Η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης μπήκε για άλλη μία φορά στην επικαιρότητα με αφορμή την επίσκεψη σ’ αυτή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και πολύ σωστά και πολύ δίκαια τέθηκε ξανά το θέμα. Βέβαια στην κοινή συνέντευξη Τύπου στην Αγκυρα ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν το υποβάθμισε το θέμα όταν είπε πως «δεν την κλείσαμε εμείς τη Σχολή» και αμέσως μετά συνέδεσε το άνοιγμά της με το θέμα των μουφτήδων της Θράκης, δηλαδή επανέλαβε για άλλη μία φορά το δόγμα της αμοιβαιότητας.
Κατά την επίσκεψη στη Χάλκη ελέχθησαν άλλα λόγια πιο ελπιστικά και ευχετικά. Μακάρι και χίλιες φορές μακάρι να ανοίξει η Σχολή της Χάλκης, η οποία δεν έπρεπε να είχε κλείσει ποτέ.
Ομως, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι εδώ στην Αμερική και μάλιστα στη Βοστώνη, την κατ’ εξοχήν πόλη των Γραμμάτων και της ακαδημαϊκότητας, υπάρχει μια Σχολή έργο του αείμνηστου Αθηναγόρα και των Ελλήνων πρωτοπόρων μεταναστών, η οποία δυστυχώς πνέει τα λοίσθια, όπως έχει αποκαλύψει ο «Ε.Κ.». Αραγε για τη Σχολή του Τιμίου Σταυρού στην πλέον περίοπτη θέση της Βοστώνης, με τόσες ευκολίες και κτιριακές εγκαταστάσεις χωρίς ψυχή όμως, χωρίς όραμα, δεν όφειλε και δεν οφείλει να ενδιαφερθεί το Πατριαρχείο; Στο κάτω – κάτω της γραφής η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι εκκλησιαστική του Επαρχία.
Πώς και γιατί έχει επιτραπεί σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό που έχει συμμαζευτεί στη Σχολή να την έχει γονατίσει κυριολεκτικά από πάσης απόψεως και να την έχει καταντήσει ρημαδιό; Οι δικαιολογίες που επικαλείται ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ότι υπάρχει Αρχιεπίσκοπος και Σύνοδος στην Αμερική όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά προκαλούν και λοιδορία.
Κι όσο περνά ο καιρός τόσο η κατάσταση θα επιδεινώνεται και οι αλληλοσπαρασσόμενες φράξιες ανάμεσα σε καθηγητές και διευθύνοντες θα γίνονται όλο και πιο αποκαρδιωτικές. Ακόμα και πρόσφατα στη συνεδρίαση για την αξιολόγηση φοιτητών για το αν και κατά πόσο είναι προετοιμασμένοι να χειροτονηθούν εφαρμόσθηκε στάση υποκρισίας.
Αν και ήταν τόσο φανερό ότι οι ελλείψεις τους στη Θεολογία, στη γνώση της ελληνικής γλώσσας, στην τελετουργική, για να αναφερθώ σε μερικά θέματα, είναι κραυγαλέα πράγμα που τα ίδια τα μέλη της επιτροπής ομολόγησαν ενώπιον του προέδρου της Σχολής, π. Χριστόφορου Μητρόπουλου, στο τέλος όμως έδωσαν έγκριση για να χειροτονηθούν. Κι έτσι σε λίγο καιρό θα προστεθούν κι άλλες εξέχουσες μετριότητες στον κλήρο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Κι αυτοί δεν θα είναι σε θέση να εκπληρώσουν τα πολύ βασικά τους ιερατικά καθήκοντα στις κοινότητες, όμως θα έχουν απαιτήσεις για παχυλούς μισθούς, ευεργετήματα, διακοπές, συνεδριάσεις και όλα τα καλά που κομίζει η παπαδοσύνη.
Βέβαια εδώ ισχύει η σοφή λαϊκή έκφραση «μ’ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις».