Κύριε,

ἐσταυρωμένε Σωτήρα μου,

αδέξια την προσευχή καί τήν ἐξομολόγηση ἑνός ταπεινοῦ δούλου Σου, Κύριε.

Αὐτές τίς ὧρες τίς χαλεπές, πού δέν ξεχωρίζει τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθεια, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι, ἡ ἐλευθερία ἀπό τήν καταδίκη, Σύ εἶ ὁ μόνος Ἀληθινός, ὁ μόνος Ἔμπιστος…

Ὀργίσθηκα, Χριστέ μου…

Ὀργίσθηκα διότι ἀσύνετα καί ἀσύγγνωστα λένε καί διαδίδουν, πώς εἶσαι, λέει, «μολυσματικός»… Καί πώς πρέπει νά Σοῦ κλείσουμε τίς πόρτες, γιά νά μήν μᾶς μολύνης, Κύριε…

Ἔκλαυσα μέ δάκρυα κρυφῆς λύσσας καί ἀνημπόριας…

Ἐσένα,

«…πού μοῦ ᾽δωσες τό φῶς, Ἐσένα πλᾶνο λένε

κι ἦταν γραφτό τά μάτια μου νά βλέπουν καί νά κλαῖνε»…

Ὁ Θεραπευτής τοῦ Τυφλοῦ, ὁ Ἀνορθωτής τοῦ Παραλύτου, ὁ Ἱατρός τῶν χωλῶν, τῶν κατάκοιτων, τῶν ἑτοιμοθανάτων, ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ, νά κατηγορεῖται ὡς φορεύς ἰῶν καί μικροβίων!

Καί σφραγίσανε τίς πόρτες, Κύριε… τίς πόρτες, ὄχι τῆς δικῆς τους οἰκίας, ἀλλά τῆς Δικῆς Σου, Κύριε!

Καί, φεῦ, τῆς καταπτώσεως!

Μέ φαρδειά πλατειά τήν τζίφρα τῶν Κληρικῶν Σου, Κύριε…

Αὐτοί πού ἀπέστειλες νά φέρουν κοντά Σου τούς πτωχούς, τούς πεινώντας καί διψώντας δι᾽ Ἐσέ, ὥστε νά πληρωθῆ ὁ Οἶκος Σου εἰς τό Δεῖπνον τῆς Βασιλείας, ἐσφράγισαν τόν Οἶκον Σου καί Σοῦ εἶπαν ἄσπλαγχνα: «ἔχε καί ἡμᾶς παρητημένους»…

Πῶς, μωρέ, ἀφήσαμε τόν Λαόν τοῦ Θεοῦ, τό Βασίλειον Ἱεράτευμα, τό Ἔθνος μας τό Ἅγιον, πῶς τό ἀφήσαμε νά πένεται καί νά ἐνδεεῖται τόν Χριστόν; τόν Ἄρτον τῆς Ζωῆς; τόν Ἱατρόν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων;;;

Κιοτέψαμε γιά ἕνα …μικρόβιο;

Στάθηκε ἕνας θρασύς βάκιλλος ἱκανός νά εὐτελίση τήν Πίστιν μας; τήν ἀποστολήν μας; καί δή τῶν Ποιμένων τοῦ Λαοῦ; τῶν Ἀρχιερέων;;;

Ἕκαστος ἐκ τῶν Ἀρχιερέων, κατά τήν ἡμέραν τῆς προσωπικῆς του Πεντηκοστῆς, τῆς Χειροτονίας του, ἔλαβε ἐκ Πνευματος Ἁγίου, χρῖσμα Ἱερατικόν, Βασιλικόν καί Προφητικόν. Ἐγένετο ΛΕΩΝ Χριστοῦ καί ὑπέρμαχος τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ!

Καί μᾶς ἔτρεψε σέ φυγή ἕνας σατανοϊός;;; Ἕνα αἰσχρό καί ὕπουλο ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ (ἄν ἔχης νοῦν λογικόν, ἀδελφέ μου, δέν εἶναι δα καί δύσκολο νά τό δῆς…) ἤρκεσε γιά νά γίνουμε ριψάσπιδες;;;

Καί ὀργίσθηκα ἔτι, Κύριε, διότι ἤκουσα ὑπεκφυγές καί ρητορεῖες ἀπύθμενης ἀνοησίας, Θέε μου συχώρα με τόν ὀργίλο καί θυμώδη…

Ὅτι δέν εὑρισκόμεθα, λέει, σέ διωγμό, διότι κανείς δέν μᾶς ζήτησε νά ἀρνηθοῦμε τήν Πίστιν μας καί ἄλλα τέτοια κουραφέξαλα (παρεκτρέπομαι Κύριε, φάνηθι εὔσπλαγχνος…)

Μᾶς ἀπαγορεύουν νά Κοινωνοῦμε μετά τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας, μᾶς διαγράφουν ἐτσιθελικά (ἤ μήπως αὐτοδιαγραφόμεθα, ἔ;;;) ἀπό δαιτυμόνες τοῦ Κυριακοῦ Δείπνου, χωρίζουν τά Μέλη ἀπό τήν Κεφαλήν, καταργοῦν τήν ἔννοια τῆς ἐκκλησίας (ἐκκλησία= σύναξη, συνάθροιση) καί τί ἄλλο θέλουμε γιά νά κατανοήσουμε τήν διαβολικήν μηχανή πού ἔχει ἐπιδέξια στηθεῖ;

Καί μές στήν ἀμήχανον ὀργή μου, Κύριε, αἰσθάνθηκα πόνον ὀξύ καί ὁ θυμός ἀνέλυσε σέ στάγδην αἱμορραγία, αἱμορραγία ψυχῆς καταπονημένης…

Μαχαιριά κατάστηθη τά ἕρημα καί σεσιγημένα Παρασκευϊάτικα Δειλινά τῆς ἐφετινῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, αὐτά τά Δειλινά πού ὕμνησε μέ τόση συγκίνηση ὁ Παπαδιαμάντης μας…

Σιωπηρά, ἄδεια, παγωμένα, παραδομένα σέ νεκρική σιωπή…

ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕ Η ΑΝΟΙΞΗ!!!

Καί ὄντως, τό Ἔαρ μετεστράφη, καθώς οἱ ἀνοιξιάτικες πνοές δέν ἀναμιγνύονται μέ τά εὐώδη «Χαῖρε», τῆς Μάνας τοῦ Ἔαρος, τῆς Μάνας τοῦ Ἔθνους μας, τῆς Γλυκυτάτης Μάνας, τῆς στοργικῆς, τῆς μυριαγαπημένης, τῆς χιλιοϋμνημένης, τῆς Παναγίας μας, τῆς Σκέπης καί Καταφυγῆς, τῆς Γιάτρισσας καί Θεραπεύτριας, τῆς Ἀπαντοχῆς καί Προστασίας μας…

Καί ὄχι, ἀδελφοί, Χαιρετισμοί μέ ἕναν ψάλτη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ!!!

Ποῦ εἶναι ὁ Λαός, ὁ ἀποκλεισμένος καί παραγκωνισμένος, νά σείση τούς θόλους μέ τό ὁμόψυχο καί στεντόρειο «Τῇ Ὑπερμάχῳ» του;;;

Δέν ἀναλογισθήκαμε, μωρέ, πώς μιᾶς τέτοιας ἰσχύος ἐκλελυμένη Πνευματική δύναμη καί ἐνέργεια, εἶναι ἱκανή καί τείχη νά ρίξη καί σχέδια σκοτεινά νά ἀνατρέψη καί μικρόβια νά ξεπλύνη καί ἀσθένειες νά ἐξαφανίση;;;

Τί λέτε; εἶναι πιό δυνατό ἕνα διαβολικό μικρόβιο, ἀπό τήν Κυρία τῶν Ἀγγέλων, τήν Παντάνασσα, τήν Βασιλομήτορα, τήν Ὁποίαν ὅταν μέ ὀρθάνοικτες τίς θύρες τῆς καρδιᾶς μας, ἀψηφώντας τό πυκνό τῆς μωρίας σκοτάδι, τήν χαιρετίζουμε ὡς «τό τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα» καί ὡς «βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα»;

Τόσο πολύ μᾶς μώρανε ὁ ἐκμοντερνισμός τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τά σαγηνεύματα τῆς Νέας Τάξης;;;

Τόσο πολύ ἐκτροχιαστήκαμε και απομακρυνθήκαμε από το Θεό μας ;;;

Κύριε καί Δέσποτα τῆς Ζωῆς μου… ἀσύνετος δέν εἶμαι. Οὔτε καί Σέ πειράζω Κύριε, θέτοντας σέ δοκιμή τό ἔλεος καί τήν ἀγαθωσύνη Σου.

Τηρῶ καί τό ἴδιο συστήνω, μέ κάθε σχολαστικότητα, τήν ἔτσι κι ἀλλιῶς κεκτημένη συνήθεια τῆς καθαριότητος καί ἄκρας ὑγιεινῆς.

