Η τοπική Εκκλησία, με κεφαλή τον εκλιπόντα Επίσκοπό μας, ξεκίνησε το 2005 αυτό το αντιαιρετικό σεμινάριό μας, ακριβώς για αυτό το λόγο. Για να καταρτιστούν κληρικοί και λαϊκοί ώστε να μπορούν να προφυλάσσονται και να προφυλάσσουν από τις πάμπολλες αιρετικές και παραθρησκευτικές ομάδες, οι οποίες συχνά δρουν κάτω από διάφορα προσωπεία, να μπορούν να τις αναγνωρίζουν, να μην πέφτουν στις παγίδες τους, να ενημερώνονται και να ενημερώνουν και έτσι να αντιμετωπίζεται το οξύτατο πρόβλημα των αιρέσεων. Αυτό τον σκληρό και ανελέητο πόλεμο αντιμετώπιζε καθημερινά ο μακαριστός επίσκοπός μας για να προφυλάξει τις ψυχές που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος, με όλες του τις δυνάμεις. Ανύστακτο το ενδιαφέρον του για το αντιαιρετικό σεμινάριο, τον θυμάστε εδώ σχεδόν πάντα παρόντα, ακόμα και κατάκοπο από το φορτωμένο πρόγραμμά του ή ασθενούντα ‒ ακόμα και με χίλιες δυσκολίες ερχόταν ‒ τον θυμάστε να λέει αυστηρά: «Πού είναι οι υπόλοιποι;» Και όταν καμιά φορά αδυνατούσε λόγω ασθενείας να παρευρεθεί, μου τηλεφωνούσε για να μάθει πώς πήγε. Και γνωρίζω ότι προσευχόταν αδιάκοπα και αγρυπνούσε για να προφυλάξει το ποίμνιό του από λύκους βαρείς.
Έτσι ήταν ο αγιασμένος επίσκοπός μας, έβαζε μπροστά το στήθος του, για να προστατέψει το λογικό ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Και εκεί που οι άλλοι σώπαιναν, είτε γιατί δεν καταλάβαιναν είτε επειδή δεν τολμούσαν, εκείνος ορμούσε μπροστά. Σήμερα που τόσο συχνά βλέπουμε αμβλυμένο το Ορθόδοξο αισθητήριο, εκείνος «έπιανε» στον αέρα το μη Ορθόδοξο, το μη Πατερικό. Είχε μια Ορθόδοξη ευαισθησία που ακόμα και εάν επρόκειτο για κάποια μη γνωστή, νεοφανή αίρεση, εκείνος και με μία μόνο κουβέντα, αντιλαμβανόταν το πρόβλημα. «Νέο φρούτο», σχολίαζε. Και πονούσε με όλα αυτά που μάθαινε καθημερινά για τη δράση των αιρέσεων και των σεκτών. Πονούσε για την αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος, επεδίωκε την ενημέρωση και όριζε πορεία δράσης. Χτυπούσε το τηλέφωνό μου πολλές φορές στις 12, στη 1 και στις 2 τη νύχτα. «Κοιμάσαι;» με ρωτούσε. Εγώ είχα πάρει τον δέκατο πλάγιο. «Πάλι κοιμάσαι;» ΄Αλλες φορές ζητούσε συγγνώμη. «Τώρα, παιδί μου άδειασα και διαβάζω αυτά που μου έστειλες». Εγώ κατάκοπη, θαύμαζα τις αντοχές του, αλλά και τον αντιαιρετικό ζήλο του και το πολύτιμο ενδιαφέρον του για την διατήρηση της ανόθευτης Ορθόδοξης πίστης. Μία, δύο, τρεις, δεν τα γλιτώνω τα βραδινά, είπα και οργανώθηκα. Είχα πάντα δίπλα μου χαρτιά και μολύβι, διότι ποτέ δεν ήξερες πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο και άντε μες τον ύπνο να μπορέσεις να κάνεις εξειδικευμένες αντιαιρετικές συζητήσεις. Κάποιες μέρες που ήμουν κατάκοπη ή υπερφορτωμένη ευχόμουν να μου τηλεφωνήσει νωρίς ή να με καλέσει την επομένη. Λυπάμαι τώρα για αυτή την αδυναμία μου. Κάποιες φορές με καλούσε από το εξωτερικό ή από το νοσοκομείο. Τα αντιαιρετικά, βλέπετε, δεν έχουν ωράρια. Αλίμονο αν μας πιάσουν στον ύπνο. Σε όλη τη διάρκεια των τηλεφωνημάτων μας ένιωθα τη δύναμη των προσευχών του και την πατρική στήριξή του. Μοιραζόμαστε τον πόνο για τη δράση των αιρετικών, την παραπλάνηση, τους πνευματικούς κινδύνους, τη γενικευμένη σύγχυση. Και όταν κάποιες φορές εγώ μπορεί να έσκαγα από τη στενοχώρια και την αγωνία μου, εκείνος έβαζε μπροστά τον Χριστό και το στήθος του, προσευχόταν και πάλευε σαν λιοντάρι. Με τις προσευχές του και τη φωτισμένη καθοδήγησή του έγινε ό,τι έγινε στον αντιαιρετικό τομέα την περίοδο της αρχιερατείας του. «Χορεύει ο διάβολος», μου έλεγε συχνά. «Αλλά δεν θα τους περάσει». Και σταματούσε ό,τι άλλοι δεν μπορούσαν ή και, κατά τραγικό τρόπο, εισήγαγαν. Δεν θα πω περισσότερα. «Θα δώσουμε λόγο στον Χριστό», έλεγε χαρακτηριστικά. «Όσο ζω, αυτά δεν θα περάσουν», τόνιζε. Και πάντα με ανέπαυαν οι λόγοι του. Οι λόγοι ενός αληθινού Πατέρα που δεν λογάριαζε τίποτε, πραγματικά τίποτε, για το καλό του ποιμνίου του.
