Του π. Ηλία Μάκου

Στη σύντομη ομιλία του, προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας, στον καθεδρικό ναό των Τιράνων “Ανάσταση”, την Κυριακή 7 Μαρτίου, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος αναφέρθηκε στο περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής της ημέρας.

Και το έκανε με τρόπο γλαφυρό και διδακτικό και ουσιώδη, αλλά και βιωματικό.

Επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ότι “σε όλες τις θρησκείες γίνεται λόγος για συμπάθεια, για καλοσύνη, αλλά πουθενά αλλού δεν ταυτίζεται, παρά μόνο στη χριστιανική πίστη, ο πονεμένος με τον ίδιο τον Θεό. “Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε”.

Ας μάθουμε, λοιπόν, να βλέπουμε στα πρόσωπα των άλλων, ιδιαίτερα αυτών, που υποφέρουν ή αδικούνται ή ταλαιπωρούνται, το πρόσωπο του ίδιου του Χριστού. Είναι η πιο μεγάλη σκέψη, που μπορούμε να έχουμε, αν θέλουμε μια κοινωνία αληθινής αλληλεγγύης και αγάπης”.

Ακόμη ανέφερε ότι, σύμφωνα με το μήνυμα του Ευαγγελίου, “ένα μεγάλο μέρος καταδικάζεται όχι τόσο για τα μεγάλα εγκλήματα, που έκανε, αλλά για τις παραλείψεις, που έκανε. Όχι τόσο, γιατί σκότωσε, ή έκλεψε, οπωσδήποτε αυτά είναι πολύ βαριά, αλλά για το καλό, το οποίο μπορούσε να κάνει, αλλά δεν έκανε”.

Και πρόσθεσε: “Προσοχή, λοιπόν, στις παραλείψεις του καλού, που είναι πολύ συχνές στη ζωή μας. Αυτό, που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το κάναμε. Λίγη βοήθεια, λίγη αγάπη, που μπορούσαμε να δώσουμε, σ’ αυτόν, που είναι πονεμένος, και δεν το κάναμε”.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος με το έργο του εκπληρώνει και δείχνει το βασικό κριτήριο της δικαιοσύνης του Θεού, που είναι η αγάπη του ανθρώπου προς τον άλλο άνθρωπο.

Και αυτό είναι ένα πολύτιμο στοιχείο και καίριο σημείο για κάθε πιστό. Όσο συστηματικά και μεθοδικά και αν εκτελεί ο άνθρωπος τα θρησκευτικά του χρέη, δεν θα πετύχει το σκοπό της σωτηρίας του, αν οι πράξεις του δεν εμπνέονται και από την αγάπη του προς τον αδελφό του.

Μπορεί να μη βλάπτουμε κανέναν, να μην ενοχλούμε, να είμαστε τίμιοι και ευσυνείδητοι, καλοί και φιλήσυχοι, να εκκλησιαζόμαστε και να κοινωνούμε, όμως να είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, σαν να έχουμε μπει μέσα στο γυάλινο πύργο μας, και να αδιαφορούμε για τους άλλους. Να έχουμε σιγουριά και ασφάλεια για τον εαυτό μας, ενώ έξω και δίπλα μας να χάνεται ο κόσμος.

Η Εκκλησία της Αλβανίας εκφράζει έναν δημιουργικό χριστιανισμό και όχι στείρο και άγονο. Ένα χριστιανισμό των πράξεων, με αντίκρισμα.

Αυτό το χριστιανισμό, οφείλουμε να ακολουθούμε και εμείς. Και όχι τον εγωιστικό μας χριστιανισμό, που τον θέλουμε κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, στις προτιμήσεις μας και στις ορέξεις μας.

Βέβαια τα προβλήματα των άλλων έχουν πολλές φορές τεράστιες διαστάσεις. Δεν μπορούμε να τα λύσουμε μονομιάς ο καθένας μας όλα.

Και εδώ το παράδειγμα μας το δίνει η ζωή του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.

Κάνει κάθε φορά ό,τι περνά από το χέρι του. Κίνητρό του είναι η αγάπη για τον άλλον. Και επειδή υπάρχει το κίνητρο βρίσκει εύκολα τρόπους δράσης και ενέργειας. Απλώνει τις πτέρυγες της αγάπης του και σκεπάζει όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους. Αυτό άλλωστε ζητεί ο Θεός κι αυτό μας επιβάλλει η χριστιανική μας ιδιότητα.

Το σπουδαίο είναι να εμπνεόμαστε, όπως ο Μακαριώτατος, από εκείνο, που πιστεύουμε. Να ζούμε, όπως πιστεύουμε.