Συνηθίζουν κάποιοι συνάνθρωποί μας να αντιμετωπίζουν ανθρώπους και καταστάσεις με έναν ιδιαίτερα άσχημο τρόπο, συχνά άθλιο,ύπουλο και σίγουρα άνανδρο.

Είναι φορές που συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα και τότε μιλάμε για συμπεριφορά αλήτικη.

Γιατί το να λέει κάποιος το ναί και να εννοεί όχι είναι το λιγότερο αλητεία.

Όταν την αλήθεια προσπαθεί να την συγκαλύψει με το ψεύδος αυτό από μόνο του είναι ανήθικο.  Κι ακόμη χειρότερα οταν κάποιος χρησιμοποιεί  ασύστολα το ψεύδος, αυτό είναι αλητεία.

Όταν την ικανότητα του άλλου, τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός προσπαθεί κάποιος να τα μειώσει, να τα λασπώσει, να τα λοιδορήσει, αυτό δεν είναι αλητεία;

Όταν την εντιμότητα κάποιου, γενικά τις αρετές του, τις περιγελά  τις χλευάζει, τις μειώνει , δεν είναι αλητεία;

Όταν κάποιος ποδοπατεί και εξευτελίζει την αξιοπρέπεια και την υπόληψη του άλλου, αυτό δεν είναι αλητεία;

Πόση αλητεία πια; Πόση να αντέξουμε

Ο πατριωτισμός στις μέρες μας  αποκαλείται εθνικισμός. Η αγάπη στον Θεό βαφτίζεται φονταμενταλισμός. Η προσήλωση στις παραδόσεις μας, θεωρείται λογική ταλιμπάν! Έλεος! Παντού η ίδια τακτική. Το μαύρο γίνεται  άσπρο! Και το στραβό βαφτίζεται ίσιο.

Σε όλους τους χώρους, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις ηλικίες…Και δυστυχώς και στο χώρο της Εκκλησίας. Εκεί που θα έπρεπε όλα να είναι αλλιώς.

Ποιός θα αναχαιτίσει αλήθεια ,αυτό το κακό της κοινωνίας μας και πώς; Ποιος θα συντρέξει τους συνανθρώπους μας στην αδυσώπητη πορεία της ζωής τους; Ποιος θα σταματήσει αυτή την κατρακύλα, ξεκινώντας από τις κεφαλές;

Ζητείται ένας σύγχρονος  Ηρακλής να καθαρίσει ακόμη μία κόπρο του Αυγείου! Ζητείται ένας Αρχάγγελος Μιχαήλ να φωνάξει «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού»! Αυτόν χάσαμε. Τον φόβο του Θεού, γι’ αυτό φθάσαμε σ’ αυτήν την κατάπτωση και παρακμή.