Σήμερα που η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του μεγαλομάρτυρα Αγίου Προκοπίου, είχε τα ονομαστήριά του ο αλησμόνητος, εμβληματικός και ρηξικέλευθος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κυρός Προκόπιος (ο Τσακουμάκας,εκ Χίου ορμώμενος). Και παρ´ ότι έχουν περάσει 6 χρόνια από την αιφνίδια κοίμησή του, τα πνευματικά του παιδιά, κληρικοί και λαϊκοί, που μεγάλωσαν μαζί του και τον έζησαν από κοντά κατά τα 43 ευδόκιμα χρόνια της ποιμαντορίας του στην Καβάλα, φροντίζουν να διατηρούν άσβεστη τη μνήμη του και ζωντανή την παρουσία του στις καρδιές τους και στην εκκλησιαρικη ζωή της Καβάλας.
Τετοιες μέρες ο Προκόπιος αποσυρόταν στο πολυαγαπημένο του νησί, τη Θάσο, στο Επισκοπείο της Καλλιράχης, όπου μακριά από κάθε επισημότητα και δημοσιότητα λειτουργούσε σε κάποιο ξωκλήσι ή στο μοναστήρι της Παναγούδας στις Μαριές, έχοντας κοντά του λίγους και καλούς φίλους και συνεργάτες του. Έτσι λειτουργούσε πάντα ο μοναχικός Προκόπιος!Δεν του άρεσαν οι επισημότητες και οι φασαρίες! Πολύ περισσότερο δεν ήθελε ποτέ να ευρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας και να συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα και την προβολή. Ήταν πάντα διακριτικός και σεμνός. Όταν λειτουργούσε η παρακείμενη στο Επισκοπείο Κατασκήνωση,η μοναδική υπερβολή που επέτρεπε στον εαυτό του ήταν να δέχεται με συγκίνηση τα τραγούδια και τις ευχές από τις άδολες καρδιές των μικρών φιλοξενουμένων του και να περνά χρόνο μαζί τους! Ο Προκόπιος πίσω από το αυστηρό και συχνά σκληρό πρόσωπο που έδειχνε, έκρυβε μια αθώα παιδική ψυχή.
Σήμερα λοιπόν, ημέρα μνήμης του Αγίου Προκοπίου,εις ανάμνηση της νοητής και πραγματικής παρουσίας του, στο μοναστήρι του Αγίου Σίλα στην Καβάλα, όπου αναπαύεται ο Μακαριστός Προκόπιος, ο πανοσιολογιώτατος ηγούμενος και ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Φιλίππων Αρχιμ. Παύλος Κίτσος -πνευματικό τέκνο και ανάστημα του Προκοπίου και στενός συνεργάτης του, ένας σεμνός και άξιος κληρικός που περιμένει υπομονετικά την προαγωγή του από την Εκκλησία- τέλεσε την θεία λειτουργία στη μνήμη του Προκοπίου και μετά την απόλυση ο Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων κ. Στέφανος, ο σεμνός και άξιος διάδοχός του, έψαλε τρισάγιο επί του τάφου ευλογώντας το κόλλυβο του μακαριστού Προκοπίου.Ο Στέφανος είναι ο μόνος εκ των νεωτέρων Ιεραρχών που κάνει ότι μπορεί χωρίς κόμπλεξ και φθόνο, να κρατήσει άσβεστη τη μνήμη του Προκατόχου του. Κανείς εκ των νέων Ιεραρχών μας δεν αφιερώνει τόσο χρόνο για τον προκάτοχο του,όσο ο Στέφανος για τον Προκόπιο. Και μπράβο του! Έτσι έπρεπε να λειτουργεί και να φέρεται η Εκκλησία μας.
«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι». Γι’ αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί και ο Προκόπιος. Η ποιμαντορία και η ζωή του ήταν μια γνήσια και αυθεντική μαρτυρία Χριστού. Αναλώθηκε στην διακονία του λαού της Καβάλας και της Θάσου με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Υπηρέτησε την Εκκλησία με πιστότητα, σοφία και σύνεση.
Μας λείπει σήμερα ο Προκόπιος. Λείπει από την Ιεραρχία η ευρυμάθεια και η τόλμη του, η σωφροσύνη και το σθένος του, ο αυθεντικός,ενωτικός αλλά και συχνά ο ελεγκτικός λόγος του. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του και να τον αξιώνει να λειτουργεί στο υπερουράνιο Θυσιαστήριο. Ας έχουμε την ευχή του.
