Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Οι Αγιοι Ισίδωροι του Λυκαβηττού είναι όντως  μία όαση στην καρδιά της Αθήνας!

Είναι μια «σύγχρονη πνευματική κυψέλη» όπως είχε προφητέψει ο ίδιος Χριστόδουλος όταν αποφάσιζε την τοποθέτηση του π. Δημητρίου Λιουπασάκη σε αυτό τον προσκυνηματικό ναό.

Για να επισκεφτείς αυτό το ξεχωριστό προσκύνημα με τον λαξευμένο ναό στο βράχο του Λυκαβηττού  δεν θα κάνεις ώρα πολύ με όποιο τρόπο και αν διαλέξεις να πας!

Ανεβαίνοντας προς Λυκαβηττό, το προσκύνημα ευρίσκεται στην Βορειοδυτική πλευρά του όρους, σαν Αγιορείτικο Κάθισμα.
Οι Αγιοι Ισίδωροι  δεν είναι  είναι ορατοί πανταχόθεν, από όλη την Αθήνα, όπως συμβαίνει με τον εμβληματικό ναό του Αγίου Γεωργίου, αλλά έχουν τη δική τους ακτινοβολία και μία ξεχωριστή πνευματικότητα.

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, χάρη στην παρουσία του  Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού που ο φιλόπονος και ακούραστος π. Δημήτριος έχει συνδέσει με το προσκύνημα, η ψυχή των επισκεπτών μεταρσιώνεται και γαληνεύει.

Ευλαβικό προσκυνητή με οδήγησαν τα βήματά μου κατά την διάρκεια  ενός περιπάτου μου τις μέρες του εγκλεισμού μας ( λόγω κορονοϊού)  στον ναό- κόσμημα των Αγίων Ισιδώρων.

Αφορμή στάθηκε το κήρυγμα του π. Δημητρίου που άκουσα απο το διαδίκτυο (και αναρτώ στο τέλος του κειμένου) την Κυριακή των Βαίων.

Μιλούσε με τόσο ενθουσιασμό αλλά και με απλά λόγια αγάπης προς το ανώνυμο εκκλησίασμα που τον άκουγε απο τα κομπιούτερ και τις τηλεοράσεις του μέσω του YouTube, το οποίο έχει μετατρέψει τον κόσμο όλο σε ένα  μεγάλο χωριό.

Και η διαπίστωση αυτή  με έκανε να σκεφτώ ότι αυτό είναι που λείπει  σήμερα απο τους πιστούς .   Αυτό απουσιάζει σήμερα απο την Εκκλησία μας! Μείναμε στα μεγάλα λόγια και στα απ´αμβωνος κηρύγματα και χάσαμε την ουσία της πίστεως μας. Χάσαμε το αγωνιστικό φρόνημά μας και μεταβληθήκαμε σε υπάκουους και άτολμους. Και τα κηρύγματα αυτά μαζί με τις θείες λειτουργίες και τις ιερές Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος παρακολούθησαν 2.212.000 άνθρωποι , νούμερο που θα το ζήλευαν όλα τα κανάλια.

Ακούγοντας  τον πατέρα Δημήτριο στο κήρυγμά του κατάλαβα γιατί τα εκατομμύρια αυτά των πιστών προτίμησαν να παρακολουθούν τον π. Δημήτριο.  Γιατί τον εμπιστεύονται!

Ακούγοντας τον π. Δημήτριο έννοιωσα να επαληθεύεται  αυτό που έλεγε ο Άγιος Ανθιμος ο Χίος ότι «και μέσα στις πόλεις μπορεί να ακμάσει μία Αγία κυψέλη, αρκεί να υπάρχουν αγιασμένες ψυχές που την υπηρετούν. Τα μικρά θαύματα θέλουν πίστη, έλεγε. Τα μεγάλα θαύματα θέλουν την παρουσία του Θεού και των Αγίων.

Ναί, οι Άγιοι  Ισίδωροι  θα μπορούσαν να είναι ένα μικρό Ιερό Ησυχαστήριο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής μέσα σε μία πυκνοκατοικημένη περιοχή, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και σπίτια. 

Και ο ταπεινός πατήρ Δημήτριος Λουπασάκης, μαζί με τους άλλους πατέρες που τον πλαισιώνουν—εξαιρετικά νέα παιδιά όλα , με μόρφωση και προπαντός με ήθος και με ανδρώα και ανδρική συμπεριφορά—τους υποδέχονται όλους με ένα τεράστιο χαμόγελο και με μία ανοιχτή αγκαλιά.

