Την Κυριακή 10 του Απρίλη συμπληρώνονται κι όλας δέκα επτά χρόνια από την εκδημία του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιακώβου. Απεβίωσε την Κυριακή 10 Απριλίου του 2005, στο νοσοκομείο της πόλης Στάμφορντ του Κονέκτικατ, λίγη ώρα μετά το τέλος των παρελάσεων της Νέας Υόρκης και Βοστώνης για την επέτειο της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος από τους Τούρκους.

Ο Ιάκωβος κυριάρχησε στον εκκλησιαστικό και ομογενειακό μας βίο ως Αρχιεπίσκοπος επί 37 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι γενιές ολόκληρες γνώρισαν μόνο αυτόν ως Αρχιεπίσκοπο. Τώρα αναπαύεται πίσω από το παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού της Θεολογικής Σχολής αντικριστά από τη Βοστώνη την οποία τόσο αγαπούσε, έχοντας υπηρετήσει στον Καθεδρικό της Ναό ως ιερεύς. Ο Καθεδρικός της Βοστώνης τότε έζησε μέρες δόξας λαμπρές.

Εχω την αίσθηση ότι έχει λησμονηθεί κάπως ο Ιάκωβος. Πριν μερικούς μήνες έγινε συνέδριο στη Σχολή για τον αείμνηστο Επίσκοπο Αβύδου Γεράσιμο (Παπαδόπουλο) και πολύ καλά έγινε, αλλά για τον Ιάκωβο δεν έχει γίνει κάτι.

Τα τελευταία δέκα χρόνια του βίου του έχοντας περιέλθει σε εφησυχασμό είχαμε γνωρίσει από πολύ κοντά τον Ιάκωβο και μας μιλούσε συχνά και ανοικτά για πολλά και πολλούς. Τότε ήταν πια ένας «άλλος Ιάκωβος» αλλά ήταν πλέον αργά. Δυστυχώς δεν προετοίμασε έναν ή δύο ιεράρχες να τον διαδεχθούν όπως έκανε ο αείμνηστος Χαλκηδόνος Μελίτων.

Αν ο Ιάκωβος είχε προβλέψει το μέλλον και είχε συμβάλλει το να γεννήσουν η Εκκλησία και η Ομογένεια της Αμερικής έναν δικό τους άνθρωπο που να ξέρει τους παλμούς της καρδιάς και τα χνώτα τους, δεν θα είχε μπει η Εκκλησία και η Ομογένεια σε περιπέτειες. Αλλά όπως παραγγέλνει ο Απ. Παύλος «ο αποθανών δεδικαίωται». Ο Θεός ας τον αναπαύει.