Του π. Ηλία Μάκου

 Αρνήθηκε το ζυγό των Τούρκων, που ήταν δουλεία, που ήταν υποταγή, που ήταν τυραννία, που ήταν όλεθρος, που ήταν εξευτελισμός,  δέχθηκε, όμως, το ζυγό του Κυρίου, που είναι αγία ελευθερία.   

Με τη θαρρετή ομολογία του «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θέλω να αποθάνω», τόσο μπροστά στους βασανιστές του, όσο και την ώρα του αποκεφαλισμού του στην κωνσταντινούπολη, ο άγιος Αυξέντιος, με καταγωγή από την περιοχή της Βελλάς Ιωαννίνων, στις 25 Ιανουαρίου του 1720 κατατάχτηκε στη χορεία των νεομαρτύρων.

Μάλιστα η κάρα του, που φυλάσσεται στη Μονή Ξηροποτάμου Αγίου Όρους, θεωρείται πηγή ευλογιών.

Ένας άρχοντας, ο Μιχαήλ, ζήτησε απ’ το Σουλτάνο το σώμα του μάρτυρα και το ενταφίασε στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής, πλην της κάρας του, την οποία κράτησε.

 Ο Μιχαήλ αφιέρωσε την θαυματουργή κάρα του αγίου στη Μονή Ξηροποτάμου, κατά μία επίσκεψή του εκεί.

Αν και σε μια φάση της ζωής του ξεφάντωνε με Τούρκους φίλους του, σε καράβια, όπου εργαζόταν, οι οποίοι διέδωσαν ότι ασπάστηκε τη θρησκεία τους, μετάνιωσε για την συναναστροφή μαζί τους και επιθύμησε να μαρτυρήσει για το Χριστό.

Κάτι, που το εξομολογήθηκε στον Σύγκελλο της Μεγάλης Εκκλησίας Γρηγόριο Ξηροποταμηνό, αλλά και το έκανε πράξη.

Μια ακόμη απόδειξη είναι ο άγιος Αυξέντιος ότι ο Χριστός οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια, από την αμαρτία στην αρετή.

Με τη στροφή στο Χριστό, με τη μετάνοια και αλλαγή, εγκατέλειψε τους μοχθηρούς πειρασμούς και πέρασε σε άλλο στρατόπεδο. 

Έκανε κύριό του το Θεό και μεταμόρφωσε τη ζωή του.  

Ο νεομάρτυρας Αυξέντιος άναψε και αυτός με το μαρτύριό του το φως του Χριστού όχι μόνο στην εποχή του, αλλά το ανάβει και στις ημέρες μας. 

Καθάρισε τον εαυτό του με πόνους για την αγάπη του Χριστού. Ταπείνωσε τη σάρκα του. Γέμισε το νου του με πίστη. Βίωσε τους λόγους  του Χριστού. 

Ξεπέρασε την αίσθηση του κόσμου. Και έφτασε στο άφθαστο: Στην αιωνιότητα, μέσω της θυσίας.

Η σωτηρία δεν είναι μια απλή ατομική υπόθεση. Η σωτηρία είναι η αντίθεση στο δαιμονικό κατεστημένο, στο σκοτάδι και στην αποσύνθεση.

Και επιτυγχάνεται με την πίστη, που δεν είναι πολυπραγμοσύνη. Η πίστη μετακινεί τα «βουνά» της ζωής και εξαφανίζει όλα τα εμπόδια. 

Ο πιστός δεν είναι απλός πιστός, αλλά έχει εμπιστοσύνη ακλόνητη στο Χριστό και για τον εαυτό του και για την πορεία του.

Γι’ αυτό είναι μονόδρομος να έχουμε ζωντανή πίστη, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς κενά, χωρίς δυσπιστίες, χωρίς μεν αλλά. 

Πλημμυρισμένη με τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι δίπλα μας και την ελπίδα πως δεν θα μας εγκαταλείψει ότι και αν μας συμβεί.

Όπως ο άγιος Αυξέντιος, αντί της αμαρτίας, με όλες μας τις δυνάμεις να εργαζόμαστε για το καλό, την αρετή και την αγάπη.

Τρίτη κατάσταση δεν υπάρχει. Ή δούλοι του σατανά θα είμαστε και θα μας κυριεύουν τα πάθη ή ακόλουθοι του Χριστού. 

Ξεκαθαρισμένα τα πράγματα. Τι καταισχύνη και όνειδος να έχουμε το κακό αφέντη μα. Και τι τιμή, τι δόξα, τι χαρη, τι ευτυχία και χαρά, πρόσκαιρη και αιώνια, να είμαστε ταπεινά και ολόψυχα αφοσιωμένοι στο Θεό.  

Τότε και η ελευθερία μας μένει ακέραια  και ανέπαφη και η ζωή μας δεν είναι εφήμερη.