Του π. Ηλία Μάκου
Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Εντοπίστηκε στο Μεσολόγγι το άψυχο κορμί δολοφονημένου 31χρονου, που τον αναζητούσαν οι δικοί του για 18 ημέρες, το μισό μέσα και το άλλο μισό έξω από βάλτο. Στη Χαλκίδα 38χρονη σκότωσε με μαχαιριές 43χρονο επιχειρηματία και οικογενειακό φίλο της. Κακουργηματικές κατηγορίες για δολοφονίες και σωρεία σοβαρότατων αδικημάτων, που τελέστηκαν στην Αθήνα, στο πλαίσιο μεγάλης «διεθνικού χαρακτήρα» εγκληματικής οργάνωσης, περιλαμβάνονται στην δίωξη που άσκησε ο εισαγγελέας στα συλληφθέντα μέλη της λεγόμενης Greek Mafia. Και δεν φτάνουν αυτά, πάλι τις τελευταίες ημέρες, συνελήφθησαν δύο αστυνομικοί στη Σαλαμίνα για εκβιάσεις καταστηματαρχών και δωροληψίες.
Και σε όλα αυτά, που σαφώς είναι τερατώδη και ανατριχιαστικά, δίνεται μια τόσο μεγάλη προέκταση και διάσταση από τα ΜΜΕ, που αναδεικνύουν μια μονόπλευρη μαυρίλα, ένα βαθύ σάπισμα της κοινωνίας.
Και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Σε τι κόσμο ζούμε, Θεέ μου; Όχι ότι και παλαιότερα απουσίαζαν τα κάθε είδους εγκλήματα, ενδεχομένως να μην είχαμε επαρκή ή καθόλου πληροφόρησή τους, αλλά τώρα, στην αποθέωση, έτσι νομίζουμε και διακηρύττουμε, του πολιτισμού και της τεχνολογίας και της ψηφιακής επανάστασης, η αγριότητα και η βαρβαρότητα και η αναλγησία έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι εξελίξεις είναι τρομακτικές και σε έκταση και σε ποιότητα και δείχνουν ότι τραβάμε με αφροσύνη το δρόμο του χάους.
Από την άλλη, όμως, περνάνε στα ψιλά ή δεν αναφέρονται καθόλου γεγονότα, που δείχνουν ότι η ζούγκλα, η σήψη και ο ηθικός κατήφορος είναι η μια πλευρά της ζωής, γιατί υπάρχει και η άλλη, η φωτεινή και η καθαρή και η αληθινή.
Πόσοι μάθαμε, και αν το μάθαμε πόσο μας επηρέασε, ότι τις ίδιες ημέρες, που…βομβαρδιζόμαστε με τα αποτρόπαια εγκλήματα, μια συνταξιούχος δασκάλα, η Σοφία Προκοπίδου, από τη Μεγάλη Βρύση, πρόσφερε στη μνήμη των προσφύγων γονιών της και του αδελφού της, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, ένα πλήρως εξοπλισμένο ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Κιλκίς. Ακόμη, εξόπλισε το Κέντρο Υγείας Μεγάλης Βρύσης και ενίσχυσε οικονομικά ανθρώπους από τον τόπο της που είχαν ανάγκη. Αλλά και ότι μια οδοκαθαρίστρια του δήμου Καλαμαριάς βρήκε πορτοφόλι που περιείχε 490 ευρώ, καθώς και προσωπικά έγγραφα και το παρέδωσε άμεσα στο κοντινό αστυνομικό τμήμα.
Ε, λοιπόν, δεν είναι όλη η κοινωνία σάπια και εγκληματική και διεφθαρμένη, υπάρχουν και τα υγιή κομμάτια της. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι, απάνθρωποι και εγκληματίες, δεν βλέπουμε μόνο σκοτάδι, αλλά και φως.
Εκείνο, το οποίο λείπει στις ημέρες μας, δεν είναι οι ορθώς σκεπτόμενοι και οι καλοί άνθρωποι, υπάρχουν τέτοιοι, αλλά λείπουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι για να αλλάξει η νοσηρή καθημερινότητα, και κυρίως εκείνοι, που έχουν το θάρρος και την τόλμη να παλέψουν, έστω και μόνοι, απέναντι στην εκτεταμένη κατρακύλα. Αλλά όσο δεν αντιδρούν σ’ αυτή τη λαίλαπα και σιωπούν, όχι μόνο δεν αντιστρέφεται η κατάσταση, αλλά αποκτά ακόμη μεγαλύτερο χώρο.
Η παρακμή της κοινωνίας είναι παρούσα με αίτια πολυπαραγοντικά. Ευθύνη έχουν τα άτομα, ως μονάδες και ως σύνολο, που εξανδραποδίζονται και αφηνιάζουν, παρασυρμένα σ’ έναν αυτοκαταστροφικό κατήφορο, οι οικογένειες, που διαλύονται, το σχολείο, που δεν μορφώνει, αλλά παραμορφώνει, η Πολιτεία, που αδιαφορεί, η Εκκλησία, που δεν καθοδηγεί, τα νοσηρά πρότυπα και η βρώμικη ζωή, που προβάλλονται, οι πνευματικές αξίες, που χάθηκαν, η πίστη, που παρέλυσε, και ο κατάλογος είναι μακρύς. Σπείραμε θύελλες και τώρα θερίζουμε καταιγίδες, κατά τη λαϊκή παροιμία.
Και η αίσθηση και το χειρότερο η βίωση της ηθικής κατρακύλας, που σημαίνει απώλεια ανθρωπιστικών και ψυχικών αποθεμάτων και αντανακλαστικών, όλο και περισσότερο εδραιώνεται.
Ας πάψουμε να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα ορατά, αλλά και τα αόρατα, σκιάχτρα, που θέλουν να μας στραγγαλίσουν την καρδιά, την ευαισθησία, το δικαίωμα να είμαστε άνθρωποι.
Δυστυχώς οι αλλαγές στις κοινωνικές και εκπαιδευτικές δομές ή στα πολιτικοοικονομικά πεπραγμένα, που κατά καιρούς επιχειρούνται, αγνοούν τον βασικό παράγοντα της ζωής, που λέγεται άνθρωπος. Δηλαδή πρόκειται για αλλαγές έξω από μας, που αφήνουν ανέγγιχτο το μέσα μας.
Πολύ εύστοχα το λέει το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου: “Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν…”.
Ουσιαστικά τίποτα δεν αλλάζει, μια και ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος. Όλα τα άλλα αν αλλάξουν, τίποτα δεν αλλάζει, αν ο άνθρωπος δεν μεταβληθεί εσωτερικά.
Η σθεναρή αντίσταση των υγιών ανθρώπων και θεσμών είναι η θεραπεία για την μερίδα εκείνη της κοινωνίας, που καταρρέει και καταπίπτει κατακλυσμιαία. Και αυτή η αντίσταση δεν πρέπει να είναι χλιαρή, σαν απλό κατάπλασμα με σκοπό την παροδική αντιμετώπιση των άρρωστων συμπτωμάτων, σαν οι πρώτες βοήθειες σ’ έναν περίγυρο, που πάσχει και απειλείται θανάσιμα, αλλά μια ασυμβίβαστη πάλη κατά του κακού, το οποίο έφτασε σε σημείο απροχώρητο και δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής και ανοχής και χρονοτριβής, με σκοπό την αντιμετώπισή του.
Ας γίνουν, όσοι μπορούν και θέλουν, γκρεμιστάδες, ξερριζωτές, πολέμιοι του κακού, όπου και να το συναντούν.
