* Ψυχοσάββατο σήμερα.
Και αξίζει να διαβάσετε αυτό το κείμενο, που για μένα είναι “φόρος” τιμής.
Κάθε φορά που διαβάζω, βουρκώνω.
Είναι για μένα, -το Μνημόσυνο-, που αξίζει σ΄ ένα χαρισματικό επιστήμονα και εξαιρετικό Άνθρωπο, που δυστυχώς “έφυγε” από την ζωή, ξεχασμένος αλλά και τόσο αδικημένος.
Διαβάστε αυτό το περιστατικό για να καταλάβετε ποιος ήταν!
…Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο. Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί..
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό…
Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του Αναισθησιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί, Αγγειοχειρουργοί, Παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο Χειρουργείο που θα έκανε.
Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μια άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο Χειρουργείο του.
Να δω τον Θρύλο να ζωγραφίζει.
Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο. Ακόμη και σ’ αυτό πόσο μακριά από αυτόν ήμουν….
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που και με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου…
Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.
Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του από καρωτίδα μέχρι αορτή, ένας αιχμηρότατος σωλήνας.
Δε θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης και του τραύματος.
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.
Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ,
Λάρισα….Κατερίνη….ΑΧΕΠΑ….
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στη νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, αν δε μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε δε μπορούσε, κανείς!
Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε και αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.
Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 20 ώρες.
Η προσπάθεια υπεράνθρωπη απ΄ όλους, το παιδί “έφυγε” τρεις φορές και το επανέφεραν άλλες τόσες.
Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε κι έβριζε: “Όχι ρε πούστη, δε θα το π;aρεις το παiδι”.
Η μάχη με τον χάρο….
Τον είχε απέναντι τουΤον έβριζε και τον έφτυνε μέσα στα μούτρα, η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια….
Και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα και οι φωνές του Σπύρου
Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κι αν είχε τελειώσει το ωράριο μας, όλοι εκεί δίπλα του.
Μέχρι το τέλος….
Ξημερώματα πια κατάκοποι όλοι μας, μόλις τελείωσε το χειρουργείο, πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές.
Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα και να φύγουμε και κανένας δεν έφευγε ακόμη.
Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί και να βγούμε όλοι μαζί, δίπλα του όλοι…
Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει…
Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο, ασθενείς, συνοδοί, κάμερες, άσχετοι άνθρωποι.
Και ξαφνικά σηκώνεται μια νέα γυναίκα όρθια, με πρόσωπο πρησμένο από το κλάμα.
Δεν είπε τίποτα, μας πλησίασε, πήγε δίπλα στο διευθυντή, δεν του μίλησε…
Η σιωπή αυτή ήταν σαν “μαχαίρι”.
Έπεσε στα γόνατα κι άρχισε να φιλάει τα πόδια του Σπύρου.
Όχι τα χέρια, του φιλούσε τα πόδια και το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει ήταν ένα επαναλαμβανόμενο: “Eυχαριστώ, σε ευχαριστώ”
Ο Σταύρος είχε ζήσει χάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του διευθυντή και είχε και άριστη μετεγχειρητική πορεία.
Εύχομαι και σήμερα να είναι ένα υγιές και δυνατό παλικάρι και εύχομαι να μην ξεχάσει ποτέ το δώρο της Ζωής που του χάρισε ο Παναγιώτης Σπύρου.
* Ο Άνθρωπος !!!
Που έδωσε νόημα στην έννοια του επιστήμονα, που έδωσε αξία στο λειτούργημα του γιατρού.
Εκείνος που ήταν Άνθρωπος κατ’ εικόνα κ ομοίωση του Θεού.
