Του π. Ηλία Μάκου
“Ας κρατήσουμε αυτό ως βασικό στοιχείο της πίστης μας. Ο Θεός σιωπά, αλλά δεν λησμονεί, ούτε αδιαφορεί. Απλώς θέλει μέσα σ’ αυτό το χρόνο της σιωπής Του η πίστη μας να γίνει πιο ώριμη, ώστε να μπορεί να πει την κρίσιμη στιγμή: “Μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις”. Περισσότερη πίστη, με περισσότερη υπομονή, με περισσότερη ειρήνη, με περισσότερη ελπίδα”.
Αυτά τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, μιλώντας προς το τέλος της θείας λειτουργίας, στον καθεδρικό ναό Τιράνων, όπου ιερούργησε.
Και πρόσθεσε: “Αντιμετωπίζουμε μια περίεργη σιωπή του Θεού. Στις αιτήσεις μας, στις αρρώστιες μας, στα αδιέξοδά μας. Μην ανησυχούμε γι’ αυτή την καθυστέρηση. Ακόμη και τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουμε αυτή την περίεργη σιωπή για την ταλαιπωρία και δοκιμασία, που έχει δημιουργήσει η πανδημία. Υπάρχει κάποιο νόημα σ’ αυτή τη σιωπή, δεν το ξέρουμε αμέσως, θα το ανακαλύψουμε αργότερα”.
Για να σημειώσει στη συνέχεια: “Πάντως είναι υπενθύμιση της αδυναμίας του ανθρώπου και υπενθύμιση ότι τα προβλήματα είναι πανανθρώπινα και δεν πρέπει να χανόμαστε σε άλλες συγκρούσεις και εντάσεις μεταξύ μας”.
Ανέφερε ακόμη ότι “μέσα στα πολλά άλλα, τα οποία μας κάνουν εντύπωση από την ιστορία της Χαναναίας, είναι η σιωπή του Ιησού. Η παρατεταμένη σιωπή του στην έκκληση και στον πόνο αυτής της γυναίκας. Τόσο, που να δημιουργείται η ερώτηση, μα, γιατί αυτή η σκληρότητα; Εντούτοις αυτή η σιωπή είναι το γεωτρύπανο, το οποίο χτυπάει στα βάθη της ψυχής αυτής της γυναίκας.
Για να ανεβάσει από τα βάθη αυτής της ψυχής τόσο υπέροχα πράγματα. Την υπομονή, την ταπείνωση, αν θέλετε την ταχύτητα της σκέψης, που συνδέονται με μια μεγάλη και βαθιά πίστη”.
Σοφά, καταστάλαγμα της εμπειρίας του τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Για μας η πίστη είναι ζήτημα ανάγκης και μάλιστα επείγουσας. Χωρίς αυτή στερούμαστε των πάντων. Στη ζωή πιεζόμαστε από διάφορα προβλήματα.
Συναισθανόμενοι οι άνθρωποι τις αδυναμίες μας και τις και τις ηθικές πτώσεις μας, αλλά και την ένοχη συνείδησή μας έναντι του Θεού και του εαυτού μας, οφείλουμε να επιζητήσουμε από το Θεό τη σωτηρία μας, την ίαση της τραυματισμένης ψυχής μας, την απαλλαγή από τον εσμό των παθών μας. Πουθενά δεν θα βρούμε παρηγοριά και ανακούφιση από τις Ερινύες μας, παρά μόνο στο Θεό. Και αυτός θα έρθει η στιγμή, που δας μας δώσει την κατάλληλη απάντηση.
Η πίστη θα μας φέρει σε επαφή με την πηγή του καλού, της δύναμης και του λυτρωμού, που είναι ο Θεός.
Είναι ένα όπλο ακαταμάχητο, μέσο απαράμιλλο για την καταπολέμηση του κακού.
Τόσες πολλές είναι οι ανάγκες του ανθρώπου και τόσα πολλά τα προσφερόμενα σε αυτόν από τον Θεό, ώστε μόνο παχυλή άγνοια μπορεί να μετριάσει το αδίκημα, που διαπράττει ο άνθρωπος κατά του ίδιου του εαυτού του, μη πιστεύοντας αληθινά.
Η πίστη είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου. Καμία αιτιολογία δεν μπορεί να μας απαλλάξει από την ευθύνη της αδιαφορίας.
Τι το παράδοξο εάν στενάζουμε και καμπτώμεθα κάτω από το φορτίο του καθημερινού βίου, αφού δεν θέλουμε να έχουμε τη θεία βοήθεια;
Δεν πρέπει να είναι χαλαρωμένοι οι δεσμοί μας με τον Θεό, γιατί τότε η ζωή μας διέρχεται κρίση η πορεία μας δεν είναι ομαλή και υγιής.
