Σε μια εποχή που οι λεγόμενοι “Τσάμηδες” προβάλλουν ανιστόρητες διεκδικήσεις σε βάρος της Θεσπρωτίας, μένει λησμονημένος ο τότε νομάρχης Γιώργος Βασιλάκος, που δολοφονήθηκε άνανδρα.

Στις 19 Φεβρουαρίου 1942 έπεσε νεκρός σε “μπαμπέσικη” ενέδρα των Τσάμηδων.

Καταγόταν από το Γύθειο Λακωνίας και βρέθηκε να υπηρετεί στη Θεσπρωτία τον καιρό της Κατοχής.

Ο συγκεκριμένος ανώτερος κρατικός υπάλληλος, μπήκε στο στόχαστρο των Τσάμηδων, που τελικά τον εξόντωσαν, γιατί ήταν εμπόδιο στην προσπάθειά τους να ανακηρύξουν “αυτόνομη” την περιοχή και να την προσαρτήσουν στην Αλβανία. Επίσης, ως διοικητικός παράγοντας, κατέβαλε προσπάθειες να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό.

Στις αρχές Φεβρουαρίου 1942 οι “Τσάμηδες” τον απειλούσαν φανερά με εκτέλεση.

Οι Ελληνικές Αρχές αποφάσισαν να τον μεταθέσουν στα Ιωάννινα. Έτσι, στις 18 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου, ο Γιώργος Βασιλάκος πήγε  από τα Ιωάννινα στην Ηγουμενίτσα για να παραδώσει υπηρεσία στον αναπληρωτή του.

Το πρωί της 19ης Φεβρουαρίου αποχαιρέτησε τους συναδέλφους του στη Νομαρχία και το απόγευμα βρέθηκε  στα γραφεία της Επιθεωρήσεως Δημοτικής Εκπαιδεύσεως για να χαιρετήσει το φίλο του επιθεωρητή Ιωάννη Αρχιμανδρίτη.

Επιστρέφοντας από τη συνοικία Βράβα προς τη Νομαρχία, κοντά σ’ αυτή καραδοκούσε ο δολοφόνος.

Ο Γιώργος Βασιλάκος είδε τον Αλβανοτσάμη να ξεπετάγεται από τα δέντρα και να τον σημαδεύει με το περίστροφο και προσπάθησε να φυλαχτεί, προλαβαίνοντας να τρέξει λίγα μέτρα, αλλά  ο φονιάς πυροβόλησε το θύμα του πισώπλατα.

Ο Γιώργος Βασιλάκος έπεσε νεκρός 8 μέτρα από τη Νομαρχία προς το μέρος της θάλασσας. Οι κάτοικοι, που έκαναν βόλτα στην παραλία, είδαν το δολοφόνο να τρέχει στο σπίτι του προύχοντα Αλβανοτσάμη Ηγουμενίτσας Αμπεντίν Νούλια!..

Το άλλο πρωί η Ηγουμενίτσα στρατοκρατούνταν από τους Ιταλούς. Σε κάθε γωνιά υπήρχαν πολυβόλα και απαγορεύτηκε η είσοδος χωρικών στην κωμόπολη.

Η κηδεία του Νομάρχη έγινε στις 11 το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου 1942 και την παρακολούθησαν οι κάτοικοι, οι ελληνικές αρχές και μερικοί “Τσάμηδες”, ανάμεσα στους οποίους και ο Αμπεντίν Ντούλιας, στο σπίτι του οποίου διανυκτέρευσε ο δολοφόνος!

Στα σημερινά χρόνια οι “Τσάμηδες” έφτασαν έως και να μιλούν για “ιστορική αδικία σε βάρος των προγόνων τους”, καθώς τα διχαστικά μηνύματά τους δεν βρίσκουν απήχηση.

Γραφικότητες θα πει κανείς, ωστόσο με το πες πες αναλήθειες και ανακρίβειες δημιουργούνται εντυπώσεις και όσοι δεν γνωρίζουν υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθούν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι παλαιότερα, μετά από ομόφωνη απόφαση της Αλβανικής Βουλής, η 27η Ιουνίου χαρακτηρίστηκε ως «ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων», ενώ ιδρύθηκε και υπάρχει ο «Πατριωτικός Σύνδεσμος της Τσαμουριάς», μια 100μελής άτυπη “βουλή”, που έγινε μέλος της «οργάνωσης υπο-αντιπροσωπευμένων λαών» του ΟΗΕ το 1995.

Μάλιστα  ανεγέρθηκε στην Τζάρα των Αγίων Σαράντα, λίγα μέτρα από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα της Θεσπρωτίας,  με χρήματα, που προήλθαν κυρίως από το “Τσάμικο” λόμπι της Αμερικής, αλλά και με οικονομική ενίσχυση από την τότε Αλβανική κυβέρνηση του Σαλί Μπερίσα, μνημείο για τη “γενοκτονία”.

Αυτό το μνημείο, όπου μια φορά το χρόνο συγκεντρώνονται οι “Τσάμηδες”, προσεύχονται και ακούγονται εμπρηστικές ομιλίες,  ζητούν τώρα από την Αλβανική κυβέρνηση να ανακηρυχθεί ως ιστορικός χώρος!

Η  πραγματικότητα είναι μία και αμείλικτη: Οι “Μουσουλμάνοι Τσάμηδες”, στα χρόνια της Κατοχής, κατέσφαξαν τον Χριστιανικό πληθυσμό και έκαψαν, λεηλάτησαν και ρήμαξαν την περιοχή, στο πλευρό των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών, προσπαθώντας να ανακηρύξουν “αυτόνομο κράτος” τη Θεσπρωτία.

Μετά τις αδικαιολόγητες βάναυσες πράξεις τους,  κατά τη Γερμανοϊταλική Κατοχή, το Σεπτέμβριο του 1944, αντιλαμβανόμενοι ότι θα λογοδοτήσουν στην Ελληνική Δικαιοσύνη, για την εγκληματική και αντεθνική συμπεριφορά τους, 16.000-18.000 “Τσάμηδες”, μαζί με τους  Γερμανούς, που έχασαν τον πόλεμο και υποχωρούσαν, έφυγαν οικειοθελώς, για την Αλβανία.

Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με καταγραφές”, μεγάλος αριθμός “Τσάμηδων” μεταφέρθηκε προς την Αλβανία με Γερμανικά μεταφορικά μέσα.

Ακολούθησε η   παραπομπή τους στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων και εκδόθηκαν ερήμην περί τις 1.700 σχετικές καταδικαστικές αποφάσεις ως εγκληματιών πολέμου, ενώ οι περιουσίες τους δεσμεύτηκαν και τους στερήθηκε η Ελληνική ιθαγένεια.

Οι “Τσάμηδες”, που δεν είχαν αναμιχθεί σε εγκληματικές πράξεις,  παρέμειναν στην Ελλάδα, εκχριστιανίστηκαν και αφομοιώθηκαν από το ελληνικό στοιχείο και αποδείχθηκαν  φιλήσυχοι και νομοταγείς.