Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου, Ευδοκίμου Καρακουλάκη.
Δύσκολο το εγχείρημα του προοιμιακού λόγου. Ιδιαίτερα όταν απευθύνεται σε πρόσωπο μεγάλου πνευματικού δυναμισμού -πρόσωπο μοναδικό και εξαίρετο -όπως αυτό του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου.
Είναι ορισμένα τα πράγματα που σου επιτρέπουν ο ουρανός, η γη και η θάλασσα «και πάντα τα εν αυτή» στη χώρα του ήλιου. Που σου επιτρέπουν να πιστέψεις, να οικοδομήσεις, να σκιαγραφήσεις, να ζήσεις ή να μιλήσεις.
Απαιτεί σεβασμό στους κανόνες της γλωσσικής λιτότητας κάθε εισαγωγικός λόγος και έντονη ψυχική διεργασία, ώστε ν’ ανακαλύπτεις μέσα σε αυτοπεριορισμούς και σε λεκτικά σχήματα μεγαλύτερη ελευθερία για να προσεγγίσεις την πολύτιμη αξία του προσώπου και να φωτίσεις το κάλλος της μορφής. Είναι δύσκολο να ανακαλύψεις την πολύτιμη αξία του προσώπου που το περιβάλλει η δόξα.
Εν τούτοις μια ιχνογράφηση της φωτεινής πορείας του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου θα ήταν εξαίσια αν ήταν καμωμένη με άυλο υλικό, αδιάβαστη, κρυπτική και απλησίαστη -όπως εξ άλλου θα την όριζε και ο ίδιος.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, ένας εξ αυτοψίας και επιγνώσεως κληρικός, ζει τον βίο του ανακαλώντας ποικιλοτρόπως το μυστήριο του ανθρωπίνου προσώπου – το μυστήριο της περιπέτειας του ανθρωπίνου γένους. Ασκείται σε αυτό, που το περιβάλλει με την ιερότητα του ιδεώδους, δαπανώντας όσες δυνάμεις διαθέτει: διανοητικές, συναισθηματικές, επιστημονικές.
Η πίστη στη ζωή, ως πίστη στον άνθρωπο και τη θεϊκή του ουσία και καταγωγή ως λόγου, όπως απαντά στη φιλοσοφική υποτύπωση των Ελλήνων στον δρόμο από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο Ευαγγέλιο: η διαδρομή της νέας κοσμογονίας, του εγκαινισμού του ανθρώπου, στο φιλοσοφικό-θεολογικό μήκος της οποίας κινείται το πνεύμα του.
Επάλληλοι συνειρμοί υψηλών εννοιών της αρχιερωσύνης και ό,τι συμπίπτει και εδρεύει και λαμβάνεται υπό τον περιεκτικόν αυτόν όρο, ως το επείγον, το «ενός εστί χρεία» κατά την ευαγγελική διατύπωση.
Ο διαλογισμός επί του οποίου «εσκήνωσε» ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, έτσι όπως με την ενιαία ματιά του αντιλαμβάνεται και υπηρετεί, θύτης και λάτρης ο ίδιος της ιδέας και δημιουργός και αναστηλωτής του νοήματός της, ανιχνεύοντας στον αναπεπταμένο χρόνο του ιστορικού παρελθόντος και μέλλοντος -έγνοια ενός φωτισμένου ιεράρχη και παιδαγωγού που θέλει να κάνει τόπο του όλον τον κόσμο και την εκκλησιαστική παιδεία μόνη παιδεία για την ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό υπάρχει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος και γι’ αυτό κοπιάζει, ώστε να άπτεται τους άκρους μετεωρισμούς ιερής σχεδόν αγωνίας για την τύχη του τόπου που θεωρεί ιερό, όπως και των ανθρώπων που πάνω σ’ ένα βράχο μια και μόνη φορά δόθηκε στην γλώσσα τους ως προμηθεϊκή φλόγα και εντολή θεϊκή ο ορισμός του θεανδρικού μυστηρίου.
Ως εκ γενετής προωρισμένος, ως ακόλουθος μυστικού προστάγματος, να λυπάται και να οικτίρει την αυτοκτονική απόφαση της παραίτησης από τα ιερώτερα ενός αρχαίου λαού. Ολα αυτά συντελούνται στην «πολύχρωμη απελπισία του καιρού μας», καθώς θα έλεγε ο ποιητής, κατά τους νέους διωγμούς και ονειδισμούς που κινούνται κατά του ανθρώπου και της ελευθερίας του, την πλήρη αποϊεροποίηση της ζωής και της νέας επικυριαρχίας της ανθρωποβόρας λογικής.
Η μορφή του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου πνευματικοποιημένη -δίκην εξαγιωμένης οπτασίας- με τη γαλήνια έκφραση της επιτέλεσης της αποστολής σφραγίζεται κράμα θεσπέσιο με τον τύπο του αρχαίου και χριστιανού φιλοσόφου και προβάλλει κοσμούμενη από την αύρα του πνεύματος που την περιβάλλει. Είναι οι εξαίσιες μαρμαρυγές από την αύρα των εκλεκτών, των κλητών του Κυρίου.
Πλούσια και σύνθετη φύση με ασύνηθη ευαισθησία και συμπόνια για τα φαινόμενα της ζωής, ο πνευματικός κόσμος του, εκπροσωπεί μεγάλη ποικιλία πνευματικών χαρισμάτων, συναισθημάτων, σκέψεων και εξάρσεων πνευματικών που ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να εξαντληθούν με λίγες λέξεις. Η ποιμαντική του τέχνη είναι κοινωνικό λειτούργημα, διότι πλαταίνει τον πνευματικό ορίζοντα και ενώνει τους ανθρώπους σ’ έναν κοινωνικό ιστό.
Φάρος στη σιωπή των καιρών μας ήταν και είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος. Κατέστη επαξίως ο διαπρεπής της κοινότητος των ψυχών που νοσταλγούν το πνευματικό φως. Στην ιεραποστολική του πορεία «ου το εμόν ή το σον, το ψυχρόν τούτο ρήμα, ερρήθη».
Και ο ακηκοώς μεμαρτύρηκεν…
