Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, φίλες και φίλοι χαίρετε.
Διακόπτω την σαρακοστιάτικη αποχή μου από την εδώ παρουσία μου, για να εκφράσω την συμπάθεια μου για τον αδικοχαμένο Βαγγέλη Γιακουμάκη και να ζητήσω να ενισχύσουμε την πρωτοβουλία να ονοματοδοτηθεί η Γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων σε «Βαγγέλης Γιακουμάκης».
Την ώρα που κηδεύεται στο Σελλί, το μικρό χωριό στους πρόποδες του όρους Βρύσινα στο Ρέθυμνο, ο αυτόχειρας ή δολοφονημένος Βαγγέλης, το 20χρονο παληκάρι το οποίο γνωρίσαμε όλοι μας 40 μέρες τώρα ως αγνοούμενο, γράφω επειδή πίσω από την υποκρισία της θλίψης μας ως κοινωνία, κρύβουμε όλοι την υπαιτιότητα μας για τέτοιες καταστάσεις.
Δεν ξέραμε. Μα ξέρουμε πως σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης αλλά και μέσα στην οικογένεια και παντού μέχρι και την πολιτική ζωή, συμβαίνουν εκφοβισμοί.
«ωχ αδελφέ και τι να κάνω εγώ». Αν είναι ο πρώτος, που δεν είναι, ας είναι και ο τελευταίος νεκρός από τέτοια αφορμή. Μπορούμε να δουλέψουμε για να έχουμε κοινωνία αγάπης και ανοχής. Δεν αντέχεται όπου συμβαίνει και δεν πρέπει να το ανεχόμαστε όπου το αντιλαμβανόμαστε. Ο Θεός χωράει με όλους μας, εμείς δεν μπορούμε να χωρέσουμε με ότι διαφορετικό ή αντίθετο; Που είναι η συγχώρεση; Ο Χριστός είπε «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» και έσωσε την πόρνη από τον λιθοβολισμό. Εμείς δεν μπορούσαμε να σώσουμε τον Βαγγέλη;
Ευέλπιδες με πίστη και ιδανικά, παραιτούνται γιατί δεν θέλουν να γίνουν φόβητρα, όπως αυτοί που τους φοβίζουν. Φερέλπιδες εγκαταλείπουν την μάθηση, μη ανεχόμενοι τους ανεγκέφαλους. Απέλπιδες οι προσπάθειες; Μα ποιος προσπαθεί; Με κλειστά μάτια, αυτιά, και στόματα στεκόμαστε δίπλα στο πρόβλημα και δεν βάζουμε ένα χεράκι να το πολεμήσουμε.
Αυτοκτόνησε. Αν ναί, όχι. Τον δολοφονήσαμε όλοι μαζί. Που ήταν οι παπάδες και οι κατηχητές που δεν του δίδαξαν που είναι η Ελπίδα και η Γνώση; Που ήταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που δεν τον έμαθαν να μιλά για να μοιράζεται τον πόνο; Που ήταν οι γονείς να αγκαλιάσουν το δημιούργημα τους, να διεκδικήσουν, αν ήξεραν το πρόβλημα, να μπουν οι κατεργάρηδες στην θέση τους; Που είμασταν 20 χρόνια όλοι μας. Ας μείνει το όνομα του λοιπόν για να μας θυμίζει τις ευθύνες μας, αλλά και να μας προκαλεί να αλλάξουμε.