Το Ψυχοσάββατο 18 Φεβρουαρίου τελέστηκαν επιμνημόσυνες ακολουθίες στις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αλβανίας για την ανάπαυση της ψυχής των νεκρών.

Και στην Αρχιεπισκοπή Τιράνων (ναός Ευαγγελισμού και ενορία αγίου Προκοπίου) και στο Δυρράχιο (ναός αποστόλου Παύλου και αγίου Αστείου), αλλά και στις Μητροπόλεις Κορυτσάς, Μπερατίου, Αργυροκάστρου και Ελμπασάν, Φίερι Ορθόδοξοι προσήλθαν μεκόλλυβαστους ναούς και προσευχήθηκαν για τη γαλήνη των ψυχών των κεκοιμημένων.

Σε ορισμένες ενορίες εψάλησαν και τρισάγια στους τάφους αοιδίμων ιερέων. 

Όταν ο θάνατος μάς χωρίσει από πρόσωπα προσφιλή και αγαπητά, με τα οποία μας συνδέουν δεσμοί αίματος και συγγένειας, ο πόνος της ψυχής γίνεται βαθύς. 

Η ενθύμηση των απελθόντων , είτε σύζυγος αφοσιωμένος ήταν, είτε στοργικός αδελφός, είτε παιδί αγαπημένο, είτε πατέρας και μητέρα σεβαστοί, φέρνει δάκρυα στα μάτια και σκέψεις μελαγχολίας. Πού άραγε βρίσκεται ο αγαπημένος νεκρός; Εξακολουθεί να μας αγαπά; Είναι ευτυχισμένος; Δικαιολογημένες απορίες και ερωτήσεις. 

Σύμφωνα με την πίστη μας η ψυχή του προσφιλούς μας νεκρού, για το θάνατο του οποίου θρηνούμε, εξακολουθεί να ζει, να μας αγαπά, να ενδιαφέρεται για μας, όπως ακριβώς και εμείς δεν σταματάμε να τον ενθυμούμαστε και να τον αγαπάμε. 

Ο Θεός μας δεν είναι Θεός νεκρών, τους οποίους ο θάνατος εκμηδένισε, αλλά είναι Θεός ζωντανών. Όλοι, όχι μόνο οι ζωντανοί, αλλά και αυτοί, που για μας είναι νεκροί, για τον Θεό είναι ζωντανοί και δεν βρίσκονται σε κατάσταση λήθαργου και αναισθησίας. 

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σώμα φθαρτό, δεν είναι μόνο ύλη, αλλά και ψυχή άφθαρτη, είναι και πνεύμα. Η ψυχή μας, όταν χωρίζεται από το σώμα  με τον θάνατο εξακολουθεί, σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας να ζει  και να έχει όλες τις λειτουργίες και ιδιότητές της και κατά συνέπεια και πλήρη αυτοσυνειδησία. Βλέπει ακούει, διανοείται και επιθυμεί.