Το Αιγαίο των ποιητών και των ναυτικών, των ταξιδιών και των αγώνων, γέφυρα και σύνορο Ανατολής και Δύσης, Ευρώπης και Ασίας, υπήρξε το λίκνο του ελληνικού πολιτισμού, η κοιτίδα του ελληνικού πνεύματος, η μήτρα του Ελληνισμού, τροφός και εγγυητής της ύπαρξής του. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη σύγκρουση Ευρώπης και Ασίας είχε στόχο την κυριαρχία στο Αιγαίο, ούτε είναι συμπτωματικό ότι η σύγκρουση αυτή κρίθηκε στη θάλασσα, με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η τύχη του Ελληνισμού πάντοτε κρίθηκε στη θάλασσα. Τα δεδομένα, βέβαια, έχουν αλλάξει… Οι επιβουλές δεν είναι κατ’ ανάγκην ένοπλες, οι κίνδυνοι δεν είναι πάντα ορατοί, οι αντίπαλοι δεν είναι εξ ορισμού εχθροί. Η απειλή, όμως, αν και αφανής, είναι υπαρκτή, και η προσπάθεια για τη διαφύλαξη και την υπεράσπιση των θαλάσσιων συνόρων της Πατρίδας γίνεται ολοένα και πιο δυσχερής.
Γιατί οι Ελληνες λιμενικοί, στους οποίους το καθήκον της φρούρησης του Αιγαίου έχει ανατεθεί, δεν αντιμετωπίζουν πάνοπλους επιδρομείς, αλλά εξαθλιωμένες υπάρξεις, θύματα αθώα πολέμων, συγκρούσεων και σύγχρονων δουλεμπόρων. Πάνω από μια δεκαετία, τώρα, τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος προσπαθούν να ανταποκριθούν στο αντιφατικό αυτό καθήκον με φιλότιμο, αυταπάρνηση και υψηλό φρόνημα ευθύνης, προσφέροντας ατελείωτες ώρες κοινωνικής προσφοράς σε σκληρές συνθήκες εργασίας, θέτοντας την ζωή τους σε κίνδυνο.
Και είναι γεγονός ότι το έργο και η προσφορά του Λιμενικού Σώματος έχουν αναγνωρισθεί δημοσίως από τον πρωθυπουργό της χώρας μας, εν τούτοις δεν έχουν γίνει ευρύτερα γνωστές οι συνθήκες επιτέλεσης της αποστολής τους ούτε τα αποτελέσματα της ουσιαστικής αυτοθυσίας τους.
Βέβαια, όποιος πράττει το καθήκον του δεν χρειάζεται ευχαριστίες και επαίνους, αλλ’ ούτε και μπορεί αδιαμαρτύρητα τον “λίθο του αναθέματος” να δεχθεί, όπως πρόσφατα έχει συμβεί.
Αρκεσε ένα θλιβερό γεγονός, οφειλόμενο όχι στην ανθρώπινη ολιγωρία αλλά στη σφοδρή κακοκαιρία, πιθανόν μεγαλοποιημένο και παραποιημένο, ώστε συνολικά το Λιμενικό Σώμα και η Πατρίδα μας “στον τοίχο να στηθούν” και για βαρβαρότητα, αναλγησία, ακόμα και για δολοφονία, να κατηγορηθούν από αυτόκλητους εισαγγελείς και εκ του ασφαλούς, όσο και επιλεκτικούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ηρακλείς, κάτι που έντονα θυμίζει, αλλά και μακάρι να μας προβληματίσει, όσα συνέβησαν στην Αθήνα το καλοκαίρι του 406 π.Χ., δύο χρόνια πριν από το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Τότε που ο Αθηναϊκός στόλος είχε καταγάγει μια περιφανή νίκη, έναν ναυτικό θρίαμβο, που εξασφάλιζε την πλήρη κυριαρχία στο Αιγαίο. Οι ολιγαρχικοί όμως για να σπιλώσουν τη νίκη κατηγόρησαν τους στρατηγούς ότι δεν περισυνέλεξαν τους ναυαγούς και τους νεκρούς, χωρίς να συνυπολογίζουν ότι στην περιοχή μαινόταν σφοδρή τρικυμία.
Ετσι, σε ένα βαρύ κλίμα φανατισμού, τρομοκρατίας και πλειοδοσίας στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι νικητές στρατηγοί εισήχθησαν σε δίκη, με συνοπτικές και παράνομες διαδικασίες, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν!
Οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες μετέτρεψαν έναν θρίαμβο σε πανωλεθρία. Η Αθήνα στερήθηκε πολύτιμους και έμπειρους στρατηγούς και ο στόλος έχασε δοκιμασμένους ναυάρχους, οι διάδοχοι των οποίων, μια και δεν δημιουργούνται έμπειροι ηγέτες από τη μια μέρα στην άλλη, άνοιξαν τον δρόμο στην καταστροφή του Αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς .
Ο Ξενοφών αναφέρει ότι, αφού πέρασε λίγος καιρός, οι Αθηναίοι μετανόησαν και αποφάσισαν να γίνει καταγγελία (προβολή) εις βάρος εκείνων που παρέσυραν τον δήμο στην παράνομη δίκη και εκτέλεση των νικητών στρατηγών.Αλλά η μεταμέλεια δεν επανορθώνει τα σφάλματα, ούτε αναιρεί τις συνέπειές τους… Διδάσκει, όμως, για το μέλλον!
Του Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου, από το ένθετο της “Δημοκρατίας”, για την Ορθοδοξία.
