Του π. Ηλία Μάκου

Ο όσιος Δαυίδ, που η μνήμη του εορτάζεται στις 1 Νοεμβρίου, υπήρξε ένα μεγάλο και φωτεινό ασκητικό ανάστημα, που τα θαύματά του έχουν αλλάξει τη ζωή αμέτρητων πιστών. 

Ώρες ατελείωτες ημέρα και νύχτα, προσευχόταν  σ’ ένα μικρό σπήλαιο μέσα σε βράχο, ο χώρος ονομάζεται «Ασκηταριό». 

Το 1540 ίδρυσε Μονή στις Ροβιές Εύβοιας,  πάνω στα ερείπια παλαιού ναού, τον οποίο κατέστρεψαν οι Τούρκοι, εκεί, που αιώνες μετά μόνασε, διετέλεσε ηγούμενος και αγίασε ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης.

Ο όσιος Δαυίδ ήταν αφοσιωμένος στο Θεό, γιατί ήξερε ότι η ψυχή δεν ικανοποιείται από τις ταπεινές τέρψεις.  Η κοσμική χαρά δεν την αναπαύει. 

Ήταν η ψυχή του ανοιγμένη σαν το λουλούδι στο πρωινό γλυκοχάραμα. Δεχόταν τη δροσιά της θείας χάρης. Μετρρσιωνόταν πνευματικά. Γοητευόταν από τη λατρεία του Θεού.  

Ο αξέχαστος καθηγητής Στυλιανός Παπαδόπουλος στο βιβλίο του “ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης”, διασώζει θαυμαστές παρεμβάσεις του οσίου Δαβίδ στη ζωή του οσίου Ιακώβου, ο οποίος συνεχώς τον ικέτευε, να πρεσβεύει για όλους τους πιστούς, για να μένουμε σταθερά προσανατολισμένοι προς τον ουράνιο κόσμο των αγίων. 

* Στις 15 Ιουλίου του 1952, και αφού είχε αναγκαστεί για λίγο να φύγει από το Μοναστήρι, όπου πρωτοπήγε το 1951, ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, επέστρεψε στη Μονή του οσίου Δαβίδ.

“…Ένας άγνωστος μοναχός τον περίμενε και του είπε ότι αν μείνει εκεί, θα έχει λαμπρό σπιτάκι. Πήγε στο ναό. Προσκύνησε τις εικόνες. Γονάτισε και στην εικόνα του οσίου Δαβίδ, στο τέμπλο. Έμεινε κει αρκετή ώρα. Μετά σηκώνει τα μάτια στην εικόνα. Παραξενεύτηκε, για μια στιγμή τά ‘χασε!  Πρόσεξε καλύτερα και πια ήταν σίγουρος: ο άγνωστος μοναχός, που του άνοιξε πριν μια ώρα περίπου την πόρτα της Μονής είχε ακριβώς τη μορφή του οσίου Δαβίδ, όπως είναι στην εικόνα του. Σημάδι ότι ο ίδιος ο όσιος Δαβίδ τον καλούσε να μονάσει και να διακονήσει στο μοναστήρι του”. 

*”…Έφτασε στο Ασκητήριο (σ.σ.:αυτό, όπου κατέφευγε ο όσιος Δαβίδ) και άρχισε με την ανάγνωση Παρακλήσεων. Η ώρα περνούσε. Τέλειωσε το ένα κερί, άναψε άλλο και έπειτα άλλο. Είχε διαβάσει και το Ψαλτήρι ολόκληρο. Έλεγε τώρα την ευχή με το κομποσκοίνι… και απέκαμε. Σταυροπόδι καθώς ήτανε καταγής τον πήρε λίγο ο ύπνος. Τότε βλέπει διακριτικά τον όσιο Δαβίδ να του λέει με καλοσύνη: -Κάτσε, είσαι κουρασμένος, αναπαύσου λίγο… Σε λίγο άνοιξε τα μάτια του και βλέπει κάποιον να βγαίνει από το Ασκητήριο…”. 

* Πήγαινε την κάρα του αγίου Δαβίδ στα χωριά της περιοχής για να την προσκυνήσουν οι κάτοικοι. Στο δρόμο προς τα χωριά Σπαθάρι και Τσούκα “οι πρώτες σταγόνες πέσανε και από το νοτιά η μαυρίλα πλησίαζε. Τάχυνε όσο μπορούσε το βήμα κι έσφιξε την τιμία κάρα στην αγκαλιά του. Της μίλησε όπως ήξερε. Η βροχή έγινε δυνατή. Εκείνος, όμως δεν βρεχόταν. Περπάταγε σκυγτός , με την κάρα αγκαλιά και βιαστικός. Γύρω του χάλαγε ο κόσμος. Καταιγίδα φοβερή. Λες και ανοίξανε οι ουρανοί. Ένα μέτρο γύρω του (ναι, ένα μέτρο εμπρός, πίσω, δεξιά και αριστερά), δεν έπεφτε σταγόνα!  Έφτασε στο χωριό κι έτρεξε στο ναό στεγνός… αυτός και η αγία κάρα! “.

* Τον Αύγουστο του 1967 για κάποιες ημέρες  75 κάτοικοι από τις Λιβανάτες και άλλα 15 άτομα, σύνολο 90, έκαναν εργασίες εθελοντικά στο Μοναστήρι του οσίου Δαβίδ. Ο άγιος Ιάκωβος φρόντιζε για την τροφή τους, αλλά ξέμεινε από τρόφιμα. “…Στενοχωριόταν και δεν ήξερε τι να κάνει… Τον έπιασε απελπισία και σχεδόν έκλαιγε, που θ’ άφηνε τον κόσμο νηστικό. Ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα: Κατεβάζει τη μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνει μέσα τη μανέστρα, βάζει και το ψωμί και όπως ήταν πήγε στο ναό. Στάθηκε μπροστά στην εικόνα του οσίου Δαβίδ και του είπε: -Άγιέ μου, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν για το Μοναστήρι… Δεν έχω τίποτα άλλο να τους δώσω να φάνε, μόνο τις δυόμισι οκάδες μανέστρα με τοι λίγο λαδάκι, το μισό προσφοράκι και το μισό καρβελάκι (και τα έδειχνε στον άγιο).  Σε παρακαλώ, εσύ να τα ευλογήσεις, να φάνε και να χορτάσουνε. Μαγείρεψε στην κατσαρόλα τούτη, έβαζε συνέχεια φαγητό και δεν τελείωνε…”. 

*”… Ενώ οι πατέρες στη Μονή του οσίου Δαβίδ ετοιμάζονταν για τον Εσπερινό, διαπίστωσαν ότι κλέφτης άνοιξε το παγκάρι και πήρε τα χρήματα. Τότε  γέροντας, πολύ στεναχωρημένος, πήγε στην εικόνα του οσίου Δαβίδ και του δήλωσε: -Αν δεν μου βρεις ποιος έκλεψε τα λεφτά μέχρι να γίνει ο Εσπερινός, εγώ δεν πρόκειται ούτε να θυμιάσω ούτε να κάνω Εσπερινό. Σε λίγο τον έφερε ο όσιος Δαβίδ τον κλέφτη. Μπήκε κλαίγοντας και γονατιστός ζήτησε συγγνώμη”. 

***

Το δίδαγμα από τη ζωή του οσίου Δαυίδ είναι ότι ο Χριστός δίνει τη μόνιμη και γνήσια χαρά. Την δίνει, αφ’ ενός με την εκτέλεση του καθήκοντος, που απαιτεί από τους χριστιανούς του. Ποιος δεν δοκίμασε μια αναφαίρετη χαρά από τη γαλήνη και την ικανοποίηση της συνείδησης, έπειτα από μια ενάρετη πράξη. 

Δίνει ακόμη χαρά ο Χριστός, τη βίωσε ο όσιος Δαυίδ, με την ένωση και την κοινωνία, που παρέχει στους Χριστιανούς Του. Ο Χριστός έρχεται σαν μια ψυχική ένωση , “καγώ εν αυτώ”, και τότε από τη δεξαμενή τη χαροποιό Του, χαροποιεί τους πιστούς.