π. Δημητρίου Μπόκου
Πρωταρχική μέριμνα του Χριστού, όταν για πρώτη φορά εμφανί-ζεται σε όλους μαζί τους μαθητές του, είναι να τους πείσει χειροπιαστά για την Ανάστασή του. Τα πρώτα λόγια του είναι πρόσκληση να τον αγγίξουν, να τον πιάσουν με τα χέρια τους, να τον ψηλαφήσουν προ-σεκτικά. Γιατί το έκανε αυτό;
Οι μαθητές του μέχρι τη στιγμή εκείνη βιώνουν μια κατάσταση, την οποία αδυνατούν να διαχειρισθούν. Δεν είχαν καμμιά αμφιβολία ότι ο Χριστός επί του σταυρού πέθανε πραγματικά. Με την τελευταία εκπνοή του ο Χριστός συντρίβει όλες τις ελπίδες που είχαν στηρίξει πάνω του οι μαθητές. Ελπίδες για την επί γης εγκαθίδρυση της Βασι-λείας του Θεού, στον βαθμό βέβαια που μπορούσαν τότε να κατανοή-σουν το νόημα του γεγονότος αυτού, αλλά κυρίως ελπίδες για την α-πελευθέρωση και την εγκόσμια αποκατάσταση του υπόδουλου Ισ-ραήλ. Ελπίζαμε, «ότι αυτός εστιν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ», θα ομολογήσουν ο Λουκάς και ο Κλεόπας, πορευόμενοι προς Εμμαούς (Λουκ. 24, 21).
Είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευσή τους από την ολοσχερή διά-ψευση των προσδοκιών τους, ώστε αδυνατούν να αξιολογήσουν τις πρώτες μαρτυρίες για την Ανάσταση. Οι Μυροφόρες πρωτοφέρνουν το ανέλπιστο μήνυμα, όμως οι μαθητές αρνούνται να το πιστέψουν. Είχαν δει τον τάφο να καταπίνει τη ζωή. Ήξεραν ότι όσα σκεπάζει ο λίθος του μνήματος δεν έχουν επιστροφή. Δεν περιμένουν καμμιά α-νάσταση. Συνεπώς δεν μπορούν να δουν παρά μόνο σαν παραλήρημα τα λόγια των γυναικών. Η καρδιά τους είναι πλημμυρισμένη από τη λύπη (Ιω. 16, 6). Δεν τους αφήνει περιθώρια για επικίνδυνα ονειροπολή-ματα. «Ούτως ήσαν έτι νωθείς οι μαθηταί». Η διάθεσή τους και η
σκέψη τους ήταν απολύτως νωθρές και δυσκίνητες στο να δεχτούν γεγονότα έξω από τη λογική.
Ακόμα και τη στιγμή της πρώτης εμφάνισης του Χριστού συνε-χίζουν να απορρίπτουν το γεγονός της Αναστάσεως. Κάτι άλλο συμ-βαίνει, κάποια άλλη εξήγηση θα υπάρχει. Η λογική τους δεν δέχεται αυτό που βλέπουν τα μάτια τους. Μάλλον έχουν μπροστά τους κά-ποιο πνεύμα, ένα φάντασμα. Όχι τον πραγματικό Χριστό. Νομίζουν ότι βλέπουν ένα όραμα, μια εικόνα μόνο χωρίς αληθινή υπόσταση. Γι’ αυτό και τρομοκρατούνται. Όπως και κάποια άλλη φορά, όταν νύ-χτα, μέσα στην αγριεμένη θάλασσα της Τιβεριάδας, είδαν τον Χριστό να έρχεται για βοήθεια προς το πλοίο τους, περπατώντας πάνω στα κύματα. Και τότε τρομοκρατήθηκαν «λέγοντες ότι φάντασμά εστι και από του φόβου έκραξαν» (Ματθ. 14, 26).
Και όπως τότε, έτσι και τώρα ο Χριστός προσπαθεί, όχι απλώς να τους καθησυχάσει, αλλά να τους δείξει μιαν άλλη, απίστευτη, πλην ό-μως απτή πραγματικότητα. «Γιατί είστε ταραγμένοι;» τους ρωτάει. «Γιατί διαλογισμοί αμφιβολίας κατακλύζουν τις καρδιές σας; Κοιτάξτε με καλά! Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, που είναι σημαδεμένα από τα καρφιά, για να βεβαιωθείτε ότι είμαι εγώ ο ίδιος που σταυρώ-θηκα, ο Χριστός. “Ψηλαφήσατέ με”! Αφήστε στην άκρη τους λογικούς συνειρμούς και ελάτε, πιάστε με με τα χέρια σας. Για να δείτε ότι δεν είμαι πνεύμα, φάντασμα, όπως νομίζετε, γιατί το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε εμένα να έχω» (πρβλ. Λουκ. 24, 37-40).
Τους καλεί με την αφή να κάνουν απτή την πραγματικότητα. Με την αδιάψευστη δύναμη της εμπειρίας να αναιρέσουν την απολυτό-τητα της λογικής τους. Για να μπορέσουν σε λίγο να κηρύξουν την Α-νάσταση με απόλυτη βεβαιότητα «εις συνέδρια και εν ταις συναγω-γαίς…, επί ηγεμόνας και βασιλείς» (Ματθ. 10, 16-18). Στηριγμένοι όχι σε συλλογισμούς· όχι σε λογικά επιχειρήματα· «ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις» (Α΄ Κορ. 2, 2)· αλλά σε μια ατράνταχτη εμπειρία: Γνωρί-ζουμε, θα λένε, ότι ξεπερνούν τη λογική αυτά που διδάσκουμε. Όμως
είμαστε αυτόπτες μάρτυρες και γι’ αυτό, αυτό που είδαμε με τα μά-τια μας «και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Α Ἰω. 1, 1), αυτό ακριβώς σας κηρύττουμε.
Εμείς; Θα εμπιστευθούμε την ψηλαφητή αλήθεια των αποστόλων;
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 430, Μάιος 2019)
Αντιύλη
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504 e-mail: [email protected]
Διαδίδω την «Αντιύλη»
Εκτυπώνω/προωθώ σε φιλικά μου e-mails
