Πλησιάζει η μαύρη και αιματηρή επέτειος του σφαγιασμού του Ελληνισμού του Πόντου, τον οποίον αγαπώ, σκέπτομαι, πονώ και φυσικά δεν ξεχνώ. Όχι, δεν ξεχνώ κι αυτή την εγκληματική Γενοκτονία των Τούρκων, όπως δεν ξεχνώ τη Γενοκτονία της Σμύρνης και τους ξεριζωμένους προπάτορές μου οι οποίοι από προύχοντες και βαθύπλουτοι κατάντησαν κυνηγημένοι και πρόσφυγες στη Λέσβο. Οπως δεν ξεχνώ και την αιχμαλωσία της Κωνσταντινούπολης, τον «πνιγμό» του Πατριαρχείου, την κατάληψη της Αγιάς Σοφιάς της Μεγάλης εκκλησιάς του Γένους η οποία όφειλε να είναι ο κατ’ εξοχήν Καθεδρικός Ναός της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και όλης της οικουμένης, κι όμως κανείς μας κανείς δεν το σχολιάζει, ούτε το ανακινεί αυτό θέμα. Ούτε βέβαια ξεχνώ την ολοσχερή καταστροφή των Εκκλησιών της Αποκαλύψεως, αλλά και των λοιπών Εκκλησιαστικών Επαρχιών, στα ερείπια των ναών των οποίων Λειτουργούμε κατά περιοδικά διαστήματα κατόπιν ειδικής αδείας των κατακτητών τους Τούρκων. Κι η Σχολή της Χάλκης εξακολουθεί να παραμένει κλειστή επί μισό αιώνα παρά τις τόσες προσπάθειες, δηλώσεις, παραδηλώσεις, υποσχέσεις και επισκέψεις.
Ναι, αυτό είναι το δράμα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας και τώρα ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζόσεφ Μπάιντεν, ο εμφανιζόμενος ως «φίλος» και «υποστηρικτής» των δικαίων του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας προτείνει την αναβάθμιση των εξοπλισμών του Τούρκων για να γίνουν ακόμα πιο θρασείς και πιο απειλητικοί.
Κι επειδή η σημερινή θύμηση είναι για τον Πόντο να υπενθυμίσω ότι ο Ελληνισμός του Πόντου ήταν από τα πλέον δυναμικά, δημιουργικά και πνευματώδη κομμάτια του Γένους. Ξεριζώθηκε από την αδυσώπητη και βάρβαρη Τουρκιά, μαρτύρησε, πορφύρωσε τη γη του με το αίμα του και διασκορπίστηκε σ’ Ανατολή και Δύση αφήνοντας ξωπίσω του την Παναγία Σουμελά να προσμένει και να καρτερεί με μάτια κλαμένα.
Ο Πόντος ήταν ένα μεγάλο και μοναδικό κομμάτι του Γένους που γέννησε Πολιτισμό, Θεολογική σκέψη, λαογραφία, τέχνη, ιχνηλάτημα ψυχής για τα τωρινά και τα μελλούμενα στα οποία οι Καππαδόκες Πατέρες έβαλαν τη δική τους σφραγίδα.
Κι αυτός ο λαός, ο κατατρεγμένος και μαρτυρικός όπου πήγε έριξε ρίζες βαθιές και καλλιέργησε τον Πολιτισμό του και πρόκοψε. Αν η Ελλάδα είχε σωστές και δυνατές κυβερνήσεις, τα πράγματα θα ήταν αλλιώτικα και για τον Ποντιακό Ελληνισμό σήμερα, όπως και για τον Ελληνισμό της Πόλης. Εκτός από τον Ελληνισμό της Διασποράς οι εντολοδόχοι της κομματοκρατίας των Αθηνών δεν τολμούν να μιλήσουν δυνατά και απαιτητικά για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά ούτε και εκείνη της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης και σίγουρα της Βορείου Ηπείρου. Αυτό είναι το δράμα του Γένους μας. Ναι, αυτό. Κι αυτή ήταν η τελευταία συζήτησή μας με τον αείμνηστο Μητροπολίτη Δράμας Παύλο, τη Δευτέρα μετά το Πάσχα, αυτού του παλληκαριού του Πόντου και ολόκληρης της Ρωμιοσύνης, στη μνήμη του οποίου αφιερώνω και τις σκέψεις της παρούσας γραφής. Κρίμα που βιάστηκε να «φύγει» χωρίς να εκπληρωθεί η πρόσκλησή του να επισκεφθούμε μαζί τον Πόντο.
