Του π. Ηλία Μάκου
Ένας σύγχρονος άγιος, θαυματουργός, ο π. Γεώργιος Καρσλίδης, που η μνήμη του εορτάζεται στις 4 Νοεμβρίου, Πόντιος στην καταγωγή, γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη της Χαλδίας, με την πνοή και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ήταν απελευθερωμένος από τη θολή σύγχυση και τον παραλογισμό του κόσμου.
Πρωτομάθαμε γι’ αυτόν πριν πολλά χρόνια, όταν νοσηλευόταν συγγενικό μας πρόσωπο στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο για παρατεταμένο χρονικό διάστημα και ήταν στη ζώνη του κινδύνου.
Κάποια κυρία πέρασε από το θάλαμο και άφησε τέσσερις τόμους, όπου υπήρχαν στοιχεία του βίου του, διδάγματά του και κυρίως περιγραφές των θαυμάτων του. Άγνωστος και στον ασθενή ο π. Γεώργιος.
Μέσα στον πόνο του έριχνε που και που μια ματιά στα βιβλία του.
Ένα βράδυ, από τους τέσσερις μήνες νοσηλείας του, εμφανίστηκε, όπως, ο ίδιος ο άρρωστος εξιστόρησε, και του είπε: «Μην ανησυχείς θα γίνεις καλά. Και δεν θα ξανά έχεις πρόβλημα». Όπως και συνέβη!
Μα και η ζωή του οσίου, που κυνηγημένος, έζησε στη Δράμα τα τριάντα από τα πενήντα οκτώ χρόνια του, ήταν γεμάτη από θαυμαστά γεγονότα.
Έχασε, την ίδια ημέρα και τους δύο γονείς του σε πολύ μικρή ηλικία και σημαδεύτηκε από την ορφάνια.
Μόλις εννέα ετών έγινε δόκιμος μοναχός. Χειροτονημένος διάκονος, το 1919, 18 ετών, ένιωσε στο πετσί του, κατά την περίοδο του αθεϊστικού διωγμού στη Γεωργία τα πάνδεινα.
Δάρθηκε, ταπεινώθηκε, εξευτελίστηκε, βασανίστηκε, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο, τον τουφέκισαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τον σκοτώσουν!
Τέσσερα χρόνια μετά τη χειροτονία του σε ιερέα ήρθε, το 1929, στη Δράμα και συγκεκριμένα στη Σίψα των Ταξιαρχών, όπου ίδρυσε τη γυναικεία Μονή της Αναλήψεως και παρέμεινε εκεί μέχρι την οσιακή κοίμησή του το 1959.
Οι περιπέτειές του συνεχίστηκαν και στην Ελλάδα, αφού κατά τη Βουλγαρική εισβολή στη Μακεδονία το 1941, ξανά καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά πάλι έμεινε αλώβητος.
Φυσική και δικαιολογημένη ήταν η αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2008.
Δίδασκε, οι διδαχές του ειδικά περί βαπτίσματος και νουνών είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές, όσα είχε αποθησαυρίσει από την πίστη και την εμπειρία της Εκκλησίας, που διαχεόταν διαρκώς μέσα του.
Είχε τη δύναμη, το μαρτυρούν πολλοί αυτό, να ανακαινίζει, να ανανεώνει και να μεταμορφώνει τον άνθρωπο, λειτουργώντας καθαρτικά και αποκαλυπτικά.
Και αυτό το πετύχαινε, γιατί ποτέ δεν ξεχνούσε ότι ο Θεός είναι Θεός και ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, με όλες τις ομοιότητες και τις διαφορές, που έχουν μεταξύ τους.
Πήγε κόντρα στην αντιπνευματικότητα της εποχής, που φυγαδεύει τις ηθικές αξίες και τις μετατρέπει σε ηθικές αταξίες.
Υπερασπίστηκε την αληθινή αγάπη, την πραγματική χαρά, τη βαθιά ειρήνη, τη μακροθυμία, την επικοινωνία και την πηγαία καλοσύνη.
Πολέμησε το πρόσκαιρο, το επιφανειακό, το φανταχτερό τη διαίρεση, το διχασμό, τη διάσπαση, την πλήξη.
Διέκρινε το σημαντικό από το ευτελές και το ορθό από το εσφαλμένο, ενώ με την πνευματικότητά του πέτυχε να καταργήσει σύνορα και φραγμούς.
