέτρητη ρεαλιστικότητα καί μια διεισδυτικότητα στό ἐδῶ καί τώρα.
Τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας θά ὡφείλει εἰς τό διηνεκές χάριτας καθ᾽ ὅσον καθημερινῶς θά ἀνακαλύπτει τήν προσφοράν του εἰς τό ἐν Νιγηρίᾳ ἱεραποστολικόν ἔργον.
Τό ὅραμά του σχεδόν ἀποκαλυπτικό. Μοῦ ἔλεγε: «Ὅλα ὄσα κάνουμε σήμερα καί στήν γενεά μας εἶναι καταδικασμένα νά χαθοῦν φαινομενικά… ἡ Ἀφρική θά τά προσλάβει καί θά τούς δώσει τό δικό της χρῶμα, τήν δική της μουσική, τήν δική της ἔκφρασι… ἐμεῖς δίνουμε ὅσα πιο πολλά μποροῦμε, ἡ Ἀφρική θά ἐπιλέξει τόν δικό της τρόπο νά τά ἀνακατατάξει, γιατί ὅλα αὐτά εἶναι οἰκοδομικά ὑλικά καί μέ αὐτά τά ὑλικά ὁ ἕνας χτίζει τήν Ἀκρόπολη ἐνῶ κάποιος ἄλλος τό Σινικό τεῖχος, ἄλλος μιά Ἁγιά Σοφιά».
Πάντα συμπαραστάτης πρός ὅλους, πάντα ὁραματιστής πάντα ἀνοικτός σάν τόν κοσμοπολίτη Ἀπόστολο Παῦλο καί τούς ὑπολοίπους τῶν Ἀποστόλων τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς των ὁποίων ἐπέταξε γιά τόν οὐρανό!
Πάντα μακριά ἀπό κολακεῖες θά σοῦ ἐπεσήμαινε αὐτό πού θεωροῦσε λάθος τήν κατάλληλη στιγμή μέ παρρησία καί θάρρος.
Μοῦ ἔλεγε κάποτε σέ μιά ἐξόδιο ἀκολουθία ἑνός συνεπισκόπου,
«Εἶναι λάθος πού ἀποκόψαμε τήν Ἐξόδιο ἀκολουθία ἀπό τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, πρέπει νά τήν ξαναεντάξουμε διότι ὅταν γίνεται ἡ Ἐξόδιος ἀκολουθία μέσα στήν λειτουργία εἶναι μιά παρηγορία πλήρης, διότι άντιμετωπίζει τόν θάνατο σάν μυστήριο καί ὅχι σάν καταστροφή… ἡ Θεῖα εὐχαριστία ἀντιτάσσει τά εὐαγγελικά χωρία ὅπου ὁ Κύριος σέ πεῖσμα ὅλων ἐνῶ ὁ κόσμος τοῦ λέει: «ὁ Λάζαρος ἀπέθανε»,
«ὁ γιός τοῦ ἐκατοντάρχου ἀπέθανε»,
«ὁ γιός του Γιαννίρη ἀπέθανε»
ὁ Χριστός λέει: «δεν ἀπέθανε, κοιμᾶται», «καθεύδει»
Στή δέ Μάρθα καί στήν Σοφία λέγει « Ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου» διότι: «Ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ὁ Πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται» καί
«πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνει εἰς τόν αἰῶνα»…
καί ἀπευθύνει τό φοβερό ἐρώτημα «Πιστεύεις τοῦτο;»
Καί ἀπαντᾶς: ἤ «Ναί Κυριε ἐγώ πεπίστευκα ὅτι, σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ»…
ἤ ἀπαντᾶς «Πιστεύω Κύριε βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ».
Καί στίς δύο περιπτώσεις ὁ Χριστός χαρίζει τήν Ἀνάστασι.
Τό 2009 εἶχε εἰσηγηθεῖ τεκμηριωμένα στήν Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου τήν ἐπανασύνδεση τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας τῆς Κηδείας μέσα στήν Θεία Λειτουργία κάτι τό ὁποῖο πέρασε στά ψιλά μέχρι τώρα γιά τούς γνωστούς λόγους πού τά μαργαριτάρια βρίσκονται στούς βυθούς καί ἀπαιτοῦν ἕνα ρίσκο γιά νά τά βγάλεις στήν στεριά.
Προτίμησα νά σᾶς τόν ξαναζωντανέψω στήν μνήμη σας μέσα ἀπό τούς δικούς του λόγους καί αὐτοί οἱ λόγοι ἵσως σέ μερικούς φαίνονται ἄγνωστοι, ἀλλά αὐτοί εἶναι οἱ λόγοι εἶναι ἡ φωνή μέ τήν ὁποία τόν «γνώρισε» καί συνάχθηκε γύρω του τό σύνολο τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Νιγηρίας.
Δύο φορές τόν ἐπισκέφθηκα στήν Νιγηρία καί εἶδα ἀπό κοντά τίς συνθῆκες καί τίς ἀντίξοες νοοτροπίες, ὅπου ἀναπτυσσόταν ἡ ζωή καί τό ἔργο του καί εὐχαρίστησα τόν Θεό πού μέ ἔστειλε στό Καμερούν.
Ὁ ἀρχοντικός καί σύννους καί ὥριμος καί ὀξύνους καί ὀξυδερκής μακαριστός ἀδελφός μας Ἀλέξανδρος «κεκοίμηται ἐν Κυρίῳ», διά τῆς ζωῆς καί τῆς δοκιμασίας του ἀπήντησε: «Πιστεύω Κύριε ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός» καί ὥς γνήσιος λάτρης τῶν αἰνιγμάτων ἀφήνει σέ ὅλους ἐμᾶς ἐν αἰνίγμασι νά βροῦμε καί νά ἀνασύρουμε τά ὅσα δῶρα ἀθόρυβα καί διακριτικά τοποθέτησε στίς καρδιές μας μέ τήν φιλία του.
Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ ἄληστος καί αἰώνιος.
