Του π. Ηλία Μάκου
Εψάλη τριετές μνημόσυνο, καθώς και τρισάγιο στον τάφο του, για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού ιερέα του ναού Αποστόλου Παύλου και Αγίου Αστείου Δυρραχίου π. Σπυρίδωνα Τόλα.
Ήταν ένας κληρικός, σεμνός και χαρούμενος, που εργάστηκε ποιμαντικά με αθόρυβο τρόπο και χωρίς εγωισμούς.
Βρίσκονταν καθημερινά στο πλευρό του συνανθρώπου και απάλυνε ακούραστα τον πόνο τους, ενώ ταυτόχρονα έκανε προσπάθειες να προωθηθεί η θρησκευτική ειρήνη και αρμονία στην πόλη, όπου υπάρχουν πιστοί διαφόρων θρησκευμάτων.
Είχε συνειδητοποιήσει ότι για τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ιδανική, ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί έχουμε ευθύνη, γιατί απομακρυνθήκαμε από το Θεό.
Και αγωνιζόταν να οδηγήσει τους ανθρώπους στην οδό της αρετής και της αγάπης, αποκαθιστώντας τις σχέσεις τους με τον παντοδύναμο θεό.
Είχε τιμηθεί τόσο από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, αλλά και από φορείς του Δυρραχίου.
Μάλιστα όπως τονίζουν, οι εφημέριοι του Δυρραχίου, “άφησε ένα προτέρημα αξιών για τη γενιά μας με την απλότητα, την ταπεινότητα και την αφοσίωσή του στον Θεό και την Ορθόδοξη κοινότητα”.
Η ιερωσύνη είναι ένα υψηλό λειτούργημα, που χρειάζεται αίσθημα ευθύνης.
Ο π. Σπυρίδων διέθετε αυτό το αίσθημα ευθύνης και μέσα σε μια εποχή ηθικής παραλυσίας και αναλγησίας, με τη σεμνότητα, τη σύνεση τη μετριοφροσύνη και το σκίρτημα της καρδιάς του, υπηρέτησε με καθαρότητα τον ιερό χώρο της Εκκλησίας.
Και αυτό, γιατί σκεπτόταν πόσο μεγάλη αξία απολάμβανε, αλλά και σε πόσο μεγάλο χρέος έχει κληθεί-προσκληθεί να ανταποκριθεί, ως υπηρέτης του Οίκου του Θεού, ανυμνώντας τον Κύριο με τη συμπεριφορά και τα έργα του.
Με το χώρο της διανοίας του απροσπέλαστο από αρνητικές επιδράσεις, με εξωραϊσμένο το λογισμό του, είχε τη δυνατότητα της προσφοράς, μέσω της ωφέλιμης ποιμαντικής πράξης και της ευλαβικής διάθεσης.
Ξεπέρασε τα εμπόδια, που συνάντησε στην πνευματική ζωή και αποδείχθηκε “καλή γη”, που έδωσε καρπό.
Ήταν κλεισμένος μέσα στην καρδιά του ο λόγος του Θεού και πάλεψε με πολλή υπομονή, ώστε αυτός να καρποφορήσει.