Δεν μιλάνε ποτέ νευριασμένα και απότομα. Παρά την κούραση που έχουν φέρονται πάντα  ευγενικά και με περίσσευμα αγάπης προς όλους! Δεν «πουλάνε» ελπίδα, για να γεμίσουν τον κορβανά από τον οβολό των πιστών! Δεν δέχονται χρήματα από πουθενά! Ότι μαζεύει το προσκύνημα τα παίρνει όλα η Αρχιεπισκοπή. Μόνο κεράκι ανάβουν, όσοι θέλουν εκ των πιστών που έχουν την οικονομική δυνατότητα να το πράξουν. Οι υπόλοιποι πάνε να προσευχηθούν και να ευλογηθούν από τον Ιερό Σταυρό που κρατάει με δέος στα χέρια του ο πατήρ Δημήτριος. Δεν δημιουργούν στρατό οπαδών, αλλά ενισχύουν την πίστη των ανθρώπων.Δεν υπόσχονται θαύματα, ούτε έχουν ανοίξει μαγαζάκι παραγωγής θαυμάτων. Δεν  ευλογεί τους πιστούς  ο π. Δημήτριος με κάποιο μαντζούνι- για να το αμφισβητούν – αλλά με το σύμβολο της Πίστεώς μας, τον Σταυρό.

Έχω δεί πολλούς ιερωμένους  να κρατάνε τον Τίμιο Σταυρό στα χέρια τους  αλλά η περίπτωση του πατρός Δημητρίου είναι ξεχωριστή.
Λες και κρατά στα χέρια του τα Άγια των Αγίων, το ίδιο το ματωμένο Σώμα του Χριστού επί του Σταυρού και αυτό το μεταδίδει!  Το νοιώθουν όλοι όσοι  τον βλέπουν.

Και με τον τρόπο αυτό ενισχύει την πίστη του απλού κόσμου που έχει βαρεθεί να βλέπει τους επαγγελματίες και καριερίστες  πλέον κληρικούς μας, να κάνουν μηχανικά τις ιερές ακολουθίες.  Που βιάζονται να τελειώσουν για να πάνε να πιούνε τη…φραπεδιά ή το φρέντο καπουτσίνο ή να σαχλαμαρίσουν στο διαδίκτυο ή τηλεφωνικά με τα… τεκνία τους. Όχι δεν είναι όλοι έτσι. Είναι, όμως, αρκετοί αυτοί που μπήκαν στις τάξεις της Εκκλησίας σε μια λάθος στιγμή .

Η ιστορία του προσκυνήματος των Αγίων Ισιδώρων  είναι πολύ μακρινή . Θα σταθούμε, ωστόσο, στη νέα αρχή που έγινε και άλλαξε πραγματικά την πορεία της.

Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ανέθεσε την αναδιοργάνωση της μικρής αυτής προσκυνηματικής μονάδας , στον δραστήριο και ακούραστο π. Δημήτριο Λουπασάκη. Κι όταν τον ρώτησε στενός συνεργάτης του γιατί κατέληξε στην απόφαση αυτή του απάντησε:

-Να θυμάσαι ότι πολύ σύντομα αυτό το προσκύνημα θα γίνει μια μικρή αλλά σημαντική πνευματική κυψέλη στην καρδιά της Αθήνας. 

Και ώ του θαύματος!

Το Προσκύνημα  στην προ κορονοϊού εποχή ήταν ανοικτό  καθημερινά για τους προσκυνητές ενώ τελούνται  σχεδόν κάθε μέρα Θείες Λειτουργίες, Εσπερινοί, Παρακλήσεις και Αγρυπνίες.

Και αυτό το γεγονός θέλουν κάποιοι να το εξαφανίσουν. Θέλουν να το κουτσουρέψουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι με τον τρόπο αυτό κλονίζουν την ίδια την Πίστη του λαού. Δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν κακό στα θεμέλια της Εκκλησίας μας,σε μιά εποχή που αμφισβητείται και πολεμάται  πλέον ευθέως  από το ίδιο το επίσημο κράτος.
Δεν μπορούν να νοιώσουν ότι με την συμπεριφορά αυτή είναι σα να επικροτούν και επιβραβεύουν το έργο των διωκτών της Εκκλησίας.
Ας μην επαναπαυόμαστε από το «πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτής». Βλέπετε ότι η αθεία έχει πολλά πρόσωπα και μεγάλη εξουσία.

Τη νοιώσαμε στο πετσί μας! Και εξακολουθούν να μας πολεμούν!

Αλλά πατήρ Δημήτριος έζησε να τον πολεμούν πολλές φορές. Και μάλιστα εκ των έσω.

