Καθημερινὰ ἔρχονταν στὸ κελὶ του, στην Ιερά Μονή Κουδουμά στην Κρήτη,πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦσαν νὰ βροῦν κοντά του μιὰ παρηγοριὰ ἀλλὰ καὶ μιὰ ἀπάντηση στὰ προβλήματά τους, διὰ τοῦ λόγου του καὶ τῆς προσευχῆς του. Ἡ φήμη του γέροντα Αναστασίου ἔγινε γνωστὴ καὶ πέρα ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ ἔρχονταν ἄνθρωποι ἀπὸ όλη την Ἑλλάδα, τὸ Ἅγιο Ὅρος, ἱερεῖς, μοναχοὶ ἀλλὰ καὶ Ἐπίσκοποι.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας κ. Μακάριος πάντα στὶς ἐπισκέψεις του στὴν μονή, δὲν παρέλειπε νὰ συναντηθεῖ στὸ κελὶ μὲ τὸν γέροντα Ἀναστάσιο καὶ νὰ ἔχουν κάποιες ὧρες συνομιλίἄς.
Παρακάτω καταγράφεται ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἀπομαγνητοφωνημένη συνομιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας μὲ τὸν π. Ἀναστάσιο, ποὺ ἔγινε μέσα σὲ μιὰ ἐκτενῆ πνευματικὴ συζήτηση παρόντος τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς π.Μακαρίου. Παρατίθεται αὐτούσια ὅπως ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ ἀφιερωμένο τεῦχος στὸ μνημόσυνο τοῦ γέροντα:
-Σεβ. Μακάριος: Ἐςεῖς Γέροντα, τί ἐμπειρίες ἔχετε ἀπὸ τὴ νοερὰ προσευχή;
-π. Ἀναστάσιος: Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες παραμονῆς στήν Ἱ. Μονὴ Βρόντησίου (ἀρχὴ τῆς μοναχικῆς ἀφιέρωσης τὸῦ Γέροντα) ἔνιωθα, ἦτὰν κάποιὲς μέρες, (κατὰ τὴν προσευχὴ) σὰν νὰ ράγιζε ἡ καρδία μου, σὰν νὰ σχιζότανε. Τότε δέ ὑπήρχανε ἀσθένειες, ὅπώς ἦτὰν ἡ φυματίωση, ὅπώς ἦτὰν καί ἄλλὲς καὶ ἔἶχα κατὰ νόῦ μου, μήπως ἔχῷ τέτοιο πρᾶγμα. Ἐγὼ τὸ περιφρόνησα καὶ συνέχιζα (τὴν προσευχή). Ἐκείνη τὴ στιγμή ἔγινε (μέσα τοῦ) ἕνᾶς πόρος, σὰν κράτῆρας ὑφεστίου καί ἀπό ἐκέῖ ἔνιωθα ὅτί ἡ προσευχή ἔβγαινε, ἐξωτερικευόταν καί ἀντιμετώπιζε τὰ κακὰ πνεύματά μου καί ἀκουγόταν μάλιστα ἦχός. Μιὰ φορὰ πῆγα σὲ γιατρό, γιὰ κάποια ἄλλή ἀσθένεια καὶ μὸῦ συνέβη (τὸ παραπάνω). Μὲ τὴν προσευχὴ (προσευχόταν τὴ στιγμὴ τῆς ἰἀτρικῆς ἐξέτασης) φάνηκε ἔτσί ἕνᾶς ἦχὸς (καθῶς τόν ἀκροαζόταν ὁ γιατρὸς) καὶ μὸῦ λέει (ὁ γιατρός) ἔχετε ὑποτρίζοντά (ἦχό), ὑποτρίζοντα. ὑποτρίζοντα (ἦχὸ) τώρα, ἐγὼ βέβαια δὲν μπό-ρὸῦσα νὰ τόῦ ἐξηγήσω.
-Σεβ.Μακάριος: Ὑποτρίζοντα ἀκροαστικῶς.
-π. Ἀναστάσιος: Ἀκροαστικῶς.
-Σεβ.Μακάριος: Ἐνῶ ἄὐτό ἦτάν ἀπὸ τὴν προσευχή.
-π. Ἀναστάσιος: Ἀπὸ τὴν προσευχή. Σπάει ἕνά, σὰν τὸ πουρὶ ποῦ μένει στὴν καρδιὰ κ.λ.π.
-Σεβ. Μακάριος:Σπάει τὸ πουρί.
-π. Ἀναστάσιος: Σπᾶν᾽ τὰ τείχη ἐκεῖνα.
-Σεβ. Μακάριος: Τῆς καρδιᾶς.
-π. Ἀναστάσιος: Ἀκούγεται καί ἦχός. Ἂὐτό ἔἶναι γιατί ἄλλὸς ἔἶναι ὁ πόλεμος ποῦ ἂἰσθάνεται κανεὶς στήν ἀρχὴ καὶ στὰ νεανικά του χρόνια καί ἄλλὸς ἔἶναι ἐκὲῖνος ποῦ ἄἰσθάνεται ὅτὰν προχωρήσει καί ἄλλός ὅτὰν βαδίσει στὴν τελειότητα, ὅπὼς λένε (τῆς προσευχῆς). Λοιπόν, τότε ἀκούγόταν ἦχός, πολλὲς φορὲς καί ἔσπαζε τὸ φράγμα ἐκέῖνο.
-Σεβ. Μακάριος: Τῆς καρδιᾶς.
-π. Ἀναστάσιος: Ναί. Ἄκουγα ὅτί ἅμὰ περάσουν τριάντα χρόνια φεύγουν ὁἱ πειρασμοί. Περνοῦν τὰ τριάντα χρόνια τίποτα, περνοῦν τὰ σαράντα, περνοῦν τὰ πενῆντα περνοῦν, λοιπόν, τὰ χρόνια τίποτα. Ὅτάν, λοιπόν, πέρασα τὰ πενῆντα καὶ ἔἶδα ὅτί δὲν γίνεται τίποτα, τὸ πῆρα ἀπόφαση ὅτί ἂὐτό ἔἶναι διὰ βίου.
-Σεβ. Μακάριος: Ὁ πόλεμος;
-π. Ἀναστάσιος: Ναί, τὸ πῆρα ἀπόφαση. Λέω ὅτί θέλει ἄς γίνει, στὴ χάρη τὸῦ Θεοῦ.
–Σεβ. Μακάριος: Ὁπότε συνεχίζετε μέχρι σήμερα νά ὑπακούετε στόν ἀγῶνα καὶ στὴ χάρη τὸῦ Θεοῦ.
-π. Ἀναστάσιος: Καὶ στὴ χάρη τὸῦ Θεοῦ.
-π. Ἀναστάσιος: Καὶ τώρα (στὴ ζωή του) ἀκούγεται κάποιος ἦχός, ἀλλά ἀκούγεται ὑπόκοφα δηλαδὴ δέν ἀκούγεται τρανταχτά.
-Σεβ. Μακάριος: Σ᾽ ἂὐτή τήν ἡλικία ποῦ ἔἶσθε.
-π. Ἀναστάσιος: Ναί. Ἀκούγεται κάπου – κάπου.
-Σεβ. Μακάριος: Ἡ προσευχὴ ἂὐτή ἔἶναι μέσα σας ἤ τὴν κάνετε μὲ κομβοσχοίνι;
-π. Ἀναστάσιος: Τὴν προσευχὴ τὴν κάνω ἔἴτε ἔχῷ κομβοσχοίνι, ἔἴτε δέν ἔχῷ.
-Σεβ. Μακάριος: Ἔἶναι μιὰ μόνιμη κατάσταση.
-π. Ἀναστάσιος: Ἔἶναι μόνιμη κατάσταση. Τὸ κομβοσχοίνι τὸ πιάνω τὴ νύχτὰ γιὰ νά ἔχεῖ ποιό τόνο {…}
-Σεβ. Μακάριος: Ἔχεῖ δύναμη ἂὐτή ἡ προσευχή;
-π. Ἀναστάσιος: Πολὺ δύναμη, πολὺ δύναμη.
-Σεβ. Μακάριος: Πῶς τὸ καταλαβαίνετε ἐσέῖς;
-π. Ἀναστάσιος: Τὸ καταλαβαίνεις ποικίλως. Ἔἶναι ὁἱ θεοεπισκέψεις καὶ ὁἱ θεοεγκαταλείψεις.
-Σεβ. Μακάριος: Ἀκρίβῶς.
-π. Ἀναστάσιος: Ἀκρίβῶς. Στὶς θεοεπισκέψεις νιώθεις μέσα σου τὴ χάρη τὸῦ Θεοῦ ἐν πνεύματι, ἐν πνεύματι, κυριολεκτικὰ τὴ χάρη τὸῦ Θεοῦ νὰ σὲ γεμίζει φῶς καί ἀγάπη. Ἀγάπη γιὰ τοὺς πάντες καὶ γιὰ τὰ πάντα, γιὰ τοὺς πάντας.
-Σεβ. Μακάριος: Καὶ ἡ θεοεγκατάλειψη;
-π. Ἀναστάσιος: Ἡ θεοεγκατάλειψη ἔἶναι ὅτί, ἀγωνίζεσαι καί ἀγωνίζεσαι καί ἀγωνίζεσαι καὶ δὲν ἂἰσθάνεσαι τίποτα. Ὅπώς ὁ Ἅγιὸς Σιλουανός ὁ ἁγιορείτης, λέει: ῾῾Κράτα τὴ ψυχὴ σοῦ στόν ἅδὴ καὶ μήν ἀπελπίζου᾽᾽.
-Σεβ. Μακάριος: Καὶ μήν ἀπελπίζεσαι.
-π. Ἀναστάσιος: Καὶ μήν ἀπελπίζεσαι, δηλαδὴ ἂὐτό σημαίνει, κατὰ τήν ἀντίληψή μου, ὅτί γιὰ τίς ἁμαρτίες μας νὰ κρὰτᾶμε τὴ ψυχὴ μᾶς στόν ἅδὴ τῆς ἀπογοήτευσης, ἀλλὰ μήν ἀπελπίζου. Τὴ χάρη καὶ τὴν ἔὐσπλαχνία τὸῦ Θεοῦ, νά ᾽χουμε πάντα. Τὸ θάρρος μας ἐκέῖ.
-Σεβ. Μακάριος: Ἐσᾶς, σᾶς δίδαξε κάποιος τὴ νοερὰ προσευχή;
-π. Ἀναστάσιος: Κανείς.
-Σεβ. Μακάριος: Τὴν ξεκινήσατε μόνος σας;
-π. Ἀναστάσιος: Ναί. Ἔἶχα κάποια προπαίδια, πιὸ μπροστά. ζωή μου ἤτανε μιὰ ταλαιπωρία. Λοιπόν, σὲ κάποια ἀπογοήτευση ποῦ ἦλθὰ σὲ θέσὴ ἤ νὰ γογγύσω ἤ νὰ προσευχηθῶ, μόῦ ἤλθὲ σάν ἔμπνευση, ἄνωθεν καὶ τό ἀποδίδω στὸν Μιχαήλ Ἀρχάγγελο καὶ ἔἶπα ἐκείνη τήν ὥρά, ὁ Θεός ἔχεῖ πάντοτε νῦν καί ἀεἴ καὶ ἔἰς τοὺς ἂἰῶνας τῶν ἄἰώνων. Ἀμήν.
Ἐκὲῖνο μὸῦ κόλλησε ὕστερα καὶ μόῦ ἔγινε ἂὐτοσχέδια προσευχὴ καὶ τήν ἔλεγα καὶ πρὶν πάω στήν Ἱ. Μ. Βροντησίου, πρὶν γίνω μοναχός. Ἔἶχε κάπὼς μιὰ προδιάθεση δηλαδὴ δημιουργηθεῖ.
-Σεβ. Μακάριος: Ἂὐτά στὸ χωριό σας, τὸν Πανασό;
-π. Ἀναστάσιος: Στὸν Πανασό. Ναί.
-Σεβ. Μακάριος: Καὶ γι᾽ ἂὐτό μετὰ ζητήσατε νὰ γίνετε μοναχός;
-π. Ἀναστάσιος: Ναί. Ναί. Ὁἱ λογισμοὶ βέβαια ἀντιμαχόταν ὁπωσδήποτε……..
