ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ.

Λαμβάνω αφορμή από τα σοφά και πάντοτε επίκαιρα πνευματικά λόγια του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας, Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, λίγες μέρες πριν, όταν πήγε με τα μέλη της Ιεράς Συνόδου διά να προσκυνήσουν το λείψανο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, πού είπε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: «Χρειαζόμαστε Λόγο και όχι λόγια», για να καταθέσω μέσα από το μικρό αυτό άρθρο τις ταπεινές μου σκέψεις.
Ξεκινάω με τη διαπίστωση ότι ο λόγος του Μακαριωτάτου είναι απόλυτα σαφής και φυσικά ορθός, αποδίδει δε την πραγματικότητα της οικτρής καταστάσεως του υπερήφανου και αγωνιστή λαού μας.
Διότι πολλά είναι τα λόγια και οι φανφαρολογίες που ακούστηκαν στο παρελθόν και δυστυχώς εξακολουθούν να ακούγονται από ειδήμονες πολιτικούς, πνευματικούς, και άλλους υπεύθυνους ταγούς σέ όλα τα επίπεδα της πολιτικής, κομματικής, πνευματικής, και κοινωνικής ζωής της χώρας, οι οποίοι κινούμενοι από ιδιοτέλεια και μικροσυμφέροντα και επιθυμούντες να δημιουργήσουν μια καλή και ευχάριστη στους πολλούς εικόνα για τον εαυτό τους, έταξαν και τάζουν, υποσχέθηκαν και υπόσχονται στους εξουθενωμένους Έλληνες οικονομικούς παραδείσους, ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη, έξοδο από την κόλαση της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, και γενικά μία…….. θέση στον παράδεισο….. που δήθεν οραματίζονται να φτιάξουν. Και τελικά όλες οι υποσχέσεις καταρρέουν και αποδεικνύονται φενάκη και φρούδες ελπίδες. Και τί συμβαίνει τότε; Το βλέπουμε καθημερινά στα πρόσωπα των απλών ανθρώπων: απελπισία, απόγνωση, απογοήτευση και στη χειρότερη περίπτωση ……αυτοχειρία εκείνων που δεν αντέχουν άλλο το σάπιο σύστημα, που με περηφάνια και μεγάλη θρασύτητα εξακολουθεί να κυριαρχεί.
Η Εκκλησία μας όμως, στα φλύαρα λόγια των πολλών αντιπαραθέτει και αντιπροτείνει τον Λόγο που αναγεννά και ζωοποεί, που κάνει τον κουρασμένο άνθρωπο της εποχής μας να ελπίζει ξανά και του δίδει την δυνατότητα να γεννηθεί και πάλι μέσα από τις στάχτες και τις δυσκολίες της ζωής.
Ποιόν Λόγο; θα αναρωτηθεί κάποιος. Πού θα βρω τον Λόγο αυτόν, ώστε ποτέ να μην απελπιστώ ξανά ; Την απάντηση την έδωσε πριν δυο χιλιάδες χρόνια ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα, όταν εκείνη του ζητούσε το νερό με το οποίο δεν θα ξαναδιψούσε ποτέ. Μιλάμε για τον λόγο του Σταυρού, δηλαδή για την θυσιαστική αγάπη, η οποία λαμβάνει την υπόστασή της στο πρόσωπο του Κυρίου μας. Ο Χριστός είναι ο μοναδικός Λόγος, τον οποίο αν τον αναζητήσουμε και τον βρούμε, τότε θα έχουμε κατανοήσει το νόημα της ζωής και της υπάρξεώς μας. Ο λόγος του Χριστού είναι λόγος αλήθειας, γι αυτό είναι άξιος πάσης αποδοχής εκ μέρους των ανθρώπων. Είναι λόγος που ζωοποιεί και γαλουχεί τον άνθρωπο. Ο Χριστός είναι το ύδωρ το ζων, που χαρίζει ζωή σε όσους ελεύθερα τον αποδεχτούν στη ζωή τους. Είναι ο Λόγος που διώχνει κάθε φόβο, απόγνωση, απελπισία, απαισιοδοξία και πληρώνει, γεμίζει τον άνθρωπο με χαρά, ελπίδα, αισιοδοξία. Αρκεί να τον ποθήσουμε και να τον αναζητήσουμε στη ζωή μας, παρά την αμαρτωλότητά μας.
