Για φωτογραφικό υλικό πατήστε εδώ.

Την Κυριακή 26 Μαΐου το πρωΐ τελέστηκε τρισαρχιερατικό συλλείτουργο στον πανηγυρίζοντα ιερό Καθεδρικό Ναό της πολιούχου και προστάτιδος της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος.

Προεξήρχε και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ενώ συλλειτούργησαν οι Σεβασμιωτάτοι Μητροπολίτες Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος, και Νέας Σμύρνης κ. Συμεών.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργο».

Τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἔξω ἀπό τήν πόλη τῆς Σαμαρείας, γίνεται σή­με­ρα ἡ σκηνή ἑνός ἀπό τούς θεο­λογι­κότερους καί ἀποκαλυπτικό­τε­ρους διαλόγους τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ὁ Χριστός, πού βρίσκεται ἐκεῖ κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία καί ἀναμένοντας τούς μαθητές του, εἶναι ὁ ἕνας συνομιλητής. Δέν συνομιλεῖ ὅμως μέ κάποιον δι­δάσκαλο τοῦ νόμου ἤ ἔστω μέ κάποιον εὐσεβῆ τηρητή του. Στό πρόσωπο μέ τό ὁποῖο συνομιλεῖ καί στό ὁποῖο ἀποκαλύπτει τίς θεῖ­ες ἀλήθειες συναντῶνται τρία χα­ρα­κτηριστικά, τά ὁποῖα γιά κάθε ἄλλον, ἐκτός ἀπό τόν Ἰησοῦ, θά ἦταν ἀποτρεπτικά γιά νά τόν ἐπιλέξει ὡς συνομιλητή του.

Τό πρῶτο χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι εἶναι μία ἄγνωστη γυ­ναίκα, σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ γυ­ναῖκες δέν ἐμπλέκονται σέ δημό­σιες συζητή­σεις καί διαθέτουν τίς προϋποθέ­σεις γιά αὐτές. Τό δεύτερο ὅτι εἶναι μιά γυναίκα ἀπό τή Σαμά­ρεια, ἐνῶ εἶναι γνωστό ὅτι «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρεί­ταις». Καί τό τρίτο ὅτι εἶναι μία γυναία μέ περιπετειώδη βίο, ἐφό­σον, ὅπως στή συνέχεια τῆς ἀπο­καλύπτει ὁ Χριστός, «πέντε ἄν­δρας ἔσχε» καί αὐτόν μέ τόν ὁποῖο ζεῖ τώρα δέν εἶναι νόμιμος σύζυ­γός της.

Ὅμως αὐτές οἱ προκαταλήψεις πού θά ἴσχυαν γιά ἄλλους, δέν ἰσχύουν γιά τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἦλθε στή γῆ ὄχι μόνο «ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός», ἀλλά γιατί εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος «ἐτάζει νε­φρούς καί καρδίας καί τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων» καί διακρίνει μέσα ἀπό αὐτό τό ὁμιχλῶδες κά­λυμ­μα τῆς ζωῆς τῆς Σαμαρείτιδος τήν ἀγαθή διάθεση τῆς ψυχῆς της. Ἡ διάθεσή της αὐτή ἀποκαλύ­πτε­ται μέ τίς ἐρωτήσεις της πρός τόν Χριστό, πού τοῦ δίνουν τήν εὐκα­ιρία νά ἀποκαλύψει καί Ἐκεῖνος τή δική του ἀλήθεια, τίς μονα­δι­κές καί ἄγνωστες μέχρι τότε ἔν­νοι­ες.

Τῆς μιλᾶ γιά τή δωρεά τοῦ Θεοῦ. Τῆς μιλᾶ γιά τό ὕδωρ τό ζῶν πού προσφέρει καί τό ὁποῖο ὄχι μόνο ξεδιψᾶ αὐτόν στόν ὁποῖο τό προσ­φέρει ὁ Χριστός, ἀλλά καί μετα­βάλ­λεται εἰς «πηγήν ὕδατος ἁλλο­μένου εἰς ζωήν αἰώνιον». Τῆς μιλᾶ γιά τούς ἀληθινούς προσκυ­νητές τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς πνευ­μα­τικός Θεός, ὡς πνεῦμα, εὐαρε­στεῖται στήν «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ» λατρεία τῶν ἀνθρώπων. Καί ἀκόμη τῆς ἀποκαλύπτει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, γιά τόν ὁποῖο τόν ρωτᾶ ἐναγωνίως ἡ Σα­μαρείτιδα γυναίκα.

