Τι όμορφοι ψεύτες που είμαστε!
Γοητευτικοί μέσα στον μανδύα της α-λήθειας.
Ζωντανοί νεκροί  στην υπηρεσία της συν-ήθειας.

Στην αποκάλυψη λεπροί και αποδιωγμένοι,
στην εξορία της ντροπής φυλακισμένοι.
Κάλπικοι φόβοι ξεπροβάλουν, πάλι για επανάληψη σαλπάρουν!

Μη! Μη! Μη σου λέω, με τούτη την ιστορία μέχρι και γω μπορώ να κλαίω!
Άσε με σε μιαν επίπλαστη αιώρα, του θάρρους η ωρα δεν είναι τώρα…

Για δες, ντροπή και φόβος, πάλι δε λες όσα θες και νομίζεις είσαι ο μόνος.
Γελάω γιατί όσα ρούχα και αν βάλλω ,
πάλι γυμνός  γιορτάζω.
Μιλώ πριν οι λέξεις βγούν   και βλέπω προτού εκείνες καλυφθούν.

Μη! Μη! Μη σου λέω, με τούτη την ιστορία δικαίωμα δεν έχω για να λέω! Άσε μας, σε μιαν επίπλαστη αιώρα, της αγάπης η ώρα μπορεί να είναι και τώρα.

Κι όπου αγάπη, βάλε ανθρωπιά, ίσως και μια δόση από μέλλον που η κριτικη δεν έχει αυτιά και το κουτσομπολιό καπέλο.
Τα χέρια είναι αγκαλιά και ο κορμός ομπρέλα που σέρνεται στην αντηλιά
πουλώντας τρέλα.

Κι αν Σουρεάλ φαντάζουνε οι στίχοι, κοιτάξου στον καθρέφτη σου και σπάσε το είδωλό σου, κόψε τα δεσμά που φοράς και απελευθερώσου…

Βρυαίνη Μοναχή