Το προσκύνημα σε τρία μοναστήρια των Ιωαννίνων, κατά σειρά επίσκεψης Μονή Παναγίας Περιβλέπτου, Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου Δουραχάνης και Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Τσούκας, μας χάρισε μια ισορροπία και μια μακαριότητα της ψυχής και η παρουσία μας εκεί έδωσε απόκριση σε κάποιες αγωνίες μας. 

Το μοναστικό πνεύμα τα τελευταία χρόνια ανθεί στην περιοχή των Ιωαννίνων, καθώς ο Μητροπολίτης Μάξιμος μεριμνά ιδιαίτερα για την αναστήλωση και των επάνδρωση των μοναστηριών, κάτι, που φαίνεται και στην πράξη. Και δεν το κάνει τυπικά, αλλά γιατί πιστεύει στην αξία και στην προσφορά του μοναχισμού, που δεν αναφέρεται σε κάτι απόκοσμο, αλλά αντίθετα υπηρετεί την επι-κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, δηλαδή μας δείχνει το δρόμο προς τον αληθινό κόσμο. 

Η Μονή της Περιβλέπτου ήταν εγκαταλελειμμένη, αλλά πλέον έχει αποκτήσει ένα μέρος της παλαιάς αίγλης της, καθώς ανακατασκευάστηκαν κτίρια και εργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη, ενώ συντηρούνται οι παλιές αγιογραφίες του ναού, οι οποίες τοιχογραφήθηκαν το 1734. Το μάτι δεν μπορεί να μην εστιάσει και στο τέμπλο, που είναι παλαιότατο και επίχρυσο.

Και όλα αυτά με την ανακαινιστική δύναμη και το ενδιαφέρον του πρωτοσυγκέλλου της Μητρόπολης Ιωαννίνων, που ενεργοποίησε και φίλους της Μονής. Και το αποτέλεσμα  η Μονή από τη νάρκη να έχει περάσει στη δημιουργική αστραπή και στη λειτουργική αναγέννηση (κάθε Σάββατο ο π. Θωμάς τελεί θεία λειτουργία). 

Η μοναχή Μαριάμ, μια μορφή ήρεμη, στοχαστική και ευγενική,  από τα λίγα λόγια, που μας είπε, καταλάβαμε ότι οφείλουμε να αναζητούμε στη ζωή μας διαρκώς το φως, που θα διατηρεί ζωντανή την ουράνια θύμηση. Τουλάχιστον εκείνη, αυτό πράττει. 

Στη Μονή Δουραχάνης δεσπόζει το πρόσωπο και το έργο του αείμνηστου ιερομονάχου Αθανασίου Χατζή. Ανέστησε τη Μονή από τα ερείπια, έφτιαξε σχολεία και οικοτροφείο για άπορα και φτωχά παιδιά, ίδρυσε παιδικές κατασκηνώσεις (στη Λευκάδα) και έστησε ένα αθόρυβο, αλλά και απέραντο δίκτυο φιλανθρωπίας. 

Οι τρεις μοναχές Μαξίμη, Σιλουανή και Νεκταρία, που πριν καρούν τον Ιανουάριου του 2021 από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμο, ήταν για πολλά χρόνια εθελόντριες στο πλευρό του αλησμόνητου π. Αθανασίου, αναπνέουν συνεχώς το άρωμά του και η αναφορά τους στα βιώματα κοντά του, μιλάμε για συγκλονιστικές στιγμές, είναι διαρκή.

Αφού μας ξενάγησαν στο καθολικό, μας οδήγησαν πίσω από το Ιερό Βήμα, όπου και ο τάφος του π. Αθανασίου και μας έφεραν στην ψυχή την καθαρότητα ενός όμορφου ξέφωτου.

Η Μονή Τζούκας περιτυλιγμένη από την άγρια ομορφιά της φύσης είναι ένα στολίδι κι έχει δίκαιο ο ηγούμενός της π. Θωμάς Ανδρέου (υπεύθυνος και για τις μονές Περιβλέπτου και Δουραχάνης), που σημειώνει ότι εδώ οι χτύποι της καρδιάς έχουν διαφορετικό ρυθμό.

Ναι, έτσι είναι. Έχουν έναν ανάλαφρο ρυθμό, που,  ξυπνάει συναισθήματα, τα οποία δεν έχουν τη μυρωδιά του κόσμου, αλλά την ευωδιά του Θεού. 

Ο π. Θωμάς το αγαπάει αυτό το μοναστήρι, στο οποίο και μονάζει, με μια αγάπη, που από την ψυχή του ξεχύνεται και προς τους ανθρώπους, καθώς ο ίδιος κατορθώνει και ξεφεύγει από την… ευδαιμονία της ανυπαρξίας και ενεργοποιεί την ύπαρξή του με τη δύναμη της πίστης.

Ολοκληρώνοντας το προσκύνημά μας σε αυτά τα τρία μοναστήρια, σκεπτόμαστε ότι μπορεί να είναι οδυρμός η πραγματοποίηση των μοναχικών ορισμών και περιορισμών, όμως, την ίδια στιγμή είναι, ευτυχία και ελευθερία!  Η προσπάθεια νέκρωσης του σώματος είναι και προσπάθεια ανάστασης του σώματος. Αυτό δεν είναι μια τραγική και αυστηρή πορεία, αλλά μια ζωή με υψηλό νόημα. 

 ΜΟΝΗ ΠΕΡΙΒΛΕΠΤΟΥ

                                      ΜΟΝΗ ΤΣΟΥΚΑΣ