Και επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Ο διορατικός, όμως,Πρωθιεράρχης που πονούσε για την Εκκλησία και το μέλλον της, δεν επηρεάστηκε από τους εμπαθείς και ζηλόφθονους που ήθελαν να εξοστρακίσουν τον πατέρα Δημήτριο από το Λυκαβηττό.
Και τί δεν είχαν πεί τότε.. Τί  για Πακτωλούς  χρημάτων, τί για διπλά παγκάρια και άλλα ηχηρά παρόμοια. Πίστευαν  ότι έπρεπε να διεκδικήσουν μερτικό. Αλλά τίποτα απ´αυτά δεν βγήκε αληθινό .

Ο Μακαριστός Χριστόδουλος καλοπροαίρετος καθώς ήταν, κάλεσε τον Πατέρα Δημήτριο στο γραφείο του, του μίλησε ως  Πατέρας, τον άκουσε ως παιδί του  και του  έδωσε την ευχή του να συνεχίσει το έργο του .

– Μη φοβάσαι του είπε! Ότι φέρνει τον κόσμο στην Εκκλησία το ευλογεί ο ίδιος ο Κύριος μας. Υπερβολές  να μην κάνετε και να μην κοροϊδεύετε τους πιστούς γιατί μετά θα τους χάσετε όλους.

Και αυτό έπραξε ο Πατήρ Δημήτριος. Και όχι μόνο δεν έχασε τους πιστούς αλλά τους πολλαπλασίασε από τότε, ως τον λαβόντα τα δέκα τάλαντα.

Και σήμερα  κάτι ανάλογο συμβαίνει! Οι καλοθελητές λένε τα δικά τους και θέλουν να κάνουν κακό στον πατέρα Δημήτριο.

Τα πολλά πυρά τα δέχεται απο τους τεμπέληδες του Ιερατείου που θεωρούν τη σχέση τους με την Εκκλησία κάτι σαν δημοσιουπαλληλήκι!

Δεν καταλαβαίνουν,όμως ότι το κακό που κάνουν κατηγορώντας έναν ακούραστο συνάδελφος τους είναι σαν να το κάνουν στην ίδια την Εκκλησία.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος , παρά τις περί του αντιθέτου πιέσεις και τα κουτσομπολιά που διακινούνται απο ορισμένους κακόψυχους  φέρεται με σύνεση και κάνει άριστα.

Στο έργο  αυτό   συνεπικουρείται επιτυχώς  από τον Πρωτοσύγκελλο της Ι. Αρχιεπισκοπής πατέρα Βαρνάβα Θεοχάρη σεμνό και διακριτικό κληρικό που δεν διεκδικεί εξουσίες και υπερβολές αλλά μόνο να κάνει το καθήκον του.

Και αν θέλει, πράγματι, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος  να ελέγξει το προσκύνημα στο έπακρον- όπως διατείνονται κάποιοι που παριστάνουν τους ….Αρχιεπισκοπικότερους του Αρχιεπισκόπου- ας ολοκληρώσει αυτό που άφησε στη μέση: να φωνάξει τον πατέρα Δημήτριο και  από τη μια να τον συγχαρεί και να τον ενθαρρύνει για το έργο του και από την άλλη να μετατρέψει το προσκύνημα σε αυτό που είναι άτυπα αυτή τη στιγμή: σε ένα Ιερό Ησυχαστήριο της Αρχιεπισκοπής.
Αυτό θα δώσει σε όλους τη χαρά της ενότητας και της πληρότητας μέσα στην Εκκλησία μας. Και η εποχή που ζούμε το έχει ανάγκη.

Πρόκειται για μια ζεστή φωλιά πνευματικής ανάτασης και ψυχικής παρηγορίας, την οποία δεν πρέπει να ψάξει κανείς να την ανακαλύψει. Μπορεί να  βρίσκεται «κρυμμένη» μέσα στην βορειοδυτική πλαγιά του Λυκαβηττού αλλά φαίνεται από παντού ως ένας σύγχρονος πνευματικός άμβωνας. Και η φήμη αυτή υπάρχει σε όπλο τον ορθόδοξο κόσμο!

Οι  θαυματουργές εικόνες  των Αγίων Ισιδώρων του Χίου και του Πηλουσιώτη αλλά και ο Τίμιος και Θαυματουργός Σταυρός  που ως κόρη οφθαλμού φυλάσσονται , βοηθούν τον κάθε ευλαβή προσκυνητή να κατανοήσει γιατί παραμένει άσβεστος φάρος και καταυγάζει τις διψώσες ψυχές «ως λύχνος φαεινός εν αιχμηρώ τόπω».