Του π. Ηλία Μάκου
Ο άγιος Αντώνιος ο Καρεώτης, Ουκρανικής καταγωγής, είναι μια απόδειξη ότι όποιες και αν είναι οι αμαρτίες μας, ο Θεός μάς κρίνει με τα δικά του κριτήρια και κυρίως με την ειλικρίνεια της μετάνοιάς μας.
Στα χρόνια της νεότητάς του διέπραξε ένα φόνο, μεταμελήθηκε σύντομα και αποφάσισε να μονάσει με σκοπό να μαρτυρήσει για τον Χριστό.
Ακολούθησε το δύσκολο δρόμο της άσκησης, της προσευχής, της νηστείας μέσα από το μοναχισμό, αρχικά στη μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Σούπρασλ, όπου εκάρη μοναχός, και στη συνέχεια βρέθηκε στοο Κελλί του Αγίου Σάββα των Σέρβων στις Καρυές.
Ο πόθος του μαρτυρίου όλο και φούντωνε μέσα του, γι’ αυτό ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη και εμφανίστηκε μπροστά σε Μουσουλμάνους, κάνοντας το σταυρό του, στο ναό της Αχειροποιήτου στη Θεσσαλονίκη, που είχε μετατραπεί σε τζαμί, και όλοι εξοργισμένοι στράφηκαν εναντίον του και έπεσαν καταπάνω του.
Η συνέχεια αυτονόητη. Καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Τούρκο διοικητή, καθώς αρνήθηκε να αρνηθεί την πίστη του, αφού προηγουμένως υπέστη βάναυσα βασανιστήρια.
Ωστόσο το τέλος του ήταν αρκετά φρικτό. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1516 τον έκαψαν ζωντανό και σκόρπισαν τη στάχτη του στον αέρα.
Ο νεομάρτυρας Αντώνιος ο Καρεώτης είναι ένα παράδειγμα ότι στη χριστιανική ανθρωπολογία όλα μεταμορφώνονται. Το άτομο αλλάζει, όσο και αμαρτωλό και αν είναι.
Ο άνθρωπος, που αποφασίζει να ζήσει με τον Χριστό, ό,τι και αν έχει πράξει, αισθάνεται να τον διαπερνά ένα ισχυρό ρεύμα τελείως νέο. Μια δύναμη άγνωστη και ακατάληπτη.
Όσο περισσότερο ενωμένος ζει με τον Χριστό, τόσο ανεβαίνει και γίνεται “θεοειδής” και η θυσία για χάρη Του είναι χαρά γι’ αυτόν.
Ο Θεός μας προίκισε με την ελευθερία μας, όχι για να φύγουμε από κοντά του, αλλά για να του μοιάσουμε. Μας έπλασε ελεύθερους για να πούμε το “ναι” σε Αυτόν, που είναι η πηγή της ζωής και της ελευθερίας.
Κάθε φορά, λοιπόν, που αντιλαμβανόμαστε ότι ο Θεός μας καλεί σε μετάνοια, με ευγνωμοσύνη να ανταποκρινόμαστε και ποτέ να μη λέμε: “Γιατί να ζω;Τι σκοπό έχει η ζωή μου;”. Ποτέ να μη λέμε ένα τέτοιο λόγο, που φανερώνει έλλειψη επαρκούς πίστης και εξάρτησης από τον Θεό.
Ας μάθουμε να τακτοποιούμε τους λογαριασμούς μας με τον Θεό. Η αμαρτία δημιουργεί τους λογαριασμούς αυτούς.
Εάν, όμως, μετανοούμε και επιστρέφουμε προς Εκείνο με συντριβή ψυχής, με π΄σιτη και πόθο, εάν ομολογούμε ταπεινά τις αμαρτίες μας, τότε ο Κύριος θα μας συγχωρεί. Θα μας καθαρίζει από κάθε μολυσμό. Θα μας εξαγνίζει, θα μας λυτρώνει. Ευτυχισμένος όποιος το πιστεύει αυτό και σπεύδει προς τον Λυτρωτή. Αυτός εξασφαλίζει τη σωτηρία του.
