Του π. Ηλία Μάκου
Λίγοι προσκυνητές ξεκίνησαν για το μοναστήρι της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, μέσα στο άγριο φαράγγι, κοντά στο χωριό Βροσίνα Ζίτσας, υπάρχει ξεχασμένο το Μοναστήρι της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας.
Μετά την ανάβαση με τα πόδια, που έμοιαζε σαν πορεία προς τον ουρανό, σαν σκαρφάλωμα στις κορυφογραμμές της αρετής, μέσα στο μικρό και στενό καθολικό του Μοναστηριού με φθαρμένες από το χρόνο αγιογραφίες, σμιλεμένο μέσα σε βράχο και χτισμένο το 1628, όπως μαρτυρά επιγραφή στη νότια εξωτερική πλευρά του, οι λίγοι προσκυνητές βρήκαν ξεκούραση στο πνεύμα. Κι ένιωσαν όμορφα, αγνά κι ωραία.
Στην ηρεμία της η καρδιά τους τ’ αφομοίωνε όλα. Και φλογιζόταν και μεθούσε με της Παναγίας το γλυκό άκουσμα, με της Αλήθειας την ευωδιά.
Έγινε συνομιλία για το Θεό, αλλά και με το Θεό (!) στον ανακαινισμένο εξωτερικό χώρο, ενώ ακόμη έχουν ανακαινιστεί ένα κελί και ένας βοηθητικός χώρος και περιμένουν τη σειρά τους τα άλλα κελιά.
Σ’ αυτό το Μοναστήρι, που έλαβε το όνομά του, Παναγία η Ραϊδιώτισσα από τη γεωγραφική του θέση (είναι χτισμένο σε απότομο βραχώδες μέρος), γεννήθηκε σε κάποιους η όρεξη για το σωτήριο βήμα. Να αλλάξουν ζωή. Ίσως να βοήθησε η Παναγία. Δεν είναι μόνο σώμα ο άνθρωπος, ώστε να νιώθει μόνο ικανοποιημένος από τις τροφές και τις απολαύσεις. Είναι πρώτα απ’ όλα ψυχή. Αυτό το ξεκαθάρισαν και ο π. Ελευθέριος (ανακαινιστής της Μονής) και ο Σέρβος μοναχός Σάββας, που είπαν λίγα λόγια.
Και σαν ψυχή, που είναι ο άνθρωπος, έχει βαθύτερες εφέσεις και ανάγκες, που όταν ικετεύει την Παναγία, αυθόρμητα ξεπηδούν.
Και δεν μένει άδειος, κρύος και ανικανοποίητος. Τι έμεινε στους προσκυνητές ως αίσθηση, φεύγοντας από το μοναστήρι, ενώ νύχτωνε… Ότι η Παναγία ζει στη γη. Δεν είναι σχήμα αυτό.
Ζει στις εκκλησίες, όπου την προσκυνούν οι πιστοί… Ζει μέσα μας όχι μόνο ως μια ανάμνηση, αλλά ως πραγματική παρουσία, όταν την πιστεύουμε και φροντίζει μυστικά για τη σωτηρία μας.
Ζει με τον πλούτο των ευγενών συναισθημάτων και των συναισθημάτων εκείνων, που παρορμούν τον άνθρωπο σε αγάπη.
Ζει στον κόσμο των σκέψεων και των ιδεών μας. Ζει ως κατευθυντήρια και επανορθωτική δύναμη και αναδέχεται τα λάθη και τις θλίψεις μας. Μας προστατεύει και μας αναγεννά.
Και δεν μπορεί η καρδιά να μη διαλαλήσει σε δύσκολες ώρες, σε στιγμές πόνου και απελπισίας: Ψυχή μου, για τη θλίψη, που σε βρήκε, μη σε νοιάζει. Είναι η Παναγιά σιμά σου και τη βλέπει.
Η Παναγία μας οδηγεί στο ανηφορικό μονοπάτι, που σε βγάζει στην επιτυχία και στη νίκη της ζωής. Και αυτή τη νίκη, την πνευματική νίκη, την έχουμε ανάγκη σε μια εποχή σαν τη δική μας, που μοιάζη σαν ταραχώδης ωκεανός, τόσο βαθύς και μεγάλος, που να μη μπορεί κανείς πια να περάσει με τη σχεδία του λογικού του…
Και εδώ χρειάζεται να αγκαλιάσει κανείς την Αλήθεια της Παναγίας, ώστε τα όνειρά του, που τα ζέστανε στις χούφτες της καρδιάς του έως τώρα, νάρθει η ώρα να επαληθευτούν και να γίνουν όχι φανταστική και με ονειρικές ψευδαισθήσεις κατάσταση, αλλά ωφέλιμη και ονειρεμένη πραγματικότητα…
