Ενας χρόνος συμπληρώθηκε το περασμένο Σάββατο από τότε που πέθανε οριστικά ο Μητροπολίτης Γέρων Νικομηδείας -πρώην Χαλκηδόνος- Ιωακείμ και αναπαύεται στη γη της Χαλκηδόνος, στη Μητρόπολη της οποίας υπηρέτησε με υποδειγματική σύνεση και αφοσίωση. Χρησιμοποίησα τον όρο «οριστικά» διότι ο Ιωακείμ ήταν «ζωντανός-νεκρός» επί είκοσι χρόνια σ’ ένα δωμάτιο στο αμερικανικό νοσοκομείο της Πόλης όπου νοσηλευόταν, έπειτα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό που τον καθήλωνε στο κρεβάτι του πόνου σε κωματώδη κατάσταση και τον είχε καταστήσει «εν ετέρα μορφή».
Τον είχα επισκεφθεί πριν μερικά χρόνια στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω αν με γνώρισε καθότι «ουδέν απεκρίνατο». Μας συνέδεε μία δυνατή γνωριμία και φιλία επί πολλά χρόνια, η οποία στάθηκε καθοριστική για να μη χάσει το Πατριαρχείο την Αρχιεπισκοπή Αμερικής το 1994… Τα γνωρίζει πολύ καλά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κι είμαι βέβαιος πως με τη σημερινή αναφορά θα τα θυμηθεί. Πολλοί βλέποντας και βιώνοντας τη σημερινή παραλυτική κατάσταση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής λέγουν πως ήταν λάθος τελικά που εμποδίσαμε τον Ιάκωβο από το να «ελευθερώσει την Εκκλησία και την Ομογένειά μας…».
Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνει ο Βαρθολομαίος τούτη τη γραφή και μακάρι να βάλει το ιερό συμφέρον της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, του Πατριαρχείου, αλλά και τη δική του υστεροφημία πάνω από πρόσωπα προβληματικά και να προχωρήσει στην εκκαθάριση, αλλιώς λιμός επερχόμενος. Ισως κάτι περισσότερο να γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση που αναγκάσθηκε να διαβιβάσει τη δυσαρέσκειά της στον Βαρθολομαίο με τρεις υπουργούς της διά τα καθ’ ημάς ενταύθα.
Κρίμα που δεν ζει ο Ιωακείμ για να κλείσει την πόρτα του Πατριαρχικού Γραφείου και να πει στον πνευματικό του αυτάδελφο, τον Βαρθολομαίο, «στάσου πού πας;» όπως έκανε πολλές φορές και για πολλά θέματα, γιατί ο Ιωακείμ ήταν ένας ιεράρχης με σύνεση και γαλήνη ψυχής. Κι όλοι το έλεγαν και το λένε μέχρι σήμερα πως ο Ιωακείμ ήταν ο ιεράρχης με την αρχοντική μορφή και ψυχή, από τους τελευταίους αριστοκράτες ιεράρχες του Φαναρίου που γέννησε η Κωνσταντινούπολη. Εχουν απομείνει μερικοί ακόμα μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού δυστυχώς, γιατί το Φανάρι πλέον βρίθει από εξέχουσες και προβληματικές μετριότητες εισαγωγής σε όλα τα επίπεδα και φυσικά στην ίδια την Πατριαρχική Αυλή. Κατανοητό πως η λειψανδρία εν Τουρκία και εν τη Πόλει είναι εφιαλτική, ωστόσο ο αντίλογος είναι πως αν αναζητηθούν άνθρωποι με ήθος, με εκκλησιαστικότητα και λογιοσύνη στην Ελλάδα και στην Ελληνική Αποδημία μπορεί να βρεθούν σωστοί και ακέραιοι άνθρωποι.
Τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Αρχιεπισκοπή και κατ’ ακολουθίαν στην Ομογένεια της Αμερικής είναι απλώς το σύμπτωμα, η ρίζα του κακού κείτεται αλλού. Και να μην έχει ουδείς αμφιβολία τονίζω, πως ταύτα πάντα γράφονται με οδύνη πολλή διότι ο σεβασμός και η αγάπη μας για το σεπτό μας Κέντρο είναι γνωστά τοις πάσι.
Ο μακαριστός Ιωακείμ ήταν επιστήθιος φίλος, πνευματικός αυτάδελφος και εξ’ απορρήτων συνεργάτης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο κοινός πνευματικός τους πατέρας, ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζής, ο οποίος ήταν επί δεκαετίες ο ισχυρός ανήρ του Φαναρίου, προετοίμαζε αμφοτέρους, και τον Βαρθολομαίο και τον Ιωακείμ, για την Πατριαρχία με τη συμφωνία πως σε περίπτωση που οι Τούρκοι διαγράψουν τον έναν εκ των δύο από τον κατάλογο των υποψηφίων, εκείνος που θα γίνει να τον στηρίξει με όλη την ψυχή ο άλλος. Οπως άλλωστε και έγινε. Ναι δυστυχώς μέχρι και σήμερα οι Τούρκοι έχουν τον τελευταίο λόγο στον κατάλογο των υποψηφίων για την εκλογή στην Πατριαρχία. Μάλιστα, αυτό είναι το δράμα και το τραύμα της Πρωτόθρονης και Πρωτοεύθυνης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως ούσα σκλάβα, αλλά και το δικό μας ενταύθα που ζούμε στην πιο ελεύθερη και προηγμένη σύγχρονη αυτοκρατορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εν κατακλείδι να πω πως ήταν τραγικό για το Φανάρι και την Εκκλησία γενικότερα, η ασθένεια και η εκδημία του Ιωακείμ διότι πολλά θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί ή διορθωθεί εκεί και εδώ και παντού, όπως εκτιμάται πανταχόθεν.
