Του π. Ηλία Μάκου
Στις 31 Οκτωβρίου (ημέρα που εορτάζεται η μνήμη του, καθώς η Ρωσική Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο το 1994) του 1917 εκτελέστηκε από τους Μπολσεβίκους, που είχαν επικρατήσει και ήταν οι πρώτες ημέρες τους στην εξουσία, ο π. Ιωάννης Κοτσούρωφ, που θεωρήθηκε εχθρός του Ρωσικού λαού, παρότι έκανε κηρύγματα για να σταματήσει ο διχασμός.
Στο ναό της Αγίας Αικατερίνης στο Τσάρσκογιε Σελό, όπου είχαν οι Τσάροι τα θερινά ανάκτορα, αφού τον χτύπησαν βιαίως και του έσχισαν τα ράσα τον πυροβόλησαν.
Ήταν ο πρώτος μάρτυρας κληρικός στη Ρωσία, αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Ακολούθησαν πολλοί άλλοι μάρτυρες, αφού το κενό του αθεϊσμού πολέμησε λυσσαλέα την Εκκλησία.
Ο π. Ιωάννης, που προέρχονταν από ιερατική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν ιερωμένος και εργάστηκε ιεραποστολικά στην Αλάσκα και στο Σικάγο, ήξερε καλά ότι χωρίς Θεό οι άνθρωποι κυριεύονται από μύριους εφιάλτες, εκφυλίζονται ηθικά και τότε πλέον δεν μένει χαρά στη ζωή.
Ευστάθεια και γαλήνη μπορεί να έχει η ζωή μόνο όταν θεμελιωθεί επάνω στην αδιάσειστη πίστη, όταν ο κόσμος δεν ποδοσφαιρίζεται από μια τύχη σκληρή και τυφλή, αλλά κατευθύνεται από την παντοδύναμη αγάπη του Θεού.
Τέτοια ασάλευτη πίστη πλημμύριζε την καρδιά του ιερομάρτυρα Ιωάννη, που παρέμενε ανεπηρέαστη από κάθε αντίξοο περιστατικό της ζωής.
Και δίδασκε συνεχώς τους ανθρώπους να μη συμμαζεύονται σαν τη χελώνα μέσα στο καύκαλο του εγωισμού τους και νομίζουν, τι οικτρά αυταπάτη, ότι με την αποκλειστική φροντίδα για τον εαυτό τους θα εξασφαλίσουν εντονότερη ευτυχία στη ζωή.
Το εγώ, αυτό, που κυριάρχησε στην αθεϊστική Ρωσία, της οποίας την απαρχή έζησε ο π. Ιωάννης, είναι φυλακή, είναι τάφος, και μέσα στον ψυχρό και ανήλιο χώρο εγκλείονται, απομονώνονται και μαραίνονται οι άνθρωποι χωρίς Θεό.
Κατά τα χρόνια της αθεΐας στη Ρωσία εξουθενώθηκαν και εξαφανίστηκαν ιερείς, σάπισαν στις φυλακές, σταυρώθηκαν πάνω στις Αγίες Τράπεζες, καλύφτηκαν με πίσσα μέσα στα βαρέλια, εκτελέστηκαν από στρατιωτικά αποσπάσματα.
Για τον ιερομάρτυρα Ιωάννη, που ενδιαφερόταν και μοχθούσε για τους άλλους, ο Θεός ήταν η φυσική του ατμόσφαιρα. Ήταν το οξυγόνο της ψυχής του. Ήταν το έδαφος, όπου βύθιζε τις ρίζες της ύπαρξής του. Ήταν ο ήλιος, από τον οποίο δεχόταν φως και θερμότητα. Ήταν η δροσερή πηγή, που δεν άφηνε την ψυχή του να γεμίσει ξεραΐλα.
Δι’ αυτού του τρόπου, χωρίς να το γνωρίζει, απολάμβανε τη θεϊκή ευλογία και αξιώθηκε και του μαρτυρίου και της αγιότητας.
Και μέσα από τον τάφο του βροντοφωνάζει ότι αν είμαστε βυθισμένοι στην κακοδαιμονία, οφείλεται στην ασύνετη προσπάθειά μας να ρυθμίσουμε τη ζωή μας χωρίς Θεό και να βρούμε την ευδαιμονία μακρά του Θεού.