Έτσι ήταν ο αγιασμένος επίσκοπός μας, έβαζε μπροστά το στήθος του, για να προστατέψει το λογικό ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Και εκεί που οι άλλοι σώπαιναν, είτε γιατί δεν καταλάβαιναν είτε επειδή δεν τολμούσαν, εκείνος ορμούσε μπροστά. Σήμερα που τόσο συχνά βλέπουμε αμβλυμένο το Ορθόδοξο αισθητήριο, εκείνος «έπιανε» στον αέρα το μη Ορθόδοξο, το μη Πατερικό. Είχε μια Ορθόδοξη ευαισθησία που ακόμα και εάν επρόκειτο για κάποια μη γνωστή, νεοφανή αίρεση, εκείνος και με μία μόνο κουβέντα, αντιλαμβανόταν το πρόβλημα. «Νέο φρούτο», σχολίαζε. Και πονούσε με όλα αυτά που μάθαινε καθημερινά για τη δράση των αιρέσεων και των σεκτών. Πονούσε για την αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος, επεδίωκε την ενημέρωση και όριζε πορεία δράσης. Χτυπούσε το τηλέφωνό μου πολλές φορές στις 12, στη 1 και στις 2 τη νύχτα. «Κοιμάσαι;» με ρωτούσε. Εγώ είχα πάρει τον δέκατο πλάγιο. «Πάλι κοιμάσαι;» ΄Αλλες φορές ζητούσε συγγνώμη. «Τώρα, παιδί μου άδειασα και διαβάζω αυτά που μου έστειλες». Εγώ κατάκοπη, θαύμαζα τις αντοχές του, αλλά και τον αντιαιρετικό ζήλο του και το πολύτιμο ενδιαφέρον του για την διατήρηση της ανόθευτης Ορθόδοξης πίστης. Μία, δύο, τρεις, δεν τα γλιτώνω τα βραδινά, είπα και οργανώθηκα. Είχα πάντα δίπλα μου χαρτιά και μολύβι, διότι ποτέ δεν ήξερες πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο και άντε μες τον ύπνο να μπορέσεις να κάνεις εξειδικευμένες αντιαιρετικές συζητήσεις. Κάποιες μέρες που ήμουν κατάκοπη ή υπερφορτωμένη ευχόμουν να μου τηλεφωνήσει νωρίς ή να με καλέσει την επομένη. Λυπάμαι τώρα για αυτή την αδυναμία μου. Κάποιες φορές με καλούσε από το εξωτερικό ή από το νοσοκομείο. Τα αντιαιρετικά, βλέπετε, δεν έχουν ωράρια. Αλίμονο αν μας πιάσουν στον ύπνο. Σε όλη τη διάρκεια των τηλεφωνημάτων μας ένιωθα τη δύναμη των προσευχών του και την πατρική στήριξή του. Μοιραζόμαστε τον πόνο για τη δράση των αιρετικών, την παραπλάνηση, τους πνευματικούς κινδύνους, τη γενικευμένη σύγχυση. Και όταν κάποιες φορές εγώ μπορεί να έσκαγα από τη στενοχώρια και την αγωνία μου, εκείνος έβαζε μπροστά τον Χριστό και το στήθος του, προσευχόταν και πάλευε σαν λιοντάρι. Με τις προσευχές του και τη φωτισμένη καθοδήγησή του έγινε ό,τι έγινε στον αντιαιρετικό τομέα την περίοδο της αρχιερατείας του. «Χορεύει ο διάβολος», μου έλεγε συχνά. «Αλλά δεν θα τους περάσει». Και σταματούσε ό,τι άλλοι δεν μπορούσαν ή και, κατά τραγικό τρόπο, εισήγαγαν. Δεν θα πω περισσότερα. «Θα δώσουμε λόγο στον Χριστό», έλεγε χαρακτηριστικά. «Όσο ζω, αυτά δεν θα περάσουν», τόνιζε. Και πάντα με ανέπαυαν οι λόγοι του. Οι λόγοι ενός αληθινού Πατέρα που δεν λογάριαζε τίποτε, πραγματικά τίποτε, για το καλό του ποιμνίου του.
