ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
Ήταν 8 Ιουνίου 2007,ημέρα Παρασκευή, όταν ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, μετά την δυσφορία που είχε αισθανθεί κατά το πολυήμερο ταξίδι του σε δύο Μητροπόλεις της Μακεδονίας μας – στις Μητροπόλεις Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας και Βεροίας και Ναούσης– είχε μεταβεί μετά από την επί τετραήμερο συνεδρίαση της ΔΙΣ , στον “ΕΓΚΕΦΑΛΟ” , στο Νέο Ψυχικό , προκειμένου να υποβληθεί σε μαγνητικές τομογραφίες, σε όλη την κοιλιακή χώρα, μήπως και εντοπίσουν το λόγο της δυσφορίας και του άλγους που αισθανόταν στην περιοχή αυτή!
Σας μεταφέρουμε για λόγους ηθικής δεοντολογίας και σεβασμού προς την ιστορία ,την ατμόσφαιρα και το κλίμα που επικρατούσε τις ημέρες εκείνες!
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος, κατά την περιοδεία που πραγματοποιούσε στις δύο προαναφερόμενες Μητροπόλεις της Μακεδονίας, αισθάνθηκε μία έντονη δυσφορία στην κοιλιακή χώρα, η οποία όμως, όσο περνούσε η ώρα και οι μέρες οχι μόνο δεν ανακουφιζόταν, αλλά χειροτέρευε.
Με την επιστροφή του στην Αθήνα, εκλήθησαν αμέσως κάποιοι φίλα προσκείμενοι ιατροί, για να γνωματεύσουν περί της καταστάσεως της υγείας του!
Χωρίς να φωτίσουν επαρκώς τον Αρχιεπίσκοπο και τα πνευματικά του τέκνα που αγωνιούσαν για την υγεία του, διέταξαν να υποβληθεί αμέσως σε Μαγνητική Τομογραφία, η οποία και θα φώτιζε την κατάσταση και θα καθόριζε τα επόμενα βήματα!
Οπερ και εγένετο!
Ο Αρχιεπίσκοπος μέχρι αργά την Παρακευή 8 Ιουνίου 2007, είχε συνεδριάσεις στη ΔΙΣ και παρά την αδιαθεσία του ήταν καλόκεφος, δοξαστικός προς τον Θεό όπως πάντα, αλλά και ακούραστος και πιστός στο καθήκον!
Ήθελε να διεκπεραιωθούν όλα τα θέματα που υπήρχαν στην ημερήσια διάταξη της ΔΙΣ!
Μάλιστα μολονότι είχε προγραμματισθεί η εξέταση της Μαγνητικής Τομογραφίας, για αμέσως μετά την Σύνοδο, ήταν αποφασισμένος, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις των ιατρών και των ανθρώπων του περιβάλλοντός του, να πραγματοποιήσει το ίδιο βράδυ, το ταξίδι του στο Κάιρο, προκειμένου να εγκαινιάσει την ιστορική πατριαρχική βιβλιοθήκη.
Η εξέταση στον “ΕΓΚΕΦΑΛΟ” , κατέληξε να είναι πολύωρη, αφού ο Μακαριστός Πρωθιεράρχης είχε μεταβεί στις 14:00 το μεσημέρι και το ρολόι έδειχνε 19:00 και δεν είχε ακόμη τελειώσει!
Άρχισε μάλιστα να δυσφορεί με τους ιατρούς, όχι μόνο γιατί είχε κουραστεί από την εξέταση, αλλά και διότι είχε προγραμματισμένο ραντεβού στην Αρχιεπισκοπική κατοικία στο Παλαιό Ψυχικό, με την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, Υπουργό Εξωτερικών τότε, προκειμένου να κουβεντιάσουν από κοντά, διάφορα θέματα.
Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος!
Μέχρι και την τελευταία στιγμή ενδιαφερότανε για όλα και για όλους! Εκτός από τον εαυτό του!
Η εξέταση επερατώθη!
Το αποτέλεσμα που προέκυψε από την Μαγνητική, το πληροφορήθηκε, δυστυχώς, μόνο ένα πρόσωπο! Ουδείς άλλος!Ούτε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος.
Και το πρόσωπο αυτό — παρά την αγάπη του και την αφοσίωση που είχε στον κοινό Πνευματικό μας Πατέρα Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο– δεν κατάφερε από τον πανικό που τον κατέλαβε προφανώς, να διαχειριστεί την κατάσταση και να τη μοιραστεί με όλα τα πνευματικά παιδιά του, που αγωνιούσαμε για τη υγεία του Πατέρα μας, χωρίς να γνωρίζουμε τί ακριβώς έχει, ώστε να πάρουμε όλοι μαζί απόφαση για το τί μέλλει γενέσθαι! Και ενός κακού μύρια έρχονται.
Όπως μάθαμε εκ των υστέρων, η Μαγνητική έδειξε ότι στο Αρχιεπισκοπικό σώμα είχαν «φωλιάσει», δύο πρωτογενείς καρκίνοι,ένας στα έντερα που εκδηλώθηκε με την αδιαθεσία και ένας στο ήπαρ!
Το ταξίδι στο Κάιρο ,παρά την επιμονή του Αρχιεπισκόπου, δεν πραγματοποιήθηκε!Δεν τον άφησαν οι ιατροί και τα πνευματικά του παιδιά.
Αντιθέτως την επομένη το πρωί, ακολούθησε το δεύτερο μεγάλο και μοιραίο, για την τελική έκβαση της υγείας του, λάθος: εισήχθη με συνοπτικές διαδικασίες στο Αρεταίειο!
Και προγραμματίστηκε για την Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007– αποφράδα ημέρα– χειρουργική επέμβαση στα έντερα!
Οι προσπάθειές μας να αλλάξουμε τα μυαλά αυτών που μονοπωλούσαν ασύστολα το ενδιαφέρον τους για τον Αρχιεπίσκοπο και να μεταβούμε αμέσως στις ΗΠΑ, όπου ήταν όλα έτοιμα στο MEMORIAL HOSPITAL, από επιφανείς ομογενείς, φίλους καρδιάς του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου( όπως ο Ανδρέας Δρακόπουλος Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος του Ιδρύμστος Νιάρχου, απέβησαν άκαρπες!
Μάλιστα ήταν τέτοιο το μένος εναντίον ημών ,την εποχή εκείνη, όλων εκείνων που επέμεναν να μείνουμε εδώ– λές και θα έκανε κάποια εγχείρηση ρουτίνας, στην σκωληκοειδή του απόφυση- που με έκαναν πρωτοσέλιδο στην»Αυριανή» επί τρείς συνεχείς ημέρες και ζητούσαν την απομάκρυνσή μου από το Αρεταίειο, για να μην ακούω και να μη βλέπω τί καμνουν και τί αποφασίζουν!
Δεν πτοήθηκα! Συνέχισα να λέγω αυτά που πιστεύω και έμεινα ένα βήμα πίσω από το κέντρο των αποφάσεων! Έδινα καθημερινά το παρών στο νοσοκομείο, έπαιρνα την ευχή του πονεμένου Πατέρα μας και έφευγα!
Μάλιστα μετά την συμμετοχή μου σε δύο ιατρικά συμβούλια μετά δεν ξαναπήγα, αφού καμία άλλη γνώμη δεν γινόταν αποδεκτή ούτε και για απλή συζήτηση. Δεν ήθελα δια της παρουσίας μου στα Συμβούλια αυτά να συμμετέχω σε κάτι για το οποίο ήμουν εντελώς αντίθετος! Μάλιστα όταν κατέθεσα ένα μεσημέρι που βρήκα ησυχία τον προβληματισμό μου αυτό στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, τον βρήκα τόσο άβουλο που δεν ήθελα να του προκαλέσω ανησυχία και στενοχώρια!
Μετά την εγχείρηση άρχισα να δικαιώνομαι δραματικά!
Και μόνο το ότι παρέμεινε στην Εντατική πάνω από μήνα για να αναρρώσει, φανερώνει πολύ απλά ότι όλα έγιναν πολύ βιααστικά και χωρίς την απαραίτητη εμπειρία και προετοιμασία!
Η φωνή του, η τόσο γλυκειά και οικεία σε όλους τους Έλληνες , έκανε μέρες να αποκατασταθεί– λόγω της υπερβολικής νάρκωσης που του έδωσαν– και ουδέποτε απεκατεστάθη τελείως, στην αρχική της μορφή, έως το τέλος. Και αυτό φάνηκε και στη δήλωση που έκανε καθώς εξέρχετο από το Αρεταίειο!
Η υγεία του Αρχιεπισκόπου, αντιμετωπίστηκε, δυστυχώς, με βάναυση προχειρότητα λές και ήταν ένα σύνηθες κρυολόγημα.
Αν αντιμετωπιζόταν ως κοινός θνητός και όχι ως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, τότε σήμερα θα ζούσε ακόμη!
Η μεγαλύτερη απογοήτευση και συνάμα ηθική επιβράβευση για τον υπογράφοντα ήλθε από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο με πολύ πόνο: το ξημέρωμα της ημέρας, που επιχειρήθηκε να γίνει η μεταμόσχευση στο Μαιάμι, από τον καθηγητή Τζάκη, η οποία τελικώς εγκαταλείφθηκε , αφού ο καρκίνος είχε απλωθεί πλέον σε όλο του το σώμα,όταν τον είδα στην Εντατική, μαζί με τον τότε Αρχιδιάκονό του σημερινό Αρχιμ.Ανθιμο Ρεγγίδη, όταν μου είπε:
<< Είχες δίκαιο πουλάκι μου, που έλεγες εσύ να έλθουμε από την αρχή εδώ… Κάναμε λάθος! Αλλά τώρα τί να γίνει; Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού! Αυτό ήταν σχέδιό Του και οφείλουμε να το δεχτούμε ως ευλογία!Δοξασμένο το όνομά Του!Ευκαιρία τώρα, για προσευχή! >>
Τα μάτια μας και του Ανθίμου και τα δικά μου, έτρεχαν δάκρυα καθώς μας έλεγε τα λόγια αυτά μέσα στην Εντατική, όπου είχαμε μπεί να τον δούμε!
Ο Αρχιεπίσκοπος παρά την συντριβή που έννοιωσε από τα άσχημα νέα ήταν το ίδιο όπως πάντα χαμογελαστός, ψύχραιμος και δοξαστικός προς τον Θεό!
Οφείλω πάντως να καταθέσω με πλήρη επίγνωση ότι το διάστημα, από την έξοδο από το νοσοκομείο στις ΗΠΑ, μέχρι την επιστροφή του στην Ελλάδα, στις 26 Οκτωβρίου 2007, ημέρα που επέστρεψε, με το Πρωθυπουργικό αεροπλάνο από το Μαιάμι, ήταν αρκετό για να καταλάβουμε την ειλικρινή διάθεση κάποιων ανθρώπων!
Έπεσαν τα προσωπεία και είδαμε τα πραγματικά, τα αληθινά πρόσωπα όλων εκείνων που πριν ακόμη φύγει από αυτή τη ζωή, ο Χριστόδουλος είχαν ρίξει τον κάβο τους σε αυτούς που φερότανε ως…επόμενοι!
Η επιστροφή στην Ελλάδα,στις 26 Οκτωβρίου 2007, ήταν η πιο δραματική επιβεβαίωση, της αναμονής, αργά ή γρήγορα, του μοιραίου!
Αλλά ακόμη κι εδώ τα ίδια του τα παιδιά, Ιεράρχες που τους πήρε από το χεράκι και τα αζήτητα και τους ανέστησε και τους έκανε πρίγκηπες της Εκκλησίας μας, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων! Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο τον κανόνα.
Πρόδωσαν τον πατέρα τους και τις αρχές με τις οποίες τους εγαλούχησε και ενήργησαν με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ´ αυτά που θα ενεργούσε ο ίδιος αν ήταν στη ζωή!Και αυτό το έπραξαν, στο όνομα της δικής τους καλοπέρασης, για την.. επόμενη μέρα!
Σημασία έχει πως ακόμη και σήμερα οκτώ ολόκληρα χρόνια από την κοίμησή Του, εξακολουθεί να είναι κοντά μας και λείπει πολύ σε όλους μας και κυρίως από τον λαό μας.
Αυτό το… «είμαι ο Χριστόδουλός σας», που μας είπε, εξερχόμενος από το Αρεταίειο, εξακολουθεί να ηχεί στα αυτιά μας και τον κάνει απαραίτητο σήμερα, περισσότερο από ποτέ!
Ας ανάβουμε συχνά-πυκνά ένα κεράκι στη μνήμη του, ένα κεράκι για τον άνθρωπο που μας αγάπησε, ένα κεράκι για να διώξει λίγο πιο πέρα, τα παγωμένα χνότα, αυτών που ακόμη και σήμερα, θέλουν να ξεχάσουμε πως πέρασε καποτε από αυτον τον τόπο, ένας Μεγάλος Αρχιεπίσκοπος που θα μείνει στην ιστορία, στις καρδιές και στις συνειδήσεις μας ως … «ο Χριστόδουλός μας».
