Μερικές φορές η υπεροψία και ο τσαρλατανισμός φτάνουν μέχρι του σημείου να χρησιμοποιούν ακόμα και ανθρώπους και θεσμούς στη βουλιμία των δημοσίων σχέσεων. Αναφέρομαι στην πρόσκληση που απηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος στους δύο εν ζωή προκατόχους του, τον Σπυρίδωνα και τον Δημήτριο, οι οποίοι εμφανίσθηκαν στην Κληρικολαϊκή εν ονόματι της χιλιοειπωμένης «ενότητας».

Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να λογισθεί ως μία καλή κίνηση με δεδομένη βέβαια και την επέτειο της εκατονταετηρίδας, εάν η παρουσία αμφοτέρων ήταν η αρμόζουσα και ουσιαστική κι όχι απλά δημοσιοσχεσίτικη όπως έγινε. Εκτός από λίγο λάδι που έριξαν στην κανδήλα του Αγίου Νικολάου και το στήσιμο ενώπιον όλων για να τους δώσει από μία εικόνα κι ένα αρχιερατικό εγκόλπιο, ουδέν έτερον.

Δεν άρθρωσαν ούτε έναν λόγο, ούτε έναν χαιρετισμό λες και δεν αρχιεράτευσαν αμφότεροι, ο μεν Σπυρίδων επί τριετία, ο δε Δημήτριος επί εικοσαετία. Αραγε δεν είχαν τίποτε να πουν;

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στις θητεύσεις τους για να μη θεωρηθεί ο λόγος μου αιτιάσεις και απηχήσεις τους παρελθόντος. Όταν τους είδα αμφοτέρους στημένους πάνω στην εξέδρα με τις εικόνες στα χέρια ειλικρινά αισθάνθηκα λύπη, οίκτο διότι ο σημερινός Αμερικής τους ταπείνωσε ουσιαστικά για να μην πω τους ευτέλισε.

Επί τέλους ο Σπυρίδων έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και δέχθηκε τη «βράβευση» και την ταπείνωση επειδή έπρεπε να ρυθμίσει ο άνθρωπος το συνταξιοδοτικό του θέμα, όπως και έγινε, αλλά ο Δημήτριος τι ανάγκη είχε και μάλιστα τώρα στα έσχατά του να επιτρέψει στον Ελπιδοφόρου να τον ισοπεδώσει; Είχε ανάγκη από τη βράβευση του Ελπιδοφόρου μιας εικόνα και ενός εγκολπίου; Ηταν λάθος θαρρώ όχι μόνο για την αρχιεροσύνη του, αλλά ακόμα και για την αξιοπρέπεια και έστω το ακαδημαϊκό του κύρος. Ηταν πραγματικά μία λυπητερή σκηνογραφία. Κρίμα.