Του π. Ηλία Μάκου
Αυτή είναι η Χριστιανή μάνα… Κάνει πάντοτε το χρέος της…
Βαστάζει γερά μέσα της τα ζώπυρα της πίστης, που παρέλαβε από τους γονείς της και τα μεταδίδει στα παιδιά της.
Δείχνει στα τέκνα της, μέσα στη χαρά και στη λύπη, με το γέλιο και το δάκρυ της, με την προσοχή και την προσευχή της, τον δρόμο του αγώνα για να κρατηθούν στη ζωή τους από τα μεγάλα ιδανικά.
Αγωνιά να μην χάσουν το χαρακτήρα τους, να μη μετατραπούν σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς Ορθόδοξη ταυτότητα.
Παλεύει με νύχια και με δόντια να είναι ελεύθερα πρόσωπα, με αρετές, ώστε να μπορούν να αντιστέκονται στην καταλυτική ορμή κάθε φθοράς.
Αυτή είναι η Χριστιανή μάνα…
Ένας πυρσός αναμμένος, που αδιάκοπα λαμπαδιάζει, που ασίγαστα καίει. Από τη φλόγα της αφοσίωσης, της υπομονής, της ταπείνωσης, της αγάπης.
Πάνω στην αποστολή της ακοίμητη, νύχτα μέρα αφοσιωμένη, και με τα πολυτίμητα, τα πανώρια στολίδια της καρδιάς της, δημιουργεί, κτίζει ψυχές…
Σκύβοντας με τιμή μπροστά της, βλέπεις το ύψος, που την ανέβασε ο Χριστός!
Αυτή είναι η Χριστιανή μάνα…
Η γλυκιά θωριά της είναι το αστέρι στο διάβα μας. Το εμβατήριο για να κατακτάμε όλο και περισσότερες νίκες.
Η σεβαστή μορφή της μας παρακολουθεί σ’ όλη της τη ζωή. Μέχρι να κλείσει τα μάτια της.
Μας σφίγγει στην αγκαλιά της νήπια αδύνατα. Αλλά και ώριμους άνδρες…
Αγρυπνά από πάνω μας, όταν εμείς παραμιλούμε από τον πυρετό.
Στέκεται δίπλα μας, όταν εμείς πέφτουμε και μας απλώνει τα χέρια της για να μας ξανασηκώσει.
Προσεύχεται διαρκώς για μας, όπου και να είμαστε. Ό,τι και να είμαστε.
Δεν υπάρχει ώρα και στιγμή της ημέρας, που να μην… πετά κοντά μας.
Αυτή είναι η Χριστιανή μάνα…
Εκτός από το φυσικό φίλτρο, έχει πάντα στη σκέψη της το μοναδικό και αιώνιο πρότυπο για κάθε μητέρα, την Παναγία.
Όλα τα έδωσε Εκείνη για το Υιό της. Τίποτε δεν κράτησε για τον εαυτό της…
Έτσι και η Χριστιανή μάνα τίποτε δεν κρατάει για τον εαυτό της.
Ας σκεφτούμε…
Ήμασταν κάποτε κι εμείς ένα μικρό μπουμπούκι, που της μητέρας ο ήλιος το θέρμανε… Που της μητέρας η στοργή το αύξησε. Που της μητέρας η προστασία, ο μόχθος και η αυτοθυσία το περιφρούρησε από κάθε κίνδυνο και κακό.
Ας σκεφτούμε…
Γι’ αυτή τη μητέρα εμείς τι κάνουμε; Εκείνη δεν μας ζητάει καμία αμοιβή… Εμείς, όμως, δεν οφείλουμε να της δώσουμε και να της δείξουμε σεβασμό και ευγνωμοσύνη; Είναι το ελάχιστο, που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτή… Και, τι λέτε, δεν το αξίζει; Αν το αξίζει, λέει… Το παραξίζει…
