Του π. Ηλία Μάκου
Οι νεομάρτυρες χιλιάδες. Προτίμησαν να υποστούν το μαρτύριο, παρά να προδώσουν την πίστη τους.
Δύο από αυτούς είναι οι Λάμπρος και Θεόδωρος, που μαζί μ’ έναν τρίτο, το όνομα, του οποίου δεν διασώθηκε, εορτάζονται από την Εκκλησία ως άγιοι στις 2 Νοεμβρίου.
Έδωσαν με το αίμα τους θερμή ομολογία πίστεως, αφού αυτό τους ενέπνευσε και τους επέβαλε ως καθήκον ιερό η συνείδησή τους.
Κατάγονταν από την Πελοπόννησο, αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα δραστηριοποιήθηκαν επαγγελματικά στα Γιάννινα.
Όταν αποφάσισαν να φύγουν από τα Γιάννινα και να γυρίσουν οριστικά στον τόπο τους, το 1876, διανυκτέρευσαν στο Αγρίνιο.
Εκεί, για να αποφύγουν τους φοροεισπράκτορες και να πληρώσουν το φόρο, που ορίζονταν, τους χαιρέτησαν με το “σαλάμ αλέκουμ” για να τους νομίσουν Μωαμεθανούς, οι οποίοι απαλάσσονταν της πληρωμής, όχι όμως οι Ρωμιοί.
Αυτό στάθηκε αφορμή να παραπεμφθούν στο δικαστή, γιατί θεωρήθηκε ότι ως Χριστιανοί περιαίπαξαν τους Μουσουλμάνους.
Τους ζητήθηκε να γίνουν Μουσουλμάνοι, γιατί διαφορετικά θα βασανιστούν και θα θανατωθούν, αλλά απάντησαν θαρραλέα και ορθά κοφτά:
“Κάνε μας ό,τι θέλεις, τον Χριστό μας δεν τον αρνούμαστε”.
Από κοινού, στη φυλακή όπου ρίχτηκαν, ενισχύοντας ο ένας τον άλλον, αποφάσισαν να μη λυγίσουν, να μη σκεφτούν τίποτε άλλο, παρά μόνο τον Θεό.
Έτσι, μετά από ξυλοδαρμούς, τους κρέμασαν σε τρία διαφορετικά σημεία του Αγρινίου.
Οι τρεις νεομάρτυρες μας διδάσκουν ότι η ομολογία της πίστης δεν είναι πάντοτε ελεύθερη και ακίνδυνη. Όχι μόνο στα χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς, αλλά και τώρα.
Και ο βίος του ανθρώπου, μάλιστα η χριστιανική ζωή, που καλείται για να ζήσει ο Χριστιανός στον κόσμο, για να είναι πραγματικά Χριστιανός, δηλαδή η ζωή της αρετής και της συνέπειας, που επιβάλλει η πίστη, δεν είναι χωρίς εμπόδια και δυσκολίες και θλίψεις.
Όταν ο κύριος λέγει: “Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…αράτω τον σταυρόν αυτού”, αυτό θέλει να μας πει. Χριστιανοί και εγώ υπέφερα, και εγώ πόνεσα, και εγώ δοκίμασα θλίψεις και στερήσεις και συκοφαντίες και κατατρεγμούς. Αλλά υπέμεινα μέχρι θανάτου. Δεχθείτε με εγκαρτέρηση περιφρονήσεις και διωγμούς για το νόμο μου, την πίστη μου, το θέλημά μου.
Χωρίς σταυρό δεν είναι δυνατόν να νοηθεί ο Χριστιανός, ο οπαδός του Εσταυρωμένου. Γι’ αυτό μας καλεί να σηκώσουμε το σταυρό του. Και σταυρός για μας θα πει πίστη και ομολογία της πίστης μας. Σταυρός θα πει ομολογία και εγκαρτέρηση, θα πει υπακοή στο Θεό.
Αυτό το σταυρό ας άρωμε και τότε θα είμαστε και του Σωτήρα Χριστού οπαδοί και της Εκκλησίας μας πιστά και άξια τέκνα.
Οι τρεις νεομάρτυρες είχαν το φρόνημα του θανάτου, με την έννοια ότι ήταν αποφασισμένοι να μείνουν πιστοί στις αρχές τους μέχρι τέλους.
Το να αποθάνουν δεν τον θεωρούσαν ζημία. Το να απαρνηθούν την πίστη τους, να καταπατήσουν την τιμή τους, να κατασπιλώσουν την ηθική τους, να μολύνουν την ψυχή τους, αυτό θωρούσαν ζημία.
