Μπορεί να είναι άγνωστος στους ανθρώπους, αλλά και βέβαια είναι γνωστός στο Θεό, ο νεομάρτυρας Αναστάσιος από την Παραμυθιά, που η μνήμη του εορτάζεται στις 18 Νοεμβρίου  με λατρευτικές εκδηλώσεις στον τόπο καταγωγής του, τα Σιαμέτια Θεσπρωτίας.

Αντέδρασε όταν στα χωράφια, όπου δούλευε μαζί με την αδελφή του, μουσουλμάνοι θέλησαν να ασελγήσουν σε βάρος τους.

Για να τον εκδικηθούν τον κατηγόρησαν στον πασά της περιοχής, ότι υποσχέθηκε να γίνει μουσουλμάνος και αθέτησε το λόγο του. 

Τον έσυραν στη φυλακή, όπου βασανίστηκε απάνθρωπα.

Όμως και μέσα από τη φυλακή, επέτρεψε ο Θεός ο Αναστάσιος να σώσει μια ψυχή.

Από τη στάση του επηρεάστηκε ψυχικά ο γιος του πασά, ο Μουσά, ο οποίος μεταστράφηκε κι έγινε Χριστιανός, μάλιστα αξιώθηκε να γίνει και μοναχός με το όνομα Δανιήλ.

Τελικά αποκεφαλίστηκε, φωνάζοντας «είμαι Χριστιανός και πεθαίνω για τον Χριστό»!  έξω από την Παραμυθιά, κοντά σ’ ένα Μοναστήρι, που δεν οι συναξιογράφοι δεν έχουν καταγράψει ποιο ήταν, στις 18 Νοεμβρίου 1750 μ.Χ. 

Το  λείψανο του ενταφίασαν με τιμές οι μοναχοί της Μονής αυτής, αλλά σήμερα δεν σώζεται. 

Φάνηκε και στην περίπτωση του νεομάρτυρα Αναστασίου του εκ Παραμυθίας ότι ο Θεός επέλεξε να δράσει μέσω του συγκεκριμένου ανθρώπου κατά τα χρόνια της σκληρής Τουρκοκρατίας. 

Και ο Αναστάσιος ανταποκρίθηκε, γενόμενος φλόγα, από την οποία ανάβουν και άλλα κεριά. 

Ήταν έμφυτα μέσα του ο πόθος, η δίψα, η αναζήτηση του Θεού. Υπήρξε μια μεγάλη καρδιά δοσμένη στην αγάπη του Χριστού. Αυτή την αγάπη ευαγγελίστηκε και ακτινοβόλησε με το μαρτυρικό του τέλος.

Και μας καλεί να την αποκτήσουμε κι εμείς, ακολουθώντας τα ίχνη του. Απέδειξε το μέτρο της αλήθειας. Η πίστη του είναι η πίστη του Χριστού. 

Το μαρτύριό του είναι το μαρτύριο του Χριστού. Και εδώ ακριβώς αρχίζει η ευθύνη των Χριστιανών της κάθε εποχής, της κάθε γενιάς, του κάθε τόπου. Η ευθύνη να διακρατήσουν την πίστη, διατηρώντας την καθαρή και ανόθευτη.

Ο νεομάρτυρας Αναστάσιος εγκατέλειψε προς χάριν του Κυρίου του κάθε τι, που ήταν δυνατόν να αποτελεί κίνδυνο στο να μείνει κοντά Του και να είναι απολύτως δικός Του.

Κάθε τι, δηλαδή, που ήταν αντίθετο προς το του Θεού και προς το πνευματικό συμφέρον του εαυτού του, το παραμέρισε. 

Έτσι και εμείς οφείλουμε να τον μιμηθούμε, αποφεύγοντας κάθε αντίθεση προς το θέλημα του Θεού και προς το πραγματικό μας συμφέρον.

Και τέτοια αντίθεση είναι ό,τι δεν είναι σύμφωνο με την απόλυτη πίστη και αφοσίωση, που έχουμε χρέος να δείχνουμε προς το Θεό, και με την αγάπη προς τους αδελφούς μας, που μας κάνει αληθινούς, ζωντανούς και αντάξιους του Θεού.