Του π. Ηλία Μάκου
Η προσευχή είναι το κύριο και το πιο δυναμικό “όπλο” του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στη μακρόχρονη ζωή, που του χαρίζει ο Κύριος.
Έτσι, συμ-προσευχόμενος εόρτασε και τα 94α γενέθλιά του, το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, στο ναό “Ανάσταση” των Τιράνων, που είναι, όπως τόσα άλλα στην Αλβανία, δημιούργημα της αναστημένης καρδιάς του.
Μετά τη θεία λειτουργία, που τέλεσε ο Επίσκοπος Βίλιδος Άστιος, πνευματικό ανάστημα του Μακαριωτάτου, δέχθηκε τις ευχές μεγάλων και μικρών, ανδρών και γυναικών, Ορθοδόξων και μη Ορθοδόξων.
Και ήταν ευχές αληθινές, από τα μέσα εκπορευόμενες, προς έναν άνθρωπο, που έδωσε πνοή όχι μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, αλλά και σ’ ολόκληρη την αλβανική κοινωνία.
Και καταστάλαξαν αρμονικά μέσα του αυτές οι ευχές. Έφτασαν γλυκά ως τα βάθη του είναι του, γιατί ήταν νότες καρδιάς και όχι λόγια ψυχρά και τυπικά.
Και στην Αφρική παλαιότερα και στην Αλβανία τα τελευταία 32 χρόνια έδωσε ήλιο πολύ από την ψυχή του του και ζέστανε τις ψυχές ανθρώπων φτωχών, αδύναμων, περιφρονημένων και τους έκανε να νιώσουν πόσο αξίζουν.
Πραγματικά, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έκανε και κάνει, παρά το βάρος της ηλικίας του, μεγάλα πράγματα, πάντα με αφετηρία τον Θεό της αγάπης και αυτό είναι η αιτία της ασταμάτητης και καλπάζουσας έμπνευσης και δημιουργικότητάς του.
Στη ροή του χρόνου, με εδραιωμένη μέσα του τη βεβαιότητα της πίστης, προχώρησε αδιάκοπα και αποφασιστικά μπροστά και κέρδισε άξια την εύνοια του Θεού, αλλά και το σεβασμό και τον θαυμασμό όλων.
Σ’ αυτά τα 94 χρόνια ζωής, μάχεται και ελπίζει…
Στη χλωμή και μαραμένη θωριά των πονεμένων με της συνείδησής του το βλέμμα ανακαλύπτει ό,τι τα μάτια των άλλων θέλουν να κρύψουν.
Στέκεται, κοιτάει βαθιά τα αδελφικά τα μάτια, νιώθει το δράμα της καρδιάς, σημαίνει εσωτερικό σάλπισμα και ξεκινάει κάθε φορά για τα ατελείωτα μονοπάτια της αγάπης, δωρίζονοτας ανακούφιση, παρηγοριά και στήριξη.
Ξέρει τη γλώσσα της καλοσύνης, διαβάζει μέσα στα αδάκρυτα τα μάτια και βοηθάει ασταμάτητα…
Με το ήρεμο και χαμογελαστό του πρόσωπο και τις φωτεινές πράξεις του, την σκοτινιασμένη όψη των συνανθρώπων γαληνεύει και τον πόνο το βουβό γιατρεύει.
Αυτά τα απλά, αλλά ταυτόχρονα, θαυμαστά, τελεσιουργεί, ανοίγοντας μπροστά του νέους ορίζοντες.
Δεν ασφυκτιά, γιατί δεν κλείνεται στις δυο μονάχα διαστάσεις του χώρου και του χρόνου. Ξανοίγεται στον κόσμο του επέκεινα και προσφέρει, αυτοπροσφερόμενος. Διανοίγει δρόμους και τους ποτίζει με τον ιδρώτα της πίστης του.