Καί μπορεῖ ὁ διάλογος νά δια­κό­πτεται ἀπό τήν ἄφιξη τῶν μαθη­τῶν τοῦ Κυρίου καί τήν προσω­ρινή ἀποχώρηση τῆς Σαμαρείτιδας προκειμένου νά φωνάξει τούς συμ­πολίτες της γιά νά ἔρθουν καί αὐτοί νά γνωρίσουν τόν Χριστό, ἀλλά ὁ Χριστός συνεχίζει τίς ἀπο­καλύψεις του ἀπαντώντας στούς μαθητές του πού τοῦ προσφέρουν ἀπό τίς τροφές πού ἀγόρασαν. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον».

Στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ ὁ Χριστός ἀναφέρεται σήμερα στά σημαντι­κά στοιχεῖα τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀν­θρώπου. Ἀναφέρεται στό νερό καί στήν τροφή, χωρίς τά ὁποῖα δέν μπο­ρεῖ κανείς νά ζήσει, ἀλλά συγ­χρόνως ἀναφέρεται καί στό νοητό ὕδωρ τῆς χάριτος καί τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἀναγεννοῦν τόν ἄνθρωπο, καί στήν ἀναγκαιότητα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο τρέφει τήν ψυχή τοῦ ἀν­θρώπου, ὅπως ἡ ὑλική τροφή τό σῶμα του, ἐνῶ ἡ ἐφαρμογή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἀντιστοιχεῖ στήν πνευματική λατρεία καί στήν ἐν πνεύματι προσκύνηση τοῦ Θε­οῦ, χωρίς τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος «ὄνομα ἔχει ὅτι ζῇ», στήν πραγμα­τι­κότητα ὅμως εἶναι νεκρός καί χω­ρίς προοπτική αἰωνίου ζωῆς.

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον».

Ἡ ἐπιλογική αὐτή διατύπωση τοῦ Κυρίου στόν διάλογο μέ τή Σα­μαρείτιδα γυναίκα στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ γίνεται δίδαγμα καί κανό­νας ζωῆς γιά ὅσους τόν ἀκο­λού­θησαν καί βάδισαν στά ἴχνη του. Γίνεται δίδαγμα καί κανόνας ζωῆς γιά τή Σαμαρείτιδα γυναίκα, ἡ ὁποία χωρίς νά ὑπολογίσει τόν κόπο τῆς ὁδοιπορίας, ἐγκατα­λεί­πει τήν ὑδρία της καί σπεύδει γιά νά εὐαγγελισθεῖ στούς συμπολίτες της τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐπι­βεβαιώνοντας μέ τήν κίνησή της αὐτή ὅτι τό ὕδωρ πού προσφέρει ὁ Χριστός ξεδιψᾶ τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά μήν ἔχει ἀνάγκη πλέον τό φυσικό ὕδωρ, καί μετατρέπεται εἰς πη­γήν «ὕδατος ἁλλομένου», πού πο­τίζει καί τίς ψυχές τῶν ἄλλων ἀν­θρώπων.

Γίνεται κανόνας ζωῆς γιά τή Σα­μαρείτιδα γυναίκα, γιά τήν ἁγία καί ἰσαπόστολο Φωτεινή, πού κή­ρυ­ξε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί μαρτύρησε γιά τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μέ τόση ἀγάπη τήν περιέβαλε κατά τήν πρώτη καί σωτήρια γι᾽ αὐτήν συνάντησή τους στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ.

Γι᾽ αὐτό καί τήν τιμοῦμε σήμερα στόν μεγαλοπρεπῆ καί περίλαμ­προ αὐτόν ἱερό Μητροπολιτικό ναό τῆς Νέας Σμύρνης, τόν ὁποῖον ἀνήγειρε ἡ εὐσέβεια καί ἡ φιλο­κα­λία τῶν πατέρων καί τῶν προ­γό­νων σας, γιά νά τούς θυμίζει τόν περικαλλῆ ἱστορικό ναό τῆς ἁγίας Φωτεινῆς, πού κοσμοῦσε τήν πα­τρίδα τους, τήν περιφανῆ πρωτεύ­ου­σα τῆς Ἰωνίας, τή Σμύρνη, τό καύχημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Μικρασίας, πού πλήρωσε γιά μία ἀκόμη φορά τόσο ἄδικα ἕνα βα­ρύτατο τίμημα, μία ὀδυνηρή κατα­στροφή πού πληγώνει ἀκόμη, ἑκα­τό σχεδόν χρόνια ἀργότερα, τίς ψυ­χές ὅλων τῶν Ἑλλήνων, καί ἰδι­αιτέρως ὅσων κατάγονται ἀπό αὐτές τίς ἔνδοξες πατρίδες, τίς ἀλησμόνητες πατρίδες τοῦ προσ­φυγικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Γι᾽ αὐτό καί αἰσθάνομαι βαθύτα­τα τήν ἀνάγκη νά ἐκφράσω τήν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη μου πρός τό σεπτό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας, τοῦ προσφιλοῦς καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης κύριο Συμέων, ὁ ὁποῖος μοῦ ἀπηύθυνε τήν τιμη­τι­κή αὐτή πρόσκληση νά συνεορ­τά­σω μαζί σας ἐδῶ, στόν ἱερό αὐτό καί ὑπέρλαμπρο ναό τῆς ἁγίας Φω­τεινῆς, τῆς προστάτιδος τῆς Νέ­ας Σμύρνης, καί νά προστῶ τῆς πανηγυρικῆς πολυαρχιερατικῆς θείας Λειτουργίας καί νά σᾶς ἀπευθύνω τούς ταπεινούς αὐτούς λόγους

Συγκινοῦμαι σήμερα βαθύτατα, γιατί κατάγομαι καί ἐγώ ἀπό οἰ­κο­γένεια Μικρασιατική, καί οἱ δύο γονεῖς ἦταν ἀπό τή Σμύρνη καί θυμᾶμαι μέ πολλή συγκίνηση τίς διηγήσεις τοῦ πατέρα μου, ὁ ὁποῖος μικρό παι­δί ἐκκλησιαζόταν στόν παλαί­φατο ναό τῆς ἁγίας Φωτεινῆς στή Σμύρνη καί εἶχε ἀκούσει τά τελευ­ταῖα λόγια τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυ­ρος Χρυσοστόμου Σμύρνης πρός τό ποίμνιό του, λίγο πρίν ἀπό τή με­γάλη καταστροφή. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός καί τελειώ­σω αὐτοῦ τό ἔργον». Καί τό τε­λεί­ωσε πράγματι ὁ μαρτυρικός ἐπί­σκοπος, μένοντας «πιστός ἄχρι θανάτου» στόν Χριστό καί στό ποί­μνιό του, σέ ὅσους χάθηκαν στήν ὥρα τῆς σφαγῆς καί σέ ὅσους πρόλαβαν, ὅπως ὁ πατέρας μου, νά ἐπιβιβασθοῦν σέ κάποια βάρκα, γιά νά φθάσουν μετά ἀπό ἀπίστευ­τες ταλαιπωρίες πολλῶν ἡμερῶν στήν Ἑλλάδα.

Ὁ πατέρας μου ἔφθασε μόνος του, μικρό παιδί, χωρίς κανένα ἀπό τούς δικούς του, μήτε τούς γονεῖς, μήτε τά ἀδέλφια μου, στόν Πειραιᾶ, καί ἀγωνίσθηκε γιά νά συνεχίσει τή ζωή του, ἔχοντας πάντοτε στόν νοῦ καί στήν ψυχή του τίς εἰκόνες τῆς πατρίδος, τῆς Σμύρνης καί τοῦ ἁγίου ποιμενάρχου της, καί τῆς μεγάλης καταστροφῆς.

Καί αἰσθάνομαι βαθύτατα εὐγνώ­μων, Σεβασμιώτατε Ἅγιε Νέας Σμύρ­νης, πού μοῦ δώσατε τήν εὐ­καιρία αὐτή τήν ἡμέρα τῆς πανη­γύρεως τῆς Σμύρνης ἀλλά καί τῆς Νέας Σμύρνης, τήν Κυριακή τῆς Σαμα­ρεί­τιδος, νά λειτουργήσω στόν ἱερό αὐτόν ναό, μνημονεύοντας ὅλους ἐκείνους, τούς πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι τέτοια ἡμέρα ἄλλοτε πα­νηγύριζαν στόν ἱστορικό ναό τῆς ἁγίας Φωτεινῆς καί τῶν ὁποίων τά πνεύματα ἀοράτως παρίστα­νται καί ἐδῶ, ἀλλά καί ἐκεῖ, καί συμπανηγυρίζουν μαζί μας τήν ἁγία προστάτιδα τῆς Σμύρνης, τήν ἁγία ἰσαπόστολο Φωτεινή, θυμίζο­ντας καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού τήν τιμοῦμε τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας ὅτι «τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προ­σκυνεῖν».