Η Εκκλησία στις 29 Δεκεμβρίου εορτάζει έναν οσιομάρτυρα, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός.

Πρόκειται για τον άγιο Θαδδαίο, ο οποίος ήταν μοναχός στη Μονή του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη.

Μέσα στη χρονική πορεία της ζωής του ποτέ δεν έπαυσε να ανανεώνει και να λαμβάνει την κλήση του Θεού.

Δύο ήταν τα μέσα, που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του Θεού. Η θερμή πίστη και τα έργα.

Μέσα στην πίστη του υπήρχε η νοσταλγία για την αιωνιότητα. Και με τα έργα του έγραψε με ωραία γράμματα το ναι στην πρόσκληση του Κυρίου.

Η πίστη και τα έργα μαζί περικλείουν μέσα τους τη συνειδητή ζωή του Χριστιανού ως μέλους της Εκκλησίας.

Αυτή την ευεργετική σύζευξη πίστη και έργων επεδίωξε ο Θαδδαίος και είχε τη βεβαιότητα ότι πορεύεται με ασφάλεια το δρόμο, που τον οδηγεί στο Θεό.

Συνοδεύοντας στ’ ανάκτορα τον ηγούμενο Θεόδωρο όχι μόνο αρνήθηκε ο Θαδδαίος να ποδοπατήσει την εικόνα του Χριστού, όπως τον διέταξε ο εικονομάχος Βασιλιάς και προσπάθησε να τον εξαναγκάσει, αλλά και ήλεγξε τον άρχοντα για την πλάνη του, αποκαλώντας τον “ακάθαρτο” και “πληρωμένο”.

Μετά από αυτή τη γενναία ο ομολογία η τροπή των πραγμάτων ήταν αναμενόμενη. Τον έσυραν, ως τιμωρία, από τα πόδια στους δρόμους της πόλης.
Τα τραύματά του ήταν πολλά. Μόλις τρεις ημέρες άντεξε ζωντανός…

Κατ’ αυτό τον τρόπο άρχισε από εδώ η συμμετοχή του στη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν ήταν φαντασίωση, ούτε υπερβολή, που ζούσε με την προσδοκία της.

Και ήξερε ότι από τη δική του στάση και διάθεση θα εξαρτηθούν τα πάντα. Δυστυχώς, όμως, πολλοί από τους Χριστιανούς σήμερα λησμονούμε το κάλεσμα διαρκείας του Θεού, σε αντίθεση με τον όσιο Θαδδαίο.

Και ενώ είμαστε πρόθυμοι να ανταποκριθούμε σε πλήθος άλλων προσκλήσεων, που προέρχονται από τον κόσμο και την αμαρτία, προβάλλουμε πλείστες δικαιολογίες και παραμερίζουμε τη φωνή του Θεού. Και στην ουσία ποδοπατούμε την εικόνα του!

Ω, πόσο αδύναμοι είμαστε… Κι εγώ κι εσείς σε ώρες πνευματικής κάμψης, δεν ακούμε το Θεό, όπως τον άκουγε ο όσιος Θαδδαίος.

Εκείνος γήινος ήταν, αλλά δεν έχασε τα ουράνια. Στερήθηκε εδώ, απόλαυσε εκεί. Έκλαψε εδώ, χάρηκε εκεί.

Εμείς ακούμε και πειθαρχούμε τον κακό εαυτό μας ή τις σειρήνες του παρόντος κόσμου. Και μπορεί να έχουμε σχέση με τα επίγεια, αλλά χάνουμε τα ουράνια. Απολαμβάνουμε εδώ, αλλά στερούμαστε εκεί. Χαιρόμαστε ίσως εδώ, αλλά θα κλάψουμε εκεί.

Αυτό είναι ζημιά και καταδίκη, την οποία οπωσδήποτε πρέπει να αποφύγουμε, ακολουθώντας το παράδειγμα του οσίου Θαδδαίου, ο οποίος γνώριζε ότι καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει μεταξύ των αγαθών του κόσμου αυτού και των ουράνιων απολαύσεων.