Διότι σημασία δεν έχει για το Θεό αν είμαστε αμαρτωλοί. Σημασία έχει να αναζητούμε και να ποθούμε διαρκώς το Χριστό στη ζωή μας παρά την αμαρτωλότητα και αναξιότητά μας. Σημασία έχει να αναζητούμε και να ποθούμε το Χριστό στο πρόσωπο του ελαχίστου αδελφού μας, του εχθρού μας, του γυμνού, του διψασμένου, του αρρώστου, του ναρκομανή, του περιθωριακού, του άστεγου, του αλλοδαπού, του φυλακισμένου, του ληστή, του εγκληματία. Τότε ο λόγος της ζωής μας, ο λόγος για τον οποίο ζούμε και αναπνέουμε είναι πραγματικά σημαντικός και αληθινός.
Γιατί λοιπόν ζει ο καθένας μας; Ας αναρωτηθούμε. Η απάντηση την οποία θα πάρουμε από μέσα μας, ορίζει και τί είδους πρόσωπο είμαστε και ποιό είναι το όνομα του προσώπου μας. Αν η αγωνία μας για παράδειγμα είναι πώς να ζήσουμε άνετα στη ζωή, ώστε να μην έχουμε δυσκολίες, προβλήματα, αρρώστιες, τότε εύκολα ξεγελιόμαστε από τα πληθωρικά ωραία λόγια των ανθρώπων και το πρόσωπό μας χαρακτηρίζεται από χοϊκότητα, χρονικότητα, βιολογική φθορά και θάνατο. Αν όμως η δύσκολη καθημερινότητά μας γίνεται μία συνεχής αφορμή αναζήτησης του πραγματικού Λόγου της ζωής, που μας κάνει ικανούς να αγαπάμε αιώνια, να χαιρόμαστε αιώνια, τότε το πρόσωπό μας ορίζεται από το πρόσωπο του Χριστού.
Η ελπίδα στην αξιοπιστία του Θείου Λόγου, που εγγυάται ο Θεός, δίνει τη δυνατότητα και τη χαρά στον άνθρωπο να κοπιάζει και να υπομένει κάθε δοκιμασία πόνου και θλίψης , ακόμα και της οικονομικής κρίσης που περνάμε, για χάρη της αληθείας και της αρετής. Ο Λόγος της Εκκλησίας δεν βγήκε μέσα από τα βιβλία και τη θεωρητική γνώση, αλλά βιώνεται μέσα από τη ζωή μας στην Εκκλησία, δηλαδή μέσα στην καθημερινή θυσιαστική αγαπητική σχέση μας με τον συνάνθρωπο. Και όπως ο Χριστός κενώθηκε, έγινε άνθρωπος θυσιάστηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μας σώσει, έτσι και εμείς πρέπει να κενωθούμε από τον εγωισμό και τα πάθη μας, για να μπορέσουμε να αναγεννηθούμε από το Πνεύμα το Άγιο, να ζωοποιηθούμε, να αναστηθούμε, και με τον τρόπο αυτό να καταλάβουμε τελικά, έμπρακτα, τί σημαίνει ότι ο Χριστός νίκησε το Θάνατο, και ότι στο πρόσωπό Του και εμείς νικήσαμε το θάνατο, και ότι η ζωή μας έγινε άλλη βιωτή, που σημαίνει αιωνιότητα κοντά στο Θεό.
Θα εξακολουθούμε λοιπόν να ακούμε ως σειρήνες τα λόγια των πολλών, που πάντοτε θα μας κρατούν εγκλωβισμένους μέσα στην απελπισία μας ή θα ακολουθήσουμε τον Λόγο που μας οδηγεί με ακρίβεια στη ζωή, τη χαρά και την αισιοδοξία και μας απεγκλωβίζει από όλα τα αδιέξοδα ;