Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Είναι συγκινητικό αυτό που γίνεται με κάθε επέτειο του Χριστοδούλου. Όλοι τον θυμούνται  και σπεύδουν να μας πείσουν πόσο ανάγκη τον έχουμε στα δύσκολα χρόνια που βιώνουμε. Ούτε όταν ζούσε δεν εγράφονταν τόσα πολλά και αξιόλογα αφιερώματα.
Τα παρατηρώ και τα μελετώ όλα με συγκίνηση.Και χαίρομαι γιαυτά που γράφονται. Γιατί θαρρείς πως ήλθε η ώρα να σταματήσουμε να γράφουμε ή να μιλάμε όλοι εμείς που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το Χριστόδουλο και είμαστε παιδιά του. Και να αφήσουμε τον απλό κόσμο να ανοίξει την καρδιά του και να μας πεί όλα αυτά που νοιώθει για τον μεγάλο απόντα Πρωθιεράρχη.
Ο Χριστόδουλος ακόμη και με την απουσία του μας ενώνει,. Μας διδάσκει.Μας εμπνέει.
Πέρασαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια από τον θάνατό του και δεν μπορούμε να τον βγάλουμε από τη σκέψη και τη ζωή μας! Είναι σαν να υπάρχει ακόμη μαζί μας. 
Ειδικά σήμερα που η χώρα μας δοκιμάζεται πολλαπλώς . Ειδικά τώρα που ο λαός μας βλέπει να καταστρηγούνται θεμελιώδεις αξίες και να ξεπουλιούνται όλα αντί πινακίου φακής.
Σήμερα όλοι εμείς νοιώθουμε την απουσία του και πονάμε που δεν είναι πια ανάμεσά μας για να τον έχουμε μπροστάρη και οδηγό. Θα ήταν το ανάχωμα σε όλα. Θα ήταν η φωνή μας, η φωνή του λαού,αλλά και η φωνή του Θεού.
Πολλοί με ρωτούν αν σήμερα ζούσε ο Χριστόδουλος τι θα έκανε μπροστά σε αυτή την αποχριστιανοποίηση που επιχειρείται. 
Αν αναλογιστούμε την πορεία του, τόσον ως Μητροπολίτης Δημητριάδος επί 24 ολόκληρα χρόνια, όσο και ως Αρχιεπίσκοπος, επί δεκαετία, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έλλειψε ποτέ από κανένα εθνικό αγώνα. Έδινε πάντα το παρών και το ίδιο ζητούσε από όλους μας.
Δυστυχώς αυτά που γίνονται σήμερα είναι απογοητευτικά. Και η λαϊκή αντίδραση που υπάρχει δεν βρίσκει τη σωστή της έκφραση και διέξοδο.
Ίσως γιαυτό οι φωνές που ακούγονται κάθε μέρα έχουν τον ίδιο απόηχο: πού είσαι Χριστόδουλε;
Δεν θα μείνουμε στα βιογραφικά της πορείας του. Εξάλλου γράφτηκαν και γράφονται οι λεπτομέρειες αυτές από όλους τους άλλους με μεγαλύτερη επιτυχία. Θα πούμε μόνο κάτι που προσωπικά μας έχει σημαδέψει και στα χρόνια που λείπει θεωρούμε ότι αποτελεί το λόγο που τον θεωρούμε αναντικατάστατο : ήταν πολυτάλαντος! Και διέθετε μία πολύ θελκτική και ευγενική  προσωπικότητα η οποία επιβάλλετο με το χαμόγελο στα χείλη και όχι με ξύλινα ή υποκριτικά λόγια!
Κέρδιζε πάντα τις εντυπώσεις και ήξερε να κλέβει τις καρδιές μας.
Ο δικός μας Χριστόδουλος δεν ήταν του κόσμου τούτου. Γιαυτό έφυγε νωρίς! Γιαυτό και μας λείπει σήμερα. Γιαυτό και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «εκοιμήθη»σαν σήμερα στις 28 Ιανουαρίου του 2008. Λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… μαστίζεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο της μεγάλης αλλαγής (προς το χειρότερο) για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του.

Για τον Χριστόδουλο, που ήταν όντως μια αγωνιστική και εξαιρετικά συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά θάνατον.

