Του π. Ηλία Μάκου
Ένα πολύ στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, ο Χριστόφορος Μπεντούλης, που από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 βρέθηκε στο πλευρό του, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
Πανεπιστημιακός δάσκαλος, αφιερώθηκε στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, γιατί στο πρόσωπό του διέκρινε τον αναγεννητή όχι μόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της χώρας του, αλλά και της αλβανικής κοινωνίας.
Το 1996 ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή Τιράνων, πρώτα ως επικεφαλής τύπου και στη συνέχεια, μέχρι το θάνατό του σχεδόν, ως διευθυντής του Συγκροτήματος Εργαστηρίων “Ναζαρέτ” (περιλαμβάνει τυπογραφείο, κηροπλαστείο, ξυλουργείο, καθώς και εργαστήριο αγιογραφίας και αναστηλώσεως εικόνων).
Ήταν γιός ενός διαπρεπή θεολόγου της Αλβανίας, του Δημήτρη Μπεντούλη, του οποίου το έργο ανέδειξε.
Ο πατέρας του, από τον οποίο επηρεάστηκε και εμπνεύστηκε, υπηρέτησε με μεγάλη θέρμη την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας και πριν από το διωγμό της και κατά το διωγμό της και στα πρώτα χρόνια της ανασύστασής της (αν και προχωρημένης ηλικίας και άρρωστος, στάθηκε μέχρι που έκλεισε τα μάτια του στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και τον στήριξε) και αναδείχθηκε φλογερός διδάσκαλος της αλήθειας του Ευαγγελίου.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα ο αείμνηστος Χριστόφορος Μπεντούλης διαμόρφωσε ακλόνητη και νηφάλια πίστη.
Ήταν, χωρίς υπερβολή, ιεραπόστολος στην ομολογία και στη ζωή, αλλά ήταν ιεραπόστολος και στο καθήκον του καλού παραδείγματος.
Εκείνου του παραδείγματος, που προέρχεται από την καθημερινή ζωή και πιστοποιείται από τα γεγονότα.
Η συμπεριφορά του ήταν ένα άσμα και μια μουσική εφαρμοσμένης αγάπης. Οι πράξεις του απέπνεαν μια αιώνια πνοή και ένα αυγινό φως, κα΄τι, που δείχνει ότι είχε το πνεύμα του και το βλέμμα του υψωμένα πάνω από τα γήινα.
Υπήρξε άνθρωπος, που ήθελε να ανοίξει την πόρτα του Χριστού σ’ όλους. Με αυταπάρνηση επινοούσε διαρκώς αδιάκοπα μεθόδους και δρόμους του Χριστού μέσα από τις στενωπούς του κόσμου.
Η καρδιά του έπαλλε στο ουράνιο πεντάγραμμο και στις θείες δονήσεις. Έζησε σεμνά και έδωσε τη μαρτυρία του, με την ευαισθησία, που τον διέκρινε και τη διάθεσή του να προσφέρει βάλσαμο παρηγοριάς στον αδύνατο, τον φτωχό και αδικημένο.
Με πείσμα αναζήτησε το θείο φως, που ποθούσε, και το βρήκε…
