Του π. Ηλία Μάκου
Οι μάρτυρες για την πίστη του Χριστού, χιλιάδας τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, είναι ο θησαυρός της πίστης μας. Και τα σύμβολα πνευματικής αντίστασης.
Ένας από αυτούς ο νέος οσιομάρτυρας Δαμασκηνός.
Αν και σε μικρή ηλικία, ορφανός όπως ήταν, τον υποχρέωσαν με απειλές να ασπαστεί τον Ισλαμισμό, πράξη για την οποία μετανόησε οικτρά.
Για να εξιλεωθεί κατέφυγε στο Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός και ποθούσε το μαρτύριο, το οποίο δεν απέφυγε, όταν επέστρεψε στην Κων/πολη και φλογερά και άφοβα καλούσε τους Μουσουλμάνους ν’ απαρνηθούν τον Μωάμεθ και να γίνουν Χριστιανοί.
Και το τολμούσε αυτό, γιατί η ψυχή του ήταν κρυστάλλινος καθρέπτης ολοκάθαρος, που άστραφτε και έλαμπε από τη δόξα του Ήλιου της Δικαιοσύνης και η οποία απεικονιζόταν και αντανακλούσε στους εχθρούς του, κάτι που τους εξόργιζε ακόμη περισσότερο!
Έτσι, αφού τον βασάνισαν, στις 13 Νοεμβρίου του 1681 του πήραν το κεφάλι μπροστά στην πόρτα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ αυτός παρέμενε ατάραχος, και το σώμα του το πήραν Χριστιανοί και το έθαψαν στο ναό της Παναγίας Χάλκης.
Ο νέος οσιομάρτυρας Δαμασκηνός ήξερε καλά πως εκείνα τα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς, αλλά και πάντοτε, η ψυχή μας χρειάζεται τροφοδοσία. Χρειάζεται “ύδωρ ζων” για να ξεδιψάσει και για να τονωθεί. Χρειάζεται φως και πυξίδα.
Ο άγιος Δαμασκηνός για το μόνο, που ενδιαφερόταν ήταν να γίνει περισσότερο δραστήριος στο αγαθό, στην αρετή, στον αγιασμό, για να κληρονομήσει και να απολαύσει αιώνια τη Βασιλεία του Ουρανού, που είναι αληθινή ελευθερία.
Σκεπτόμαστε, εμείς σήμερα, καθόλου την κληρονομιά αυτή; Μας απασχολεί; Την ποθούμε; Ετοιμαζόμαστε γι’ αυτή;
Ο Χριστιανός δεν μπορεί ποτέ να είναι άνθρωπος κενός. Απλούστατα, γιατί τότε δεν μπορεί να είναι Χριστιανός.
Ο Χριστιανός θα είναι, αν είναι πράγματι και αληθινά Χριστιανός, όπως ήταν ο άγιος Δαμασκηνός ο οσιομάρτυρας, άρτιος του Θεού άνθρωπος. Δεν θα υστερεί ούτε στην πίστη, ούτε στην αρετή.
Επομένως πρέπει να είναι γεμάτος πίστη και αρετή και ζωή πνευματική.
Η καλύτερη έκφραση και εκδήλωση της πίστης και ο πλέον γνήσιος καρπός της, που επιβεβαιώνει την πίστη αυτή, δεν είναι πρόσκαιρες και της στιγμής συγκινήσεις και ενθουσιασμοί, αλλά είναι η αρετή, είναι τα έργα της αρετής, η ηθική αξία, η πνευματικότητα της ψυχής και της ζωής.
Άρα κενός, άδειος από πίστη, κούφιος από αρετή, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένας Χριστιανός, ένας πιστός, ένας ζωντανός, ένας αγωνιστής Χριστιανός.
Τι φοβερό να καταντά κενός άνθρωπος ο Χριστιανός!…