Σέβομαι καί ἀσπάζομαι τό ἱερό αἴσθημα τοῦ Φόβου πού κατέκλυσε τόν Λαόν Σου καί κανέναν δέν ἐκβιάζω νά φανῆ τολμητίας τῆς Πίστεως.

Ἀλλά καί σέ κανέναν πού νιώθει τήν ἀνάγκη Σου, πού πεινάει καί διψάει γιά Σένα, δέν κλείνω ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΑΝΤΙ ΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ νά κλείσω τίς πόρτες των Εκκλησιών και τῆς καρδιᾶς μου.

Προστάτευσε τόν Λαόν Σου, Κύριε καί δές τό πικρό παράπονό του, πού στενάζει μακρυά Σου, Κύριε, χωρίς τήν παρηγορίαν καί τήν παρουσίαν Σου Κύριε, τήν ὁποίαν, ΜΟΝΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΣΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ.

Ὅσο γιά τούς ὑπαιτίους αὐτοῦ τοῦ ἀσπλάγχνου χωρισμοῦ… ἄς τά βρῆ καθένας μέ τήν συνείδησή του…

Κι ἐγώ φοβοῦμαι, Κύριε, Σοῦ ἐξομολογοῦμαι στενάζων καί δακρύων…

Ὄχι ἁπλῶς φοβοῦμαι, ἀλλά ΤΡΕΜΩ μέ δέος Ἱερό, πού πηγάζει ἀπό τήν βαθεῖαν καί ἀδιαπραγμάτευτον πρός Σέ ἀγάπη μου, ΤΡΕΜΩ τήν ἡμέραν ἐκείνη πού θά σταθῶ ἀπέναντί Σου, Κύριέ μου καί θά ἀκούσω τῆς Δεσποτικῆς Σου φωνῆς νά μοῦ λέγη:

«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ;

ΤΙ ΕΠΟΙΗΣΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ ΜΟΥ, ΑΝΑΞΙΕ ΡΑΣΟΦΟΡΕ;;;»

Διότι, Χριστέ μου, ἄθλιος καί δυσώδης εἰμί, ἀνάξιος καί ποταπός…

Ὅμως δέν πέρασε μέρα πού νά μήν ἀντηχοῦν στά ὦτα τῆς ψυχῆς μου, τά λόγια πού ὁ Σεπτός μου Γέρων καί Ἀρχιερουργός τῆς Πεντηκοστῆς μου, ἀπηύθυνε μέ δάκρυα καυτά στήν ταπεινοτητά μου:

«Λάβε τήν παρακαταθήκην ταύτην, καί ΦΥΛΑΞΟΝ ΑΥΤΗΝ, ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ᾽ Αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν».

Ἡ Παρακαταθήκη Κύριε, ἡ Παρακαταθήκη. Αὐτή μόνον μέ ζορίζει καί μέ ὁρίζει.

Ἐλισσαῖος.

ΥΓ. Τίς παροῦσες σκέψεις μου, ἀφιερώνω σέ δύο πρόσωπα:

Πρῶτον, στόν πολυαγαπημένον μου καί πολυακριβόν μου Γέροντα καί Δεσπότη μου, αὐτόν τόν βράχον τόν ἀκλόνητον τῆς Πίστεως καί τῆς Ὁμολογίας, εἰς τόν ὁποῖον ὀφείλω τό πᾶν! Ὅ εἰμί, ἐξ ἐκείνου εἰμί!

Δεύτερον, στόν πολυαγαπητόν μου ἀδελφόν Σωτήριον Τζούμα, τοῦ ὁποίου ἡ βαθεία καί γνησία συνοχή για τίς ἀποκαλυπτικές ἡμέρες πού διάγουμε, μέ συγκλόνισε ἕως μυχίων καρδίας! Θάρσει ἀδελφέ μου! Νεφύδριον εἶ καί θᾶττον παρελεύσεται!

Οἱ σκέψεις ἐμοῦ τοῦ ἀθλίου, δέν ἀποτελοῦν παρά μόνον ἔναν ψίθυρον.

Ὅμως ὁ ψίθυρος, γίνεται πνοή, ἡ πνοή γίνεται φωνή καί ἡ φωνή ἀναμεμειγμένη μέ τά εὐώδη θέλγητρα τοῦ Ἔαρος θά γίνη κραυγή οὐρανομήκης πού θά σείση τήν Ἑλλάδα μας, ὅταν ὁσονούπω, κάποιο Ἀνοιξιάτικο βραδάκι θά ψάλλουμε ὅλοι μαζί μέ τά στήθη μας τά πονεμένα:

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙΝ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ»!!!