Δεν πρόκειται να βρουν ηρεμία και γαλήνη οι Τούρκοι όσα χρόνια κι αν περάσουν διότι τους κυνηγά το μαρτύριο και το αίμα των ξεριζωμένων προσφύγων προγόνων μας της μαρτυρικής Ρωμιοσύνης του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, τ’ Αϊβαλιού και της Μικράς Ασίας γενικά που βρήκαν τραγικό και ειδεχθή θάνατο στα χέρια τους.
Ακόμα κι ένα τραγούδι τούς τρώγει τα σωθικά γιατί ξέρουν ότι είναι αδίστακτοι φονευτές των προγόνων μας που είχαν την ατυχία να έχουν πατρίδα τους τον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη.
Οσο κι αν προσπαθούν να αρνούνται τη γενοκτονία του ηρωικού Ποντιακού Ελληνισμού και την σφαγή της Σμύρνης δεν τα καταφέρνουν γιατί το αίμα δεν διαλύεται εύκολα από την όψη της γης.
Και μία προσωπική κατάθεση: Κι οι δικοί μου οι πρόγονοι, ο παππούς και η γιαγιά από το μέρος της μητέρας μου ήταν ανάμεσα στους κατατρεγμένους και μαρτυρικούς πρόσφυγες της Σμύρνης και του Αϊβαλιού που το αίμα τους πορφύρωσε τα μουράγια τους. Από προύχοντες και ζάπλουτοι που ήταν στη Σμύρνη κατάντησαν πρόσφυγες στη Λέσβο όταν το καΐκι της προσφυγιάς τους «άδειασε» στην Επάνω Σκάλα της Μυτιλήνης στα προσφυγικά του Αη Νικόλα.
Στο θερινό τους σπίτι στο Αϊβαλί γείτονές τους ήταν από τη μια η οικογένεια του γνωστού Λογοτέχνη και Αγιογράφου Φώτη Κόντογλου, κι από την άλλη η οικογένεια Κλεομβρότου της οποίας ο γιος, ο Ιάκωβος Κλεομβρότου, έγινε αρχικά Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης και στη συνέχεια μετατέθηκε στη Λέσβο κι έγινε Μητροπολίτης Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου.
Δεν έχουν πάψει να αντηχούν μέσα στα αυτιά μου οι διηγήσεις της γιαγιάς Βασιλικής, εκείνης της αρχόντισσας Σμυρνιάς με την αρχοντική μορφή και ψυχή. Διηγήσεις που έχουν σημαδέψει την καρδιά μου ανεξίτηλα. Κι από τότε οι Τούρκοι δεν έπαψαν ποτέ να εποφθαλμιούν και την υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ η γενέτειρά μου η Λέσβος είναι από τα πρώτα νησιά στη βουλιμία των Τούρκων. Δυστυχώς και με τις οικονομικές ενέσεις του Ελληνισμού… αγοράζουν πλοία κι αεροπλάνα όχι για να βγαίνουν σεργιάνι στο Αιγαίο, αλλά για να κάνουν αυτό που έκαναν πριν πενήντα χρόνια στην Κύπρο. Ας μη ξεγελιόμαστε. Νομίζω πως με αυτά «καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα» που θα έλεγε κι ο ποιητής.