Τόσο από ανθρώπους που τον έζησαν και τον γνώρισαν από κοντά όσο και από ανθρώπους που πάτησαν πάνω του για να ορθώσουν ανάστημα και να αρθρώσουν λόγο.
Κάποιοι  τον ταύτισαν επειδή τους συνέφερε τότε με την λεγόμενη «Δεξιά του Κυρίου»,επιχειρώντας έτσι να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά, αυτή που ήθελε και εξακολουθεί να θέλει να μεταβάλλει την χώρα μας σε ουδετερόθρησκη χώρα!
Ο φανατισμός απέναντί του μάλιστα ήταν τόσο ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του αντιμετωπίστηκε τότε από  ορισμένους κάφρους και σκατόψυχους ως «χαρμόσυνο γεγονός».

Κάποιοι από αυτούς σήμερα λένε αυτό που λέμε και μεις που τον αγαπήσαμε, τον λατρέψαμε, τον υπηρετήσαμε: «που είσαι Χριστόδουλε;». Και αυτό όχι γιατί τους λείπει, αλλά γιατί θα ήθελαν να τον χρησιμοποιήσουν αν ζούσε σήμερα στα όποια σχέδιά τους!

Για ένα έθνος σαν την Ελλάδα, έναν λαό σαν τους Έλληνες, με βαθιά παραδοσιακή (και όχι αναχρονιστική όπως μας προσάπτουν κάποιοι) προσέγγιση της ζωής τους, η Εκκλησία διαδραματίζει κεντρικό και σημαντικό  ρόλο στο εθνικό αφήγημα.
Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι παρούσα και «ομιλούσα»και όχι απούσα και κοιμωμένη.Μια Εκκλησία που θα χτυπάνε οι καμπάνες της και θα καλεί τους πιστούς σε προσευχή, στις θείες λειτουργίες και στους εσπερινούς.
Και με τον Χριστόδουλο κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί, ακόμη και στις υπερβολές του.Φαντασθείτε τι ζούσαμε και τι ζούμε.
Μια Εκκλησία που κομπιάζει, σιγοψιθυρίζει, αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της, είναι μια Εκκλησία η οποία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα, σε μία τεράστια ΜΚΟ- για να χρησιμοποιεί την φιλανθρωπία ως άλλοθι.
Προς εύλογη ικανοποίηση εκείνων που θεωρούν ότι μια Εκκλησία η οποία έχει γνώμη και διατυπώνει τις θέσεις της για τις εξελίξεις… πολιτικολογεί!!
Μια βαριά μυωπική προσέγγιση, που ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους «επαγγελματίες» πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.
Αυτή η Εκκλησία λείπει σήμερα από την κοινωνία μας. Και αυτή την Εκκλησία χρειάζεται ο Έλληνας:  μια «ομιλούσα»Εκκλησία.
Και δυστυχώς τα πνευματικά του αναστήματα, οι Μητροπολίτες που ανέδειξε για να συνεχίσουν το έργο του, δεν ακολουθούν τη δική του γραμμή! Συνήθισαν τη σιωπή…Και οι λίγοι που κάποιες φορές ομιλούν χάνονται μέσα στη σιωπή των πολλών.
Ασφαλώς και θα γίνουν μνημόσυνα στη μνήμη του όλες αυτές τις μέρες επιβεβαιώνοντας αυτό που λέμε δεκατρία ολόκληρα χρόνια: ότι για πάντα χάσαμε, για πάντα το ποθούμε!
Δυστυχώς, όμως, κανείς εκ των λεγομένων Χριστοδουλικών Μητροπολιτών δεν έχει κάνει την διαφορά και δεν έχει καθιερώσει  ως όφειλε «ημέρες μνήμης Χριστοδούλου»με ειδικές εκδηλώσεις.
Ίσως γιατί και η απλή θύμησή του σκεπάζει όποιον συγκρίνεται μαζί του.
Ρίξτε μια ματιά σε ένα βίντεο από λειτουργία ή χοροστασία του Χριστοδούλου,από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και θα δείτε έναν Χριστόδουλο να λάμπει και να γεμίζει το ναό και θα καταλάβετε την διαφορά. Κάποιοι την εξέλιξη αυτή την ονόμασαν ως ταπεινή και διακριτική! Μα πάντα η μετριότητα βαπτίζεται ως μετριοφροσύνη!

Ναί, χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Δεκατρία χρόνια από την κοίμησή του δεν τον ξεχνάμε! Αντιθέτως τον αποζητούμε!