Του π. Ηλία Μάκου
Όλοι οι μάρτυρες υπέφεραν φρικτά, πριν θανατωθούν, μη προδίδοντας την πίστη τους.
Έτσι και ο άγιος Ελευθέριος, που 20 ετών αναδείχθηκε, το 2ο αι. μ.Χ., Επίσκοπος Αυλώνας (της σημερινής Αλβανίας), αφού είχε χειροτονηθεί στα 15 του διάκονος και στα 17 του πρεσβύτερος, οδηγήθηκε στη θυσία από την αγάπη του στο Θεό, που έχει για σύμβολό της το τον Σταυρό.
Τα άντεξε όλα, και ήταν πολλά και φοβερά όσα του έκαναν, σκεπτόμενος τον Υιό του Θεού, που τον κρέμασαν πάνω στο ξύλο της οδύνης και το έκανε λάβαρο Ανάστασης. Με την αναστάσιμη βεβαιότητα δεν φοβήθηκε όταν τον έβαλαν να τον ψήσουν σε πυρακτωμένο χάλκινο κρεβάτι.
Ούτε στη σχάρα με αναμμένα κάρβουνα. Ούτε όταν τον έβαλαν να τον βράσουν ζωντανό σε καζάνι με κερί, λίπος και πίσσα. Ούτε, όταν τον έριξαν μέσα σε κλίβανο με καρφιά. Ούτε όταν τον άφησαν νηστικό στη φυλακή. Ούτε όταν τον έδεσαν ανάμεσα σε δύο άλογα, για να διαμελίσουν το σώμα του. Ούτε τα άγρια θηρία τον πείραξαν, όταν κατέφυγε στο βουνό.
Ούτε το λιοντάρι και η λέαινα, που εξαπέλυσαν εναντίον του οι διώκτες, τον κατασπάραξαν, παρά μόνο έγλυφαν ήρεμα τα πόδια του. Τελικά με εντολή του αυτοκράτορα Αδριανού δύο δήμιοι τον αποκεφάλισαν, που πίστεψαν αμέσως στο Χριστό και αποκεφαλίστηκαν και αυτοί!
Εορτάζεται την ίδια ημέρα, στις 15 Δεκεμβρίου η μνήμη τους, όπως και της μητέρας του Ανθίας!
Η άσκηση της αγάπης του στο Θεό ήταν το κύριο μέλημά του, γι’ αυτό διασώθηκε θαυματουργικά από τα εξαντλητικά βασανιστήρια, αλλά και θαυματουργεί ο ίδιος, κυρίως σε έγκυες γυναίκες, των οποίων θεωρείται προστάτης τους.
Αν ο άγιος Ελευθέριος δεν δοκιμαζόταν όσο δοκιμάστηκε, δεν θα μπορούσε να μας δείξει όσα με τη χάρη του Θεού άντεξε. Συνεχώς αντίκριζε ακραίους κινδύνους, αλλά η ελπίδα του δεν χανόταν, όχι για το ότι θα αποφύγει το θάνατο, αλλά για το ότι θα μείνει αλύγιστος στην πίστη του. Γι’ αυτό το θάνατό του για τον Χριστό, που τον διέβλεπε, τον θεωρούσε καύχημα. Θνητός ήταν και αυτός, όπως και εμείς.
Ανθρώπινο σώμα, που φθείρεται, όπως το δικό μας, είχε και αυτός. Δεν έλειπαν και από αυτόν οι φυσικές ανάγκες, όπως και σε εμάς. Αλλά δεν καμπούριασε το φρόνημά του. Έτσι όλοι μας χρειάζεται να δείχνουμε γενναιότητα ψυχής και προθυμία για αγώνα. Τότε κανένα εμπόδιο δεν θα είναι αξεπέραστο στη ζωή μας.
Ας μη μας φαίνεται αυτό υπερβολικό, γιατί είναι αληθινό. Αρκεί να μην είναι μαλθακή και απρόθυμη η καρδιά μας και αδυνατισμένη η θέλησή μας. Δεν έχουμε λόγο να λυπούμαστε για τίποτε άλλο, εκτός από την αμαρτία. Επίσης δεν έχουμε λόγο να χαιρόμαστε για τίποτε άλλο περισσότερο, παρά μόνο από την απόκτηση αρετών…
