1919 – 2019: 100 χρόνια… 100 χρόνια από την άδικη εξόντωση 353.000 ψυχών, από τις λευκές πορείες θανάτου, τα τάγματα εργασίας, το βίαιο εκπατρισμό και τόσα άλλα…

Ένας αιώνας αγώνων, πρώτα αγώνων επιβίωσης, ένταξης και ενσωμάτωσης και έπειτα δικαίωσης. Φωνές, σύλλογοι, συγγράμματα, μελέτες, διεθνείς επαφές… και μόλις το 1994 έρχεται η αναγνώριση από την ελληνική βουλή. Το πρώτο βήμα έγινε, αργά αλλά είναι πραγματικότητα.

Έτσι, η 19η Μαΐου αναγνωρίζεται ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και ο Ποντιακός ελληνισμός ξεκινά νέους αγώνες για τη διεθνοποίηση του ζητήματος και τη δικαίωση των ψυχών που γενοκτονήθηκαν άδικα.

Τι, όμως, πραγματικά έχει γίνει μέχρι τώρα από πλευράς της πολιτείας και των πνευματικών ανθρώπων σχετικά με το ζήτημα της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου; Αν δούμε το θέμα αντικειμενικά, πρέπει να σημειώσουμε ότι έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες από αρκετούς ανθρώπους και η Γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από Κοινοβούλια άλλων χωρών. Ο ποντιακός χώρος οργανωμένα και μη προωθεί το ζήτημα, ενώ ο ποντιακός πολιτισμός αποτελεί κομμάτι έρευνας στα Πανεπιστήμια. Όλα αυτά τα βήματα είναι πολύ θετικά.

Από την άλλη πλευρά, δυστυχώς, η ελληνική πολιτεία παρουσιάζει και φωνές όχι απλώς αντίθετες αλλά και προσβλητικές απέναντι σε ένα τέτοιο ζήτημα, το οποίο αφορά τη δικαίωση όλων των λαών που έχουν υποστεί βίαιους αφανισμούς. Ακούμε και βλέπουμε διάφορες συμπεριφορές θαυμασμού και υποστήριξης της κεμαλικής τακτικής, είμαστε μάρτυρες της αφαίρεσης του ποντιακού ζητήματος από την ύλη της ελληνικής εκπαίδευσης, ενώ με αφορμή το ζήτημα της Μακεδονίας ακούγονται και πάλι φωνές προσβλητικές απέναντι στον ποντιακό ελληνισμό που αποκαταστάθηκε και κατοικεί στα μακεδονικά εδάφη. Και μέσα σε όλα αυτά έρχονται και ειδήσεις τιμής και θαυμασμού στον Ερντογάν…

Ο Ποντιακός χώρος προσπαθεί να βρει την ενότητά του, ενώ το ενδιαφέρον των Ποντίων στο θέμα της Γενοκτονίας ενισχύεται μέσα από τις εκδηλώσεις χωρίς όμως να υπάρχει ουσιαστική ενημέρωση, επαφή με την ιστορική γνώση και κατανόηση της σημασίας της διεθνοποίησης του ζητήματος από πλευράς και της ίδιας της ελληνικής πολιτείας.

Ο διωγμός συνεχίζεται και είναι πλέον διωγμός μνήμης. Αν ξεχάσουμε διαπράττεται μια δεύτερη Γενοκτονία. Για αυτό, φέτος με αφορμή τα 100 χρόνια από την απόβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα και την ένταση των διωγμών απέναντι στους Έλληνες του Πόντου, ας σκεφτούμε πιο βαθυστόχαστα και ας αναλογιστούμε όλοι πόσο μεγάλη σημασία έχει η διατήρηση της μνήμης και η διεθνής δικαίωση. Σήμερα, που δυστυχώς ακραίες φωνές λένε – αν είναι δυνατόν – να φύγουν οι Πόντιοι και από τη Μακεδονία, επιβάλλεται περισσότερο από κάθε άλλο να μάθουμε, να διεκδικήσουμε και να ενωθούμε στον κοινό αγώνα. Ο καθένας από την πλευρά του, ο καθένας με τη δύναμή του μπορούμε να συμβάλλουμε στη διατήρηση του οράματος μας, στη διατήρηση και την τιμή των ψυχών που έφυγαν, αλλά και να δημιουργήσουμε μέλλον για τον ποντιακό πολιτισμό ώστε να μείνει ζωντανός, να εμπλουτίζεται και να εμπνέει ακόμη τις νέες γενιές.

Η εποχή είναι δύσκολη, το ενδιαφέρον των νέων μειώνεται, η αγωνία για το οικονομικό μέλλον αλλά και η εκμετάλλευση πολλές φορές της παράδοσης από ανθρώπους που ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτοπροβολή παρά για την ίδια την αναγνώριση των δικαίων και τη διατήρηση του πολιτισμού μας θυμίζουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι ( Β’ Κορ. δ’6-15). Πράγματι, οι αληθινοί αγωνιστές είναι διωκόμενοι από παντού αλλά δεν τους έχει εγκαταλείψει η Παναγία μας η Σουμελά και οι ψυχές των προγόνων μας που από ψηλά συντρέχουν με τις πρεσβείες τους αγώνες απέναντι σε κάθε πράξη μισαλλοδοξίας και αδικίας, διεκδίκησης και διατήρησης της ταυτότητάς μας, της πίστης μας, του ελληνικού πολιτισμού που έχει μέσα όλες τις λύσεις για να αντέξουμε στη δύσκολη αυτή εποχή και να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας.

Μαρία Προκοπίδου – Εκπαιδευτικός, συγγραφέας

ΠΗΓΗ: e-Pontos.gr