Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Όταν απομακρύνεσαι από την Πατρίδα, από τους ανθρώπους της, από τα ήθη και τα έθιμα του τόπου σου, όχι μόνο φυσικά, αλλά κυρίως ψυχικά, και καταπνίγεις το ευλογημένο συναίσθημα της νοσταλγίας, τότε μοιραία λησμονείς.
Ίσως και να έχεις συναντήσει τους «Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες»…
Αν πριν δεν ζυμωθείς, δεν συνυπάρξεις, δεν συν-βιώσεις με τον άλλο, δεν μπορείς να τον νοιώσεις, να αφουγκραστείς τον αναστεναγμό του, να συναισθανθείς τον πόνο του, να αντιληφθείς το πρόβλημά του.
Χρόνια περίμεναν μια διάκριση τα παιδιά μας, που πήγαν στην Άπω Ανατολή για ένα μετάλλιο, για να ακουστεί ο Εθνικός μας Ύμνος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο και να μας κάνουν υπερήφανους. Ένας αθλητής ίσως αγωνίζεται μια ζωή, γι’ αυτήν ακριβώς μόνον την στιγμή!Να έχει στεγνώσει την ψυχή του στις προπονήσεις με έναν μόνο στόχο: την διάκριση τους.
Και δόξα τω Θεώ, είχαμε διακρίσεις. Για άλλη μια φορά οι αθλητές μας, μας έκαναν υπερήφανους.Μας έδωσαν χαρά.
Αυτό όμως που μας συγκίνησε ιδιαίτερα, ήταν η δημόσια συγγνώμη του αρχηγού της ομάδας πόλο των ανδρών μας, γιατί πανηγύρισαν την νίκη. Γιατί είχαν την συγκλονιστική ευαισθησία, παρ’ όλο που αφιέρωσαν την νίκη τους στους πυρόπληκτους, να θεωρούν ένοχο, τον πανηγυρισμό τους!
Ναι, τα παιδιά αυτά, Έλληνες Πατριώτες μέχρι το μεδούλι τους, ένιωσαν την ανάγκη να απολογηθούν, γιατί χάρηκαν για την τόσο μεγάλη τους διάκριση και νίκη, ενώ την ίδια στιγμή ο Ελληνικός λαός θρηνούσε στ’ αποκαΐδια… Αυτό ακριβώς δείχνει το μεγαλείο της ψυχής τους!Δείχνει το μεγαλείο της ψυχής τους και την ανωτερότητα τους.
Χωρίς να το θέλουμε τώρα, κάνουμε αναπόφευκτα μια σύγκριση.
Κάπου εκεί στην Μακεδονία μας , στην εορτή μιας Μονής , ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ουχί τυχαίας προβολής και με φιλοδοξίες να γίνει Πατριάρχης , έκρινε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να αφιερώσει την ομιλία του σε διεκδικήσεις ιεροκανονικές και υπενθυμίσεις αναφαίρετων δικαιωμάτων της Μητρός Εκκλησίας επί τω Σταυροπηγίων και για… «ευταξία εκκλησιαστικών πραγμάτων και ευστάθεια ιερών υποθέσεων»!!
«Εδώ ο κόσμος καίγεται κι η Μαρούλα μας στολίζεται» δηλαδή, που θα έλεγε κι η γιαγιά μου!
Εντάξει του τα γράψανε και τα είπε. Ο ίδιος δεν έχει ιδέα απο Κανονικό Δίκαιο. Σύμφωνοι. Αλλά έτσι εκθέτει την Μητέρα Εκκλησία. Ας διαβάσει την Πράξη του 1928. Και μετά να μιλήσει.
Είναι δυνατόν η Ελλάδα να καίγεται και αυτός να ανοίγει θέματα που δεν θα έπρεπε σε αυτή τη φάση να μας απασχολούν;
Δεν βρήκε έναν λόγο παρηγορητικό; Μια κουβέντα στήριξης των πυροπλήκτων βγαλμένη μέσα από την καρδιά του Πατριαρχείου μας.
Δεν μπορούσε να κάνει μία δέηση στον Άγιο για την κατάπαυση του πυρός; Έναν λόγο συμπόνοιας, στήριξης έστω προς τους αδελφούς συνεπισκόπους του, των δοκιμαζόμενων περιοχών;
Εν μέσω πυρκαγιών βρήκε να εκστομίσει τις διεκδικήσεις του και τις ταπεινωτικές εκφράσεις του προς τον οικείο Επίσκοπο -να μην κρατά λέει μπαστούνι και ράβδο!
Μόνο ο ηγούμενος και ο εκάστοτε απεσταλμένος του Πατριάρχη ως αυθέντου και Δεσπότου της Μονής! Μωρέ τι μας λέτε; Και ο λαός που εκκλησιάζεται στη Μονή δεν αποτελεί ποίμνιο αυτού του Μητροπολίτη που του βάζουν περιορισμούς; Ο Μητροπολίτης αυτός δεν ανήκει στους Μητροπολίτες των Νέων Χωρών; Τον Πατριάρχη δεν έχει ως ανωτάτη πνευματική του αρχή; Προς τι αυτή η προσβολή και μάλιστα αυτή την ώρα; Αλλά καλά να πάθει! Από την καλή του καρδιά( για να μη χρησιμοποιήσω άλλη βαρύτερη έκφραση) τους χάρισε το Μοναστήρι και τον ξωπέταξαν από εκεί… Γιατί αν θυμηθούμε το καθεστώς που ίσχυε στη Μονή αυτή με τον προηγούμενο Μητροπολίτη καμία σχέση με την νέα τάξη πραγμάτων! Και τότε Σταυροπήγιο δεν ήταν;
Τι κρίμα να ζούμε για άλλη μια φορά τέτοια γεγονότα. Πάλι καλοκαίρι είχαν ξεκινήσει και την προηγούμενη φορά- επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου- κατά την εξόδιο ακολουθία( Ιούλιος 2003) του Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος (Χρυσοφάκη), όταν ο Μακαριστός σήμερα Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος, ως εκπρόσωπος του Πατριάρχη, θυμήθηκε να μας μιλήσει για την Πράξη του 1928 και τις υποχρεώσεις των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών στην Μητέρα Εκκλησία. Πλην όμως ο αείμνηστος Τυρολόης ήξερε τι έλεγε και δεν διάβαζε αυτά που του έγραψαν. Όσο αυτό το θέμα παραμένει ανοικτό και δεν το τακτοποιεί μια Κυβέρνηση που έχει τη θέληση να το κάνει, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, θα μας ταλαιπωρεί και θα αποτελεί αφορμή ρήξεων Αθηνών-Φαναρίου.
Για άλλη μια φορά, πάντως, οι νέοι μας έβαλαν, στην κυριολεξία, τα γιαλιά!
«Συγνώμη που πανηγυρίσαμε»μας είπαν! Ακούτε άγιοι; Για άλλη μια φορά μας πικράνατε